Pan Lodowego Ogrodu tom 1

Jarosław Grzędowicz

9.0 /10

Ocena 9.0 na 10 możliwych
Na podstawie 199 ocen kanapowiczów

Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie

9.0 /10

Ocena 9.0 na 10 możliwych
Na podstawie 199 ocen kanapowiczów

Opis

Planeta powitała go mgłą i śmiercią. Dalej jest tylko gorzej… Vuko Drakkainen ląduje samotnie na odległej, zamieszkanej przez człekopodobną cywilizację planecie Midgaard. Musi odnaleźć wysłaną tu wcześniej ziemską ekipę badawczą, pod żadnym pozorem nie ingerując w rozwój nieznanej kultury. Trafia na zły czas. Trwa wojna bogów. Giną śmiertelnicy. Być może zmuszony będzie złamać drugą regułę misji. Mnożąc realizm przez fantastykę, Grzędowicz osiąga efekt jeszcze większego autentyzmu: elementy fantastyczne nie niwelują ale wzmacniają, powiększają cechy charakterystyczne – niczym soczewki w mikroskopie. Jacek Dukaj

Data wydania: 2009

ISBN: 978-83-7574-358-6, 9788375743586

Rodzaj: e-book

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Nagrody: Nagroda Nautilus (Zwycięzca), Nagroda Sfinks (Zwycięzca)

Kategorie: Mitologia i Legendy, Technika wojskowa, broń, Wojny, bitwy, powstania, rewolucje, Science-fiction, Fantasy, Relacje interpersonalne, Fantastyka, Powieść, Powieść polska, Polityka

Stron: 546

Mamy 9 innych wydań tej książki

Autor

Jarosław Grzędowicz

Urodzony 3 maja 1965 roku w Polsce (Wrocław)

Debiutował w 1982 na łamach tygodnika „Odgłosy” opowiadaniem Azyl dla starych pilotów. Opublikowane w 1999 roku w Internecie opowiadanie Klub absolutnej karty kredytowej otrzymało nominację do Nagrody Elektrybałta, a po publikacji w "Wizjach alterna...

Pozostałe książki:

Wszystkie książki Jarosław Grzędowicz

Recenzje

A drzewa krzyczą "Zabij mnie!"

WYBÓR REDAKCJI

17.07.2022

Zaiste przedziwna i specyficzna to książka, pełna strachów i cieni. Jednak sprawiło to, że książkę przeczytałam w dwa dni i trudno będzie mi ją sobie wybić z głowy przez długie miesiące. Tutaj nawet nie trzeba lubić science-fiction, to klasa sama w sobie, unikalny styl, unikalne pomysły i unikalne strachy i cienie. Powiedzieć, że to mieszanka fan... Recenzja książki Pan Lodowego Ogrodu. Księga I

@Lorian × 13

Nowa wydanie kultowego dzieła Jarosława Grzędowicza!

WYBÓR REDAKCJI

2.07.2021

Wydawnictwo Fabryka Słów dba o swoich czytelników w iście wspaniały sposób! Oto mamy przyjemność cieszyć się co chwilę premierami nowych książek, zaś w międzyczasie dane jest nam przypominać sobie wielkie dzieła polskiej fantastyki, ukazujące się w odmienionej i jakże efektownej szacie. Tak właśnie ma się rzecz z powieścią Jarosława Grzędowicza p... Recenzja książki Pan Lodowego Ogrodu. Księga I

@Uleczka448 × 5

Jesteś w stanie uwierzyć?

22.09.2021

Vuko Drakkainen nie sądził, że to właśnie on zostanie wybrany. Jednak do tego doszły, decyzja zapadła i to on odpowiada za misję ratunkową i ewakuację innych ludzi ze świata odmiennego, z cywilizacji podobnej do ziemskiej, lecz znajdującej się w całkowicie innej części kosmosu. Gdy dociera na miejsce, ma teoretycznie proste zadanie – znaleźć swoic... Recenzja książki Pan Lodowego Ogrodu. Księga I

@Elfik_Book × 7

Kawał dobrej polskiej fantastyki.

21.05.2024

"Pan Lodowego Ogrodu" Jarosława Grzędowicza kusił mnie od wielu lat. Jednak bardzo długo nie było mi po drodze z tą serią, ale jak już po nią sięgnęłam to okazało się, że bardzo mnie wciągnęła. Pan Lodowego Ogrodu. Księga I" to niezwykle wciągająca książka autorstwa Jarosława Grzędowicza, która przenosi czytelnika w fantastyczny świat pełen ma... Recenzja książki Pan Lodowego Ogrodu. Księga I

@NataliaTw × 5

Zobacz wszystkie (9) recenzje książki

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@Tanashiri

2020-04-20

10 /10

Przeczytane E-book Polscy autorzy Mistrzowie literatury Fantastyka

Fantastyczna! Niesamowita przygoda, cudowne opisy i zniewalający homor zakropiony z lekka ironią. Nie będę powielać innych pozytywnych opinii, moja nie wiele się różni. Jakby to powiedział Vuko: "quod erat demonstrandum".
Wielki szacunek dla autora za niewyczerpane pokłady wyobraźni.

× 23 | Komentarze (1) | link |

@mewaczyta

2023-01-10

Przeczytane

Doszłam do połowy (a to już 14 godzin audio), ale uznałam, że zostawiam to i idę czytać Karikę. „Pan Lodowego Ogrodu“ ma potencjał na ciekawą, nieźle napisaną powieść, ale po pewnym czasie robi się nudno i człowiek ma dość kobiet, które istnieją jedynie jako obiekt seksualny, głównie do kupienia jako niewolnice. To takie... Niesmaczne. Kolejna powieść od mężczyzny dla mężczyzny. I jasne, da się to lubić, może się podobać, ale ja już jestem zmęczona fantasy tego typu. Poza tym poza jednym bohaterem i jednym krukiem nie ma tutaj nikogo, kogo mogłabym lubić. A i sympatia względem nich jest minimalna. Miałam ochotę na Fantasy przez duże F, a dostałam coś, co mogłam sobie odpuścić, gdybym zajrzała najpierw na Goodreads i poczytała opinie. Żałuję xD

× 8 | link |

@Johnson

2019-11-13

10 /10

Przeczytane Z Autografem Polskie Posiadam 📚2018 Fantastyka/Science-Fiction

Absolutnie wybitna! Tyle dobrego można o tej książce powiedzieć, że nie wiadomo z której strony zacząć. Fabuła, narracja, rozwój wydarzeń. Niesamowitości! Dlaczego sięgnąłem po nią dopiero teraz?! 10/10

× 8 | Komentarze (1) | link |

@Maynard

2010-10-11

10 /10

Przeczytane Fabryka Słów

Powoli kończą już mi się porównania, ale nie poddam się. Tym razem będzie kulinarnie. Powieść Grzedowicza jest jak..hm..tort. Doskonale wypieczony, pulchny biszkopt świetnej fabuły, przełożony nieprzesłodzonym kremem akcji i przygody a na czubku czerwona, nowatorska wisienka zaskoczenia i pomysłu. Podoba się wam? bo mi bardzo. A teraz na poważnie. Książka zasługuje z całą pewnością na całe kilogramy Zajdli, Śląkf i innych Nautiliusów. Jest powieścią dobrą, wciągającą i słusznie rekomendowana. Nowatorski pomysł, wysmakowane opisy, barwny i inteligentny język oraz liczne odniesienia to już sztandarowe cechy dobrej rodzimej literatury, które autor krzewi i kultywuje. Postać Drakkainena jest najlepiej stworzoną postacią od czasów Geralta, Reynevana i Mocka. Pomysł na clash magii i nauki nie jest tutaj "oklepany" oraz wnosi wiele do genialnej konstrukcji książki. Duże brawa za pomysł na Cyfrala który modyfikuje ludzkie zdolności z siłą zwielokrotnionych wiedźmińskich eliksirów. Mały minus za wtrącony "ni z gruszki, ni z pietruszki" wątek dziedzica Tygrysiego Tronu. Całość na duże 5=. Oczywiście: Polecam i rekomenduję..;-)

× 6 | link |

@mag-tur

2020-11-26

5 /10

Przeczytane

Wiem, że jest tutaj wielu fanów tej serii oraz pisarza. Ja jednak raczej do nich nie należę. Baaardzo długo mi zeszło z tą pozycją. Z czytania w międzyczasie przerzuciłam się na audiobooka, gdyż sądziłam, że będzie mi łatwiej ją dokończyć. Nie było. Nie wiem w sumie co mnie tak nie zachwyciło w powieści. Czy to była treść, styl czy "to coś" co jest nieuchwytne a co nas czytaczy pociąga w czytanych książkach. Bardzo mi przykro ale nie umiem określić. No cóż, dobiłam do end'u i raczej nie sięgnę po kolejny tom a na pewno przez kolejny rok będę omijała półkę pozycjami tego autora.

× 5 | link |

@beata87

2019-11-17

8 /10

Przeczytane

Jestem zachwycona. Doskonała powieść fantasy, ciekawe uniwersum, Vuko prowadzi nas przez ten magiczny świat i razem odkrywamy „ciemną stronę Księżyca”. Człowieczeństwo kontra odwieczne ludzkie pragnienie bycia bogiem. Zaskakujące zakończenie – chcę szybko poznać dalszy ciąg…

× 5 | link |

@Yoggobela

2010-11-08

10 /10

Przeczytane Posiadane

Przyznam, że od kupna książki zwlekałam z lekturą niemal rok i sama nie rozumiem jak mogłam zapomnieć o takim cacuszku na półce. A co do samej książki. Zgadzam się z Maynardem. :) Co prawda mi się wątek z dziedzicem Tygrysiego Tronu podobał i może nie jest on taki "przypadkowy". Nie czytałam jeszcze kolejnych części, ale na pewno w jakimś celu autor napisał te fragmenty i powiem szczerze, że czasem bardziej mnie interesowały niż Drakkainen, a zwłaszcza rozdział "Odwrócony żuraw", czyli ten o trzech wyspach, braciach i bystretkach. Poza tym podobał mi się klimat, postacie pojawiające się na drodze Wędrowca i przede wszystkim naprawdę świetne pomysły autora. Po lekturze mam zamiar przyjrzeć się obrazom Boscha, bowiem zainteresował mnie nimi koniec książki. Ogółem książka mnie wciągnęła, co ostatnio rzadko się zdarza i przede wszystkim zachęciła do kupna kolejnych tomów. :)

× 4 | link |

@serafiel

2013-05-31

10 /10

Przeczytane Posiadane

Niesamowita, jedna z ulubionych. Historia księcia Tygrysiego Tronu w przeciwieństwie do niektórych wciągnęła mnie od razu, orientalny klimat bardzo mi się spodobał. Zaskakujące zwroty i rozwiązania sprawiają, że wręcz nie da się oderwać. Czytając ostatnią stronę z wypiekami na twarzy od razu musiałam sięgnąć po tom kolejny. Od dwóch lat często do niej wracam, zwłaszcza gdy pisałam pracę maturalną, w której mówiłam m.in. o PLO był to bardzo przyjemny obowiązek. Polecam ją każdemu znajomemu, który czyta fantastykę, bo wiem, że się nie zawiedzie.

× 4 | link |

@Tymon

2013-03-29

8 /10

Przeczytane

Książka ta z całą stanowczością zasługuje na miano bardzo dobrej. Przyznam, że momentami miałem wrażenie, iż pan Grzędowicz czerpał trochę inspiracji z filmu The 13th Warrior, ale to tylko moje subiektywne odczucie. Pomysł na książkę jest jednak bardzo ciekawy, a jego realizacja stoi na wysokim poziomie. Polecam

× 4 | link |

@jola150687

2013-03-29

Ksiazka wybrana na szybko w Empiku, nie zaluje. Choc pierwsze 50 stron nie zacheca moim zdaniem, po nich akcja zaczyna sie rozkrecac, jestem zachwycona ksiazko z niecierpliwoscia czekam na dostawe dwoch kolejnych czesci, bardzo polecam.

× 4 | link |

@suavemente

2011-05-24

8 /10

Przeczytane Fantastyka

Książka bardzo dobra, ale brakowało mi tego czegoś, co tak często urzeka mnie i chwyta za serce w książkach fantasy. Niemniej jedna, trudno się było od niej oderwać i intensywnie poszukuję teraz drugiego tomu (:

× 4 | link |

@book_matula

2021-11-06

10 /10

Autora, czyli Jarosława Grzędowicza chyba nie muszę przedstawiać?! Jest moim ulubionym pisarzem, ponieważ nie dość, że uwielbiam jego książki to sprawia, że muszę wytężyć moje szare komórki do tego stopnia, że głowa mała, ale to tylko na plus, ponieważ nie ma nudy.

Jeżeli chodzi o Pana Lodowego Ogrodu księga 1 to bywały momenty, kiedy najprościej mówiąc/pisząc pogubiłam się i nie mogłam zrozumieć (mówiąc do siebie) „Ale chwila, moment jak to się stało, gdzie ja jestem…’ Posiadam poprzednie wydanie, do którego każdy namawiał mnie, że godna uwagi i nie mylili się, ale to literatura dla osób chcących czegoś konkretnego od autora. Więc, jeżeli jesteś miłośnikiem wróżek i różowych jednorożców to zmień kierunek. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Fabryka Słów mam przyjemność posiadać najnowsze wydanie w oprawie twardej i muszę powiedzieć, że jest cudowne.

Wracając do treści i tego co ja myślę o książce to muszę przyznać, że drugi tom bardziej mi się podoba. Nie napiszę, że pierwsza księga jest zła, bo podobała się, ale po zapoznaniu się z dwójką mam porównanie i jakoś bliżej sercu jest druga księga.

Poznasz Vuko Drakkainen który wyrusza samotnie na ratunek Ekspedycji naukowej. Okazało się, że trafił w takim momencie, że nie tylko dla naukowców, ale i dla samej planety okres jest bardzo trudny więc trudnych momentów oraz walki o życie będzie dużo. W tym czasie poznajemy historię młodego Tohimona Władcy Tygrysiego Tronu, kt...

» czytaj dalej

× 3 | link |

@wiedzma.sol

2019-12-14

8 /10

Przeczytane Zaczytanie 09 Wrzesień 2018 Biblioteczne

Pan Lodowego Ogrodu to książka która chodziła za mną długo. Nie przesadzę jak powiem, że chodziła za mną od lat. Odkąd tylko dorosłam na tyle by zasmakować fantastyki, odkryć, że ją kocham. Powstrzymywał mnie tylko ten kosmos i naleciałości sci-fi.
Bo ja ani kosmitów, kosmosu, ani sci-fi nie lubię. Bardzo.

Ale zdarzyło się tak, że informacja o tym co tam dokładnie jest zatarła się w mojej głowie i całe szczęście.
Sięgnęłam i przepadłam.
Ten świat, taki nowy, taki inny a zarazem troszkę jak nasz, tylko po drugiej stronie lustra. Tak obcy i tak znajomy. Zazdrościłam Vukko, że może zwiedzać go tak dokładnie, osobiście, a nam zostaje tylko jego relacja.
Też chciałabym udać się w kosmos i poznać Midgaard, no może tylko bez tych wszystkich zagrożeń i niebezpieczeństw, w końcu nie mam Cyfrala i mogłabym skończyć jak naukowcy…

Grzędowicz umie kreować świat, tworzyć bohaterów i opowiadać o tym. Pióro ma nieziemsko (nomen omen :D) lekkie, język trafiający prosto do kochających fantastykę serc i celny, sarkastyczny humor.
Opowieść jest dynamiczna, jest ciekawie, na tyle by przepaść na długie godziny i nie interesować się światem otaczającym. Pan Lodowego Ogrodu wciąga i porywa. I zostawia niedosyt, ale czegóż się spodziewać skoro na czytelnika czekają jeszcze trzy tomy tej literackiej uczty? ;)

Polecam. Jest zdecydowanie niestandardowo. Książka polskiego autora a tchnie Skandynawią. Vuko mimo, że przecież współczesny do szpiku kości ma taki...

» czytaj dalej

× 3 | link |

@mala_mi

2022-02-06

5 /10

Przeczytane 2022

Może spodobałaby mi się ta książka bardziej, gdyby nie brak konsekwencji. No bo jest tak, że bohater ma nie ingerować w rozwój miejscowej kultury, a targa więcej nowoczesnego sprzętu niż się do malucha zmieści ( a wiadomo, że to autko się rozciąga). Autor tworzy piękne sceny walki i wszystko by grało, gdyby nie fakt, że przeciwko całemu oddziałowi uzbrojonych i opancerzonych wojowników staje pani nauczycielka, która walczy nago. W "Szklanej pułapce" Bruce Willis nie miał tylko butów i już mu było niewygodnie. Zresztą ta nauczycielka to w ogóle cud, nie kobieta - zna się na polityce, handlu a jak zachodzi taka potrzeba to i seksu poduczy. Wprawdzie tłumacząc, że jest to też rodzaj pojedynku, a nie miłość, zjednoczenie dusz i takie tam - weź tu człowieku rodzinę zakładaj po takich warsztatach. Świat skonstruowany z ogromną wyobraźnią, piękny język (mimo literówek, które skutecznie rozpraszają), ale poczucie humoru głównego bohatera zupełnie mnie nie rozbawiło. Miałam takie wrażenie, że książka wiele by zyskała, gdyby Vuko trzymał buzię na kłódkę, zwłaszcza, wobec kobiet, nawet tych kamiennych. Mam drugą część tej serii ale nie wiem czy chce mi się kontynuować przygodę na Midgaardzie.

× 3 | link |

@fantastyka.na.luzie

2021-07-11

9 /10

Przeczytane Posiadam

Fantastyka jedyna w swoim rodzaju: z jednej strony saj faj z akcją w kosmosie, z drugiej średniowieczne realia i wojownicy biegający z mieczami w dłoniach. Zwariowane połączenie, które tutaj sprawdziło się doskonale.

Od czego zacząć? Od świetnego, barwnego stylu, postaci z pazurem, niewymuszonego humoru czy wprost genialnej fabuły? Ponieważ to wszystko to prawda. To jedna z tych powieści, którą pomimo swojej pokaźnej objętości czyta się szybko, gdyż ciężko się od niej oderwać. Za wszelką cenę, nawet za cenę niewyspanej nocy, musiałam wiedzieć co będzie dalej.

Jednak były momenty, że odrobinę gubiłam się w narracji, która skakała pomiędzy dwóch bohaterów, a nawet między narracją pierwszo- i trzecioosobową. Momentami mój mozg zawieszał się... I zastanawiałam się o co tu chodzi?

Zakończenie pozostawiło mnie w jeszcze większym zdumieniu. Z pytaniami: ale co! Ale jak! Ok, to gdzie drugi tom? Już teraz czuję, że będzie to jedna z moich ulubionych serii!

× 3 | link |

Zaloguj się aby zobaczyć więcej

Cytaty z książki

“Zły koń! Bardzo zły, niepozytywny koń! Niedobry koń! Znaczy właściwie nie koń, tylko ten, renifer jakiś. Czy daniel. Cholera cię wie. Zły jeleń! Bardzo niedobre zwierzę wierzchowe nieznanego gatunku! Złe okapi! Brzydka żyrafa!”

“Kiedy wydarza się cud, głupiec podchodzi i gapi się z otwartą gębą. Rozsądny człowiek bierze nogi za pas, bo z takich rzeczy nigdy nie wynika nic dobrego. ”

“Powiadali, że wyszedł wprost z fal Północnego Morza i że spłodził go ich lodowaty, wściekły bezmiar, a powiła zapłodniona przez morze topielica.
Powiadali, że wyszedł z Pustkowi Trwogi, gdzie powstał jako płód czyichś nieczystych myśli, inny niż pozostałe Cienie. Inny, bo we wszystkim podobny do człowieka.
Mówili, że był synem Hinda, boga wojów, spłodzonym ze śmiertelną kobietą, podczas jednej z jego wędrówek po świecie pod postacią włóczęgi.
Mówili, że zrodził go piorun, który zabił stojącą na wydmach Sikranę Słony Wiatr, córkę wielkiego żeglarza Stiginga Krzyczącego Topora. Stała samotnie w burzy na klifie, wypatrując na horyzoncie żagla statku swojego ukochanego. Martwa, powiła płomienie i wojownika.
Mówili, że pojawił się wprost z nocy. Jadąc na wielkim jak smok koniu, z jastrzębiem siedzącym na ramieniu i wilkiem biegnącym obok.
Mówili różne bzdury.
Było całkiem inaczej.
Prawda jest taka, że wypluły go gwiazdy.”

“W naszym świecie trudno znaleźć pustkowie, w którym nie będzie niczego oprócz przyrody, nieba nad głową i człowieka siedzącego na kamieniu. Człowieka, którego obowiązuje jedynie to prawo, jakie ma w sercu. Przez całe moje życie, gdziekolwiek bym się ruszył i cokolwiek bym robił, kontrolowały mnie miliony przepisów. Tysiące urzędników normalizowało każdą moją myśl i każdy postępek. Na wszystko mieli procedury. Przez cały czas usiłowali się mną opiekować i uchronić przed jakimkolwiek ryzykiem. Przez całe życie czułem się, jakbym miał dwanaście lat. I miliony rodziców. Tu nikt się mną nie opiekuje. Mogę się upić, skręcić nogę, wylecieć w powietrze dzięki własnemu ładunkowi termicznemu albo wpaść do jakiejś studni. Wszystko na własne ryzyko.”