Pajęczyna strachu

Wszystko rozpoczyna się od brawurowej akcji pod Goleniowem. Niestety, wszystko idzie na straty, a fiasko zaliczone w willi braci Kramerów połozy cień nie tylko na oficerach operacyjnych.
Zatem sam wstęp zapowiada fabułę mocno nacechowaną przemocą i morderczą walką rozgrywającą się pomiędzy mafią, a jednostkami policji. Jednak to nie Marcin Ciszewski, ani Zygmunt Miłoszewski jest autorem "Pajęczyny strachu". I to co wydaje się być sprawą rozpracowywaną na ostro, ze spodziewaną brutalnością, wkrótce zniża swe loty do lżejszego wymiaru, w oparciu o dobrze nakreślone postaci i raczej udane dialogi. Przy czym bardziej przekonujący są tu komendant Wentlewski i komisarz Rudnicki prowadzący rozmowy w sposób - nazwijmy to - charakterystyczny, nie pozbawiony ikry i zawadiackiej zaczepności, niż zaplecze mafijne ze Zbyniem na czele. Powiedzmy sobie szczerze, cała ta gangsterka wypada blado. Szef, cały czas posługujący się mało wiarygodnym stylem wypowiedzi, jak na swój "zawód", a na koniec jeszcze zachowujący się, jak ciepłe kluchy, godny jest raczej miana fajtłapy, cieniasa, a w żadnym razie bossa. Rozumiem, że takie było założenie autorek, ale ja liczyłam na mocne uderzenie, ocierające się o faktyczne próby rozbicia takich szajek, a nie podane na ciepło danie, o którym do końca nie wiem, co myśleć.

W przypadku "Pajęczyny strachu" znów dostrzegam manierę gładkiego wiązania splotu wydarzeń. Jak pod linijkę łączy się poszczególne elementy układanki, z bohaterami na czele...