Pałac zdrady

Świetna kontynuacja pierwszej części. Przy czym należy pamiętać, że tej dość obszernej książki nie da się przeczytać w dwa wieczory. Książka wymaga uwagi i zaangażowania. Dobrze też jest znać pierwszą część, ponieważ ułatwia to znacznie poznanie głównych bohaterów tej szpiegowskiej powieści. Świat agentów wywiadu czy kontrwywiadu, sposoby pozyskiwania i ochrony informatorów, ” likwidowania” zagrożeń, prowadzenia obserwacji, inwigilacji, szkolenia czy zwykłej chciwości autor pokazuje bez różowych okularów. Wszystko jest niebezpieczne, ukryte, zmanipulowane, brutalne, bezduszne itd. I wszystko to ma celu ochronę państwa i obywateli albo zapewnienie sobie władzy i posłuchu, albo zwyczajnie chęci zarobku. Zależne to jest od poszczególnych agend w różnych krajach i oczywiście pracujących w nich osób, z których każda może mieć inny motyw pracy . Akcja „ Pałacu zdrady” rozgrywa się w kilku krajach i pokazuje różne zależności poszczególnych służb. Super książka na zimowe wieczory.

„Pałac zdrady” to znakomita kontynuacja historii o podwójnej agentce z rosyjskiej służby wywiadowczej, kapitan Dominice Jegorowej i Nathanielu Nashu – oficerze amerykańskiego wywiadu.

Autor książki, Jason Matthews jest emerytowanym agentem CIA, czyli amerykańskiego wywiadu. Pracował w nim ponad trzydzieści lat i rekrutował szpiegów poza granicami USA, między innymi w byłym bloku sowieckim. To tym bardziej, czyni tę powieść atrakcyjną i wiarygodną.

Dominice i Natowi udało się zwerbować irańskiego naukowca biorącego udział w tajnym projekcie nuklearnym. Akcja dzieje się w Rosji, Stanach Zjednoczonych oraz Wiedniu, nazywanym stolicą szpiegów.

Jason Matthews bardzo dobrze pisze, więc czytanie tej książki to prawdziwa przyjemność. Jest tu wszystko, co powinno się znaleźć w klasycznej powieści szpiegowskiej: walka wywiadów rosyjskiego, amerykańskiego, irańskiego, wątek romantyczny, dobrze pokazane tło polityczne Rosji i USA.

Ciekawostką całej serii jest zakończenie każdego rozdziału przepisem kulinarnym na potrawę, o której była w nim mowa.

Gdyby komuś nie chciało się czytać, to przypadkiem na youtubie znalazłam fragmenty audiobooka (do słuchania jest ok. 2 godzin z 19 godzin całej książki), który czyta Kamila Baar-Kochańska, choć muszę przyznać, że do tej powieści bardziej pasowałby mi męski głos.

Jak widać po serii „Czerwona jaskółka” i Vincencie V. Seversk...

Moim zdaniem jest to świetna powieść szpiegowska, bardzo realistycznie przedstawiona od strony zarówno zderzenia różnych kultur, jak i ich wywiadów. Ponadto idealnie pokazuje niezmiennie spaczone poglądy Putina. Jakże aktualne w obecnej sytuacji związanej z Ukrainą.