Płonąca wieża

Książka niczym nie różni się od poprzednich czterech tomów a wędrówka bohaterskiej ekipy dookoła mapy trwa w najlepsze, tylko potęga i siła postaci narastają wykładniczo z nieznanych przyczyn i w niewyjaśniony przez autora sposób. Nie ma tu miejsca na żadne zaskoczenia, losowe zdarzenia ani tym bardziej na jakiejkolwiek odchylenia od schematu przeciętnego questu z dowolnej gierki fantasy o niewyrafinowanym poziomie trudności. Pocieszające jest, że po pięciu tomach udało się autorowi dobrnąć do jakiejś kumulacji wydarzeń, gdy drużyna głównego bohatera, po wielotomowym zbieraniu sojuszników na całej mapie, wreszcie zbiera się w sobie by doprowadzić do konfrontacji z hordami straszliwych demonów, które grzecznie czekały aż co bardziej znaczące postaci drużyny nazbierają odpowiednio dużo punktów doświadczenia by dać im należycie efektownego łupnia. Dobrze, że autor nie dał w treści liczników punktów doświadczenia przy każdym imieniu. Może dlatego, że bardzo polubił swoich bohaterów i bohaterki, co łatwo odgadnąć po tym jak szczęście wprost unosi ich na swych falach a wszystko czego się tkną zamienia się w fabularne złoto. Jak ich ktoś zrani to wyłącznie w co mniej istotne części ciała, które zresztą zaraz da się uzdrowić. Jak im ktoś spuści łomot to delikatnie i z wyczuciem, by nie zakłócać eksploracji kolejnych nieznanych obszarów. Jak im ktoś coś ukradnie, to za chwilę i tak szczęśliwa intuicja w połączeniu z niezawodną dedukcją pozwolą im to odnaleźć. Jak ktoś ma w walce ...

Ponowne spotkanie z Benkiem i spółką przebiegło… męcząco. Autor naprawdę nie ma litości dla swoich bohaterów i nie pozwala im nawet na moment wytchnienia. Moja najczęściej powtarzająca się myśl podczas czytania, była taka „Cobble, daj się tym biednym ludziom wyspać i zregenerować”! 🙈

W tym tomie widać jak daleką drogę przebył autor i z lekko kwadratowego początku, przeszedł do powieści, która trzyma w napięciu tak, że kłykcie bieleją od zaciskania dłoni na książce. Ja czytałam jak szalona, bo chciałam wiedzieć co dalej, odciążyć trochę Benka, jakby to miało jakiś wpływ. Na dodatek wszystkie wątki zaczęły się spinać, zazębiać i czasem można było się nieźle zdziwić.

Nie przepadam za opisami walk, ale tutaj przepadłam. To było dobre! Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona „Płonącą wieżą” i niecierpliwie czekam na ostatni tom serii. Coś czuję, że to będzie trudne pożegnanie.