Pamiętnik więzienny

Książka ta opowiada o prawdziwych wydarzeniach, które Pan Artur przeżył. Wyjechał do Dubaju, aby zapracować na długi, jakie miał w Polsce, chciał tam tworzyć projekt fitness-wellness. Kiedy chciał wrócić do domu przechodzą przez bramkę zapiszczało i został cofnięty do domu, a wieczorem został aresztowany. Nie pozwolono mu wyjechać, a do tego przyczyniła się osoba nazywana przez Pana Artura w książce Aniołem. Nie wiedział, za co i po co go zatrzymano. Jednak postanowił się nie poddać, wierzył, że ten koszmar szybko minie. Pomagała mu w tym wiara, często wspomina o modlitwie. Czas wolny spędzał ćwicząc współwięźniów i samego siebie. W pierwszym więzieniu w miarę dobre były warunki, choć osoby osadzone tam miały różny stopień przewinień, co już daje dużo do myślenia. Jego piekło zaczęło się, wtedy kiedy został przewieziony do innego więzienia. Cela maleńka, izolatka, z dziurą na załatwienie swoich spraw. Brak podstawowych przyborów takich jak pasta do zębów, mydło czy nawet leków, nie mówiąc już o braku materaca do spania i mnóstwie insektów. Autor opisuje też tych, którzy mu pomagają np. Nieliczne osoby ze służby więziennej. Książka jest napisana chaotycznie, ciągle powtarzane modlitwy, ćwiczenia, jakie wykonuje w danym dniu. Na początku mnie to denerwowało jednak po przeczytaniu uświadomiłam sobie że tak jest ze względu emocji jakie trzymały Pana Artura. Z każdym kolejnym rozdziałem jest coraz lepiej. Widać to pogodzenie z losem, ale nie poddaniem się, tu zadziałała silna...

Artur Ligęska po swojej pierwszej książce "Inna miłość szejka" wydał "Pamiętnik więzienny". Trudno uwierzyć co dzieje się w cywilizowanym świecie. Artur został uwięziony w Emiratach Arabskich. Czy popełnił przestępstwo? Nie. Czy wiedział, że czeka to więzienie? Nie. Okazuje się, że odrzucając miłość syna szejka wydał na siebie wyrok. Pieniądze mogą załatwić wszystko i niewinnego człowieka wsadzić do więzienia na rok. W warunkach nie spełniających jakichkolwiek norm musiał przetrwać. Wielokrotnie zadawałam sobie pytanie. Jak to możliwe? Jak psychicznie można było to udźwignąć? Ogromny żal i niedowierzaniem, że ambasada tyle wysiłku musiała włożyć w uwolnienie Artura. Jak to możliwe, że bez żadnych dowodów, wyłącznie dzięki kaprysowi jednego człowieka można uczynić tyle zła drugiemu człowiekowi? Historia gorsza niż z filmu. A napisało ją życie...