Pająk

Walka z czasem, nerwowe tempo, niepewność i obezwładniające uczucie grozy, za każdym razem gdy tak niewiele brakuje, by wyprzedzić krok mordercy. Zegar tyka, a podrzucone wskazówki wymykają się ułamkom sekund. Na liście pojawia się następny numer, by za moment przybrać formę konkretnej osoby, a ta jest tylko figurką, środkiem do przerażającego celu.

W "Pająku" Larsa Keplera od pierwszych stron czujemy na karku oddech zbrodniarza. On był tu przed nami, a teraz patrzy gdzieś z boku na efekt swojej pracy. Nie spuszcza nas z oczu, prowadząc dokładnie tam, gdzie chce, byśmy dotarli.

Czytając tą książkę czułam się rzeczywistą uczestniczką tej makabrycznej pogoni, a filmowe wręcz obrazy wciągały mnie w lepkość pajęczej sieci, oddech stawał się krótszy, a szansa przechytrzenia przeciwnika malała z każdą minutą. Już dawno nie wsiadłam na rozkręcony do tej prędkości rollercoaster podekscytowania i niepokoju.

Posługując się zawiłymi zagadkami, bestialski sprawca daje policji możliwość powstrzymania serii zabójstw. Joona Linna i Saga Bauer, która jest również adresatką otrzymanej wcześniej groźby, usiłują poukładać puzzle, by uratować wyznaczone ofiary. Brutalny pościg staje się coraz bardziej desperacki. Coraz bardziej prawdopodobny wydaje się być scenariusz, że sprawcy nie da się powstrzymać. Tylko kto i dlaczego wybiera kolejne ofiary? Kim jest tytułowy Pająk? W jakiś sposób jego zbrodnie powiązane są z...

„Pająk” Larsa Keplera to dziewiąty tom serii szwedzkich kryminałów z komisarzem Jooną Linną, a mimo to było to dla mnie pierwsze spotkanie z piórem autorów (Kepler to pseudonim małżeństwa). Mogę więc od razu oznajmić, że tomów nie trzeba czytać w kolejności chronologicznej. Mimo że w “Pająku” są nawiązania do pewnego seryjnego mordercy z tomów wcześniejszych, to są odpowiednio wyjaśnione, tak by żaden czytelnik się w fabule nie pogubił. I dobrze, bo ta z jednej strony jest prosta - to gra na inteligencję pomiędzy mordercą a śledczymi, z drugiej skomplikowana - dużo się dzieje, ciągle pojawiają się nowe informacje, czytelnik nie ma chwili na oddech i nie wie jak to wszystko ze sobą połączyć. Jest to kryminał dynamiczny, w którym raz po raz emocje sięgają zenitu, jest szybko, ostro, momentami makabrycznie, a jednak jakoś to wszystko pisane jest z takim wyczuciem, że nic tu w oczy nie kłuje, wszystko świetnie się ze sobą zgrywa i daje poczucie naprawdę przemyślanej jednej całości. Morderca, choć inteligentny, długo pozostaje tajemnicą, śledczy to postacie skomplikowane, z bogatą przeszłością i własnymi demonami. Prosty styl, dużo dialogów, krótkie rozdziały i narracja w czasie teraźniejszym tylko dynamizm lektury pogłębiają, a czytelnik zostaje przez historię pochłonięty całkowicie - nie da się od niej oderwać, a jak już się to na siłę zrobi, to myśli i tak krążą wokół niej. Jest bardzo klimatycznie, jest bardzo dynamicznie, ciekawie i inteligentnie. Bardzo mi się podobało,...

Pod pseudonimem „Lars Kepler” kryje się para znanych szwedzkich pisarzy, małżeństwa Ahndoril, a "Pająk" jest dziewiątym tomem serii kryminałów z komisarzem Jooną Linną. Wydarzenia tu przedstawione nawiązują do poprzednich części (Łazarza i Piaskuna), co sugeruje, że wypadałoby zachować kolejność czytania, jednakże moim zdaniem nie jest to konieczne.

Posługując się zawiłymi zagadkami, sprawca daje policji możliwość powstrzymania serii brutalnych zabójstw. Joona Linna i Saga Bauer usiłują uratować wyznaczone ofiary, jednak największym wrogiem jest tu czas.

"Pająk" tak mocno wciągnął mnie w swoją sieć, że nie byłam w stanie oderwać się nawet na moment. Główny antagonista jest cholernie zagadkowy, piekielnie inteligentny i mocno zaburzony. Jaki ma klucz doboru ofiar? Tego dowiemy się na końcu, jednak nim się tam znajdziemy, przeżyjemy sensacyjną, pełną zaskakujących zwrotów akcji przygodę, która okaże się niezwykle skomplikowanym labiryntem, dla podążających za nieuchwytnym mordercą, śledczych.

Propozycję recenzji Pająka dostałam od Bartka @bliskiespotkania , było to zaproszenie do większego projektu z bardzo cenionymi bookstagramerami, było to nowe i rewelacyjne doświadczenie.

Wracając do książki, oj tutaj to się działo, nerwy napięte do granic możliwości, emocje sięgające zenitu, odkładałam książkę, tylko wtedy kiedy musiałam. Nie da się wyrazić słowami co ta powieść ze mną robiła, kiedy myślałam, że już coś wiem, zaczęłam łączyć kropli, nagle był zwrot i moje misternie układane rozwiązanie, sypało się jak domek z kart.

Opowiem Wam trochę fabuły. Dziewięć białych kul, morderca dokładnie określa dla kogo przeznaczona jest dziewiąta, dla Joony, z ośmiu kul zginą osoby z jego najbliższego otoczenia. Morderca przed pozbyciem się ofiary wysyła cynową figurkę do Sagi i twierdzi, że tylko ona może uratować Joonę. Zaczyna się walka o odkrycie kto będzie następną ofiarą i kto stoi za bestialskimi mordami. Cała policja razem z Sagą i Jonną próbują złapać jakiś trop ale mordercą jest ciągle krok przed nimi.

Bałam się trochę czy się odnajdę w tej historii bo to jednak część serii, ale nie przeszkadzało mi to w odbiorze książki, nawet tego nie czułam, że ominęła inne tomy tej historii. Tutaj tak idealnie jest wszystko poukładane, wątki perfekcyjnie się splatają, a dynamiczna akcja nie pozwala na chwilę oddechu. Z drugiej strony nie ma tu niczego za dużo, mimo żywej akcji, h...

"– W głębi każdego układu mlecznobiała kula pędzi w kierunku każdego z nas z prędkością światła do kwadratu... a z powodu dylatacji czasu wszyscy jesteśmy skazani na spotkanie, zanim będziemy gotowi".

Dziewięć białych kul dla 9 ofiar.
Dziewięć nowych figurek przedstawiających ofiary.
Dziewięć zagadek wskazujących miejsce napadu na ofiary.

PAJĄK się przygotowuje, napada znienacka swoją ofiarę, unieszkodliwia w czymś na wzór kokona i pozostawia w nietypowych miejscach, które tworzą pajęczy wzór.

I tylko jedna osoba, która może to wszystko zatrzymać.

Emocjonalnie ta książka to majstersztyk. Napięcie nie opuszczało mnie przez cały czas jej czytania. Od pierwszych stron było ono umiejętnie budowane – były momenty kiedy sięgało zenitu, by po chwili na moment zelżeć i uderzyć ze zdwojoną siłą. W powietrzu czułem jak napięcie się iskrzy. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że "znajduje się w oku cyklonu, wprost na celowniku mordercy "– ależ to było niesamowite wrażenie– poczułem, jak każdy włos na moim ciele stawał dęba, jakby spowijała mnie lodowata mgła...

Podążałem tropem pająka. Z całych sił chciałem być tym, który rozwiąże tę sprawę i uratuje niewinne ofiary. Nitka po nitce zmierzałem ku siedlisku drapieżnika. I gdy już już wydawało się, że go mam... napięcie rozsadzało mi głowę, miażdżyło ją w imadle.

Końcówka była jak narkotyk – wciągnęła mnie bez reszty, zatraciłem się dla niej zapominając o otaczającym mni...