Panna Lois od czarów

"- Głos nakazał mi cię poślubić, Lois. Odpowiedziałem więc: tak, Panie.
- Aliści ów głos, jak go nazywasz - odrzekła - do mnie nie przemówił ani słowem".

Kogo to obchodzi, wbijaj się w białą sukienkę, montuj welon - będzie ślub! Ale jak to, że panna nie chce za mąż, że może innego kocha, co to za durne babskie fanaberie? Wybrać sobie przyszłego męża zgodnie z własną wolą? Oszalała. Albo złe moce ją opętały...

Jednak przymuszanie do niechcianego małżeństwa to, w porównaniu do procesów o czary, nic nie znacząca błahostka. Lois Barclay była ofiarą - systemu, obyczajów, bezrefleksyjnej ślepej wiary. Po śmierci rodziców, oddana pod opiekę dalekiej rodziny, trafia do Salem, by uczestniczyć w jednym z najbardziej znanych polowań na czarownice. Przerażającym teatrze absurdu, w którym wystarczyła zawiść, żeby niewinną osobę skazać na śmierć, przy aplauzie bogobojnej widowni. Ta niepozorna, króciutka książeczka Elizabeth Gaskell, moim zdaniem wiernie oddała realia tamtych wydarzeń, a we mnie wywołała całą gamę uczuć - od gniewu po smutek i współczucie dla biednej dziewczyny.

Rewelacyjna nowela o sile nienawiści i zła sianego przez fanatyków religijnych. Opowiada historię młodej dziewczyny w XVII-wiecznym Salem, którą ludzka zawiść i głupota, poparta religijnym mizoginizmem skazała za uprawianie czarów na śmierć.
Ci najbardziej "bogobojni" są najbardziej krwiożerczy i zakłamani. To ponadczasowa prawda, bowiem fanatyzm wszelkiej maści, w każdych czasach, także dziś, łamie sumienia i istnienie ludzi inaczej myślących.
Napisana rewelacyjnie, prostym, zwyczajnym językiem o tym, jak łatwo zniszczyć czy odebrać komuś życie. Doskonale przedstawiono realia XVII-wiecznej Nowej Anglii. Kobieta mogła być pobożna albo martwa, a często jedno z drugim szło w parze. Mizogini i fanatycy górą.
Szczerze polecam.