Piekielny batalion

W skrócie. Sprawnie napisane czytadło fantasy. Kto polubił poprzednie tomy, nie zawiedzie się, ale nie ma co oczekiwać czegoś więcej niż przeciętna.

Bez skrótów. Ostatni tom cyklu Django Wexlera nie oferuje czytelnikom żadnych większych niespodzianek fabularnych ani nie wyróżnia się oryginalnością pomysłów. Bohaterowie zbierają siły do ostatecznej rozgrywki z demoniczną plagą, pochłaniającą w szybkim tempie mieszkańców sąsiednich krajów. Hrabia Vhalnich,główny strateg i autor większości dotychczasowych sukcesów w walce z siłami zła, zostaje pochłonięty przez demona i zaczyna go wspierać. Wojna wraca do królestwa Vordanu i tym razem wydaje się być niemożliwą do wygrania. Wszystko to już gdzieś czytałem i to nie raz. Pomimo tego, książkę czytałoby się całkiem przyjemnie (zwłaszcza że bohaterowie i bohaterki tego cyklu już dawno zyskali i zyskały moją sympatię), ale autor nieco przynudza, zwłaszcza gdy zachciewa się mu wycieczek w stronę ekonomii i rynku długów. Zresztą, ile razy można cieszyć się opisami kolejnych bitew, kolejnych demonicznych przeciwników, kolejnych dworskich przepychanek i kolejnych akcji dywersyjnych, w których co prawda bierze udział grupa nowych bohaterek, ale umieszczonych w książce głównie po to, by miał kto ginąć po drodze. A droga jest niestety długa. Wszystko to sprawia, że kolejne tomy tego cyklu przypominają mi nieco łądnie polakierowane samochody w błocie. Koła akcji się kręcą, fabularne błocko wesoło tryska i nawet od czasu do czasu ...