Człowiek, który umarł dwa razy

Zakochałam się w humorze Richarda Osmana. Już nie mogę się doczekać kiedy zacznę kolejny tom. Dialogi, sytuacje, niebanalna zagadka kryminalna- wszystko w najlepszym stylu, wprowadza w znakomity nastrój. Polecam z całego serca.

„Człowiek, który umarł dwa razy” Richarda Osmana to tom drugi cyklu lekkich kryminałów cozy crime Czwartkowy Klub Zbrodni. Jest to seria, której historia toczy się na terenie ekskluzywnego osiedla dla seniorów Cooper Chase. Żądna wrażeń czwórka emerytów co czwartek spotyka się, by rozwiązywać stare zagadki kryminalne, ale nie pogardzą też zagadką świeżą – w tym tomie na ona związek z przeszłością z jednej z bohaterek, Elizabeth, która nigdy o tym, co robiła, nie mówi głośno – jej zawód jest ściśle tajny ;) To znaczy w tym tomie już nie, teraz poznajemy ją dokładniej, ale nie będę odbierać Wam tej przyjemności. Każda z postaci, Joyce, Elizabeth, Ron i Ibrahim są niesamowicie dobrze budowane, mają mocne zabarwienie komediowe, ale to postacie z głębią – każda z inną przeszłością, każda przedstawia inne zagadnienie do rozważań. Razem dzięki doświadczeniu i swojemu wiekowi pozwalają nam też spojrzeć na życie inaczej, docenić to co mamy, patrzeć na to z wiecznością, ale też po prostu nie bać się zmian, dodają odwagi. Intryga kryminalna jak na cozy crime, czyli kryminał lekki, zabawny i uroczy, jest bardzo rozbudowana i poważna, pełna fajnych twistów fabularnych. Dobrze się przy niej bawiłam, postacie mocno pokochałam – już nie mogę doczekać się, kiedy spotkam się z nimi ponownie! Gorąco polecam na poprawę humoru, to książka dostarczająca ogromu emocji, gównie tych pozytywnych, ale przyznam, że i łezka w oku też mi się w czasie lektury zakręciła ;)

Wielokrotnie przekonałam się, że to, kiedy sięgamy po daną lekturę ma ogromny wpływ na odbiór. Nie mam jednak w zwyczaju przerywać rozpoczętych książek, więc często męczę się, brnąc do końca. Jeśli jednak czuję, że moja ocena nie ma związku z treścią, a wynika właśnie z tego, że trafiło na mój gorszy okres, to lubię sobie taką powieść odświeżyć, najczęściej w wersji audio i porównać wrażenia.

"Człowiek, który umarł dwa razy" jest właśnie jedną z takich książek, które za drugim razem wypadły u mnie zdecydowanie lepiej. Gdy czytałam ją w grudniu, liczyłam na to, że zwyczajnie poprawi mi humor, a zamiast tego ciągle miałam poczucie, że zupełnie nie dorównuje pierwszej części cyklu i jest raczej głupawa niż pocieszna. Po ponownej lekturze jestem wobec niej dużo mniej krytyczna, autorowi udało się utrzymać klimat "Czwartkowego klubu zbrodni", choć rzeczywiście nadal uważam, że on miał dużo ciekawszą i bardziej realną zagadkę kryminalną.

Czworo przyjaciół z Coopers Chase tym razem mierzyło się z wyzwaniem, które sprowadziła na nich zawodowa przeszłość Elizabeth. Pierwsze rozdziały są mistrzowsko skonstruowane i wprowadzają nas w całą sytuację w dość oryginalny sposób. Nie przepadam za wątkami związanymi z wywiadem i przestępczością zorganizowaną, stąd byłam sceptyczna, ale przy tej gromadce staruszków wszystko jest o wiele bardziej urocze.

Nie będę ukrywać, że zaskoczyło mnie to, jak cała sprawa się zakończyła. Autor połączył dwa główne wątki w sp...