Opinia na temat książki Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości

Tak trudno ubrać mi w słowa wszystkie moje myśli, które od kliku dni krążą wokół historii Clary Schumann. To książka, która totalnie mną zawładnęła. Już po pierwszych słowach wkroczyłam do świata muzyki poważnej tak bliskiemu mojemu serce i nie chciałam z niego wychodzić.

Zapytacie kim była Clara Schumann? Znakomita pianistka i kompozytorka, kobieta silna i walcząca o siebie i swoje pasje, o każdy dźwięk, który wychodził spod jej palców. Kobieta, która dzięki swojemu talentowi została zauważona w artystycznym świecie zdominowanym przez mężczyzn. Zauważona, choć później w pewnym stopniu „zapomniana” w historii muzyki („odkryto” ją ponownie, jako kompozytorkę w latach 70-tych XX wieku, powstały wtedy nagrania kameralne i solowe jej utworów ), a o takich ludziach warto mówić i się nimi inspirować.

Clara od dziecka stawiała sobie cele, jednym z nich był ślub z Robertem Schumannem. Już jako nastolatka wiedziała, że jest jej przeznaczony. Walczyła o tę miłość przez wiele lat, co najgorsze jej największych „rywalem”, w dążeniu do spełnienia jednego z marzeń, był ojciec, który nie chciał zgodzić się na to małżeństwo. Friedrich Wieck nie był ojcem troskliwym, ciepłym i czułym, zależało mu na karierze córki, na tym aby świat poznał Clarę, jako znakomitą pianistkę. Pomyślicie… przecież walczył, aby jej talent został zauważony, ale forma, którą prezentował sobą była okrutna, można by rzec, że dziewczyna od zawsze i na zawsze tkwiła w „złotej klatce”.
Uwolniwszy się od ojca wpadła w „szpony” małżeństwa, które było trudne, ale kobieta kochała Schumanna całym sercem, nawet wtedy, kiedy musiała na jakiś czas zrezygnować z grania. Świadczą o tym chociażby słowa Johanessa Brahmsa: „wiedziałem, że należysz do niego…jesteś i pozostaniesz jego żoną, także po jego odejściu.”

W tej historii nie tylko istotne są uczucia, ale również muzyka, bo bez niej Clara Schumann byłaby można powiedzieć „niekompletna”, to ona ją w pewnym sensie definiowała, ona była jej drugą największą miłością życia: „odkąd sięgała pamięcią, gra na fortepianie dawała jej ukojenie i poczucie bezpieczeństwa.”

To książka, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Zaznaczyłam w niej tyle fragmentów, które w pewien sposób były dla mnie ważne… nie nie ta cała historia jest ważna i warta poznania.