Pewnej sierpniowej nocy

Niestety ale nie odnalazlam w tej kontynuacji tej magii i wyjatkowosci za która tak bardzo pokochalam Wyspe. Według mnie nic by się nie stalo gdyby ta ksiazka w ogóle nie zostala napisana. Losy Manolisa w sumie niewiele mnie obeszly, a spora czesc watkow zostala już przedstawiona wczesniej.

Jeśli kochacie sagi rodzinne w stylu Kate Morton czy Lucindy Riley, to zachwyci was twórczość Victorii Hislop. To współ­cze­sna bry­tyj­ska pi­sar­ka, au­tor­ka ośmiu po­wie­ści iopo­wia­dań.

Wy­da­na w2005 roku debiutancka "Wyspa", tra­fi­ła na czo­ło­we po­zy­cje list be­st­sel­le­rów istała się sen­sa­cją wy­daw­ni­czą. Na jej pod­sta­wie na­krę­co­no również se­rial te­le­wi­zyj­ny. Do jej bo­ha­te­rów pisarka po­wra­ca wpo­wie­ści, "Pew­nej sierp­nio­wej nocy".

Cykl "Wyspa" to pełne wzruszeń i dramatyzmu opowieści o czterech pokoleniach rodziny rozdzielonej przez wojnę i chorobę. Rozgrywająca się na greckich wyspach akcja, przyprawa o zawrót głowy. Opisy przyrody oraz cała towarzysząca im aura, wywarły na mnie ogromne wrażenie. Hislop stworzyła niesamowity, ocierający się o magię, budzący nostalgię klimat. Piękny, barwny, niemalże poetycki język wywołuje pod powiekami fascynujące obrazy. Autorka ma dar tworzenia niezwykle złożonych postaci i odsłania ich warstwa po warstwie. Główne skrzypce odgrywa tu niezwykła fabuła i jej nietuzinkowi bohaterowie. A odkrywanie wraz z bohaterką rodzinnych tajemnic, sprawiło mi wiele przyjemności.

Jeśli ktokolwiek po lekturze "Wyspy" czuł pewien niedosyt związany ze skąpym potraktowaniem wątku Anny i Manolisa, to teraz poczuje się usatysfakcjonowany.

W pierwszej części poprzez historię rodzinną przebijała przede wszystkim sytuacja Spinalongi i jej trędowatych mieszkańców, jak również odczuwalny niebagatelny wpływ wojny na ówczesną Kretę. Tym razem skupiamy się na wątku gorącego trójkąta, którego finał poznaliśmy pewnej sierpniowej nocy oraz dalszych losach bohaterów, którzy zniknęli nagle z kart opowieści. Każdy z nich poniósł konsekwencje swych czynów i latami płacił za nie wysoką cenę. Jeden w obronie honoru, drugi ulegając szaleńczej miłości.

To historia o namiętnościach, które zmieniają całe życie, tragediach, o których nie sposób zapomnieć, ale i o sile miłości i przebaczenia. Zabrakło mi w niej jednak tej wartości dodanej, którą w pierwszej części stanowił wątek wyspy trędowatych. To on tą poruszającą rodzinną tragedię czynił wyjątkową. Krążymy tu również wokół ludzkich emocji i wyborów, wokół ich marzeń i nadziei, ale brakuje głębszego przekazu. Piękno języka nie wystarczyło tym razem, by wzbudzić we mnie równie silne emocje, jak przy lekturze "Wyspy".

Gdyby jednak spojrzeć na nią jak na odrębną powieść, to rysuje się przed czytelnikiem obraz klimatycznej, pełnej ciekawych tradycji Krety z romantyczną, choć bolesną historią miłosną. Obraz tak sugestywny, że niemal słyszymy nostalgiczne dźwięki l...

Pierwsza część „Wyspa” była magiczną i magnetyczną powieścią, którą poniosły dwa tematy: trąd i piękno Krety. Wątkiem romansowym i morderstwem nie byłam oczarowana, ale Kreta i Spinalonga mi to wynagrodziły.
Druga część. Nie ma już Krety, nie ma Spinalongi, ani trądu, bo wynaleziono na niego lekarstwo. Są za to dalsze losy dwóch bohaterów z „Wyspy”. Pamiętacie dwóch kuzynów - Andreasa, który trafił do więzienia oraz Manolisa, który uciekł z Krety? Pierwszy nadal odbywa karę, drugi topi wyrzuty sumienia w ciężkiej fizycznej pracy i alkoholu. I nic więcej się właściwie w tym tomie nie dzieje. Czasem pojawia się samarytanka Maria, ale nie można nazwać jej interesującą postacią.
Nie polecam zaczynania od tomu drugiego, mimo iż autorka na pierwszych kilkudziesięciu stronach odgrzewa wydarzenia z pamiętnej sierpniowej nocy, gdy wyleczeni trędowaci opuścili wyspę, Plaka urządziła im fetę, padł morderczy strzał, dziecko stało się sierotą, jeden mężczyzna został zbrodniarzem, a drugi uciekinierem.
Czyta się tak łatwo jak poprzedni tom, Grecja jest urocza, rebetiko wpada w ucho, kakavia aromatyczna, tylko już się człowiek tą książką nie zachłystuje i nie zadziwia. Ble-ble-ble. Ot, takie sobie wakacyjne czytadełko, może być na leżak dla znużonego upałem czytelnika.

Po kilkunastu latach „Wyspa” doczekała się swojej kontynuacji, a raczej uzupełnienia. Jednak nawet jeżeli nie znacie pierwszej części to śmiało możecie sięgać po „Pewnej sierpniowej nocy”.

Znów za sprawą książki przenosimy się do malowniczej Grecji. Autorka w dalszym ciągu używa przepięknego języka, który oddziałuje na czytelnika i sprawia, że odczuwa on wszystkie emocje całym sobą. Tym razem poznajemy losy bohaterów na kilka tygodni przed ewakuacją wyspy trędowatych i skutki romansu, który dzieli rodziny.

Muszę przyznać, że spodziewałam się troszeczkę czegoś innego i cieszę się, że nie musiałam czekać kilkunastu lat na przeczytanie kontynuacji „Wyspy”, ponieważ troszeczkę bym się zawiodła.

Fabuła jak najbardziej jest ciekawa, jednak uważam, że niektóre wątki można było lepiej rozwinąć sprawiając, że całość byłaby jeszcze bardziej wciągająca. Zabrakło mi tutaj większej dawki emocji związanych z powrotem do powiedzmy „otwartego społeczeństwa” poza wyspą. Akcja toczy się nieśpiesznie, ale tak też toczy się życie w malowniczej Grecji. Dlatego bardzo to pasuje do całej fabuły. Bohaterowie są wyraziści, a uczucia od nich bijące są wręcz namacalne. Jednak pomimo kilku niedociągnięć i niedopowiedzeń wciąż jest to piękna powieść o miłości, przyjaźni, zdradzie i przebaczaniu. Mówi o marzeniach i nadziejach, których nigdy nie wolno porzucać.

„Pewnej sierpniowej nocy” ma w sobie coś, co sprawi że zapragniecie jak najszybciej j...

W styczniu przenieść się do słonecznej Grecji, w sam środek lata, idealnie i to bez ruszania się z domu. Książki mają moc przenoszenia nas w różne miejsca, sami wybieramy gdzie się chcemy znaleźć.

Victoria Hislop oczarowała mnie powieścią "Wyspa", Grecja tworzy miejsce na Spinalondze, gdzie muszą się przenieść wszystkie osoby chore na trąd. Chętnie sięgnęłam po kontynuację Wyspy, ciekawiło mnie czy udało się wynaleźć lek na trąd, co się stanie że Spinalongą jeśli wszyscy wyzdrowieją, a jeśli nie to czy już na zawsze będą oddzieleni od swoich rodzin.

"Pewnej sierpniowej nocy" to doskonałe uzupełnienie pierwszej części. Dużo nowych wątków, rozwinięcia życia znanych już nam postaci z Wyspy. Poznajemy skomplikowane dzieciństwo Sofie, dlaczego nie była wychowywana przez swoich biologicznych rodziców a trafiła pod opiekę ciotki.

Historia z morderstwem w tle. Lekka, obyczajowa, warta przeczytania pod warunkiem że zaczyna się od części pierwszej.

Nie mogłam sobie wymarzyć chyba lepszej kontynuacji Wyspy.
Co takiego urzekło mnie w tej niewielkiej objętościowo książce?
Brak wątku romansowego i zbliżenie na przeżycia bohaterów. Za plecami wciąż mamy echa opowieści o wyspie trędowatych jednak nie to odgrywa tu główną rolę. Ale tego Wam nie zdradzę!

Najlepiej nie czytać jej jako samodzielnego tworu, wiele wątków może być wtedy niejasnych. W połączeniu z Wyspą stanowi ciekawą i niebanalną historię, która wzrusza, przyciąga i powoduje, że w głowie kiełkuje myśl - a może by tak sięgnąć po inne książki tej autorki ??

A komu mogę ją polecić? Każdemu kto kocha literaturę piękną, klasykę utrzymaną w spokojnym, harmonijnym tempie.
Bez zbędnego cukru.

Trafiłam na tą książkę przypadkiem będąc w bibliotece. Tej autorki miałam okazję spotkać się już z Pocztówkami z Grecji. Tamta książka mi się podobała. Tutaj jakoś nie mogłam wbić się w historię, którą autorka chciała opowiedzieć. Tak naprawdę kiedy zaczęłam się wkręcać w te wszystkie opisywane wydarzenia to książka się skończyła. Dla mnie ta książka była pełna cierpienia. Ktoś kogoś kochał, ktoś kogoś zabił, ktoś siedział w więzieniu. Trzeba wziąć pod uwagę, że ta książka jest drugą częścią cyklu Wyspa. Nie czytałam pierwszej części, kto wie, może wtedy miałabym inne spojrzenie na tą część.