Pusty horyzont

Czwarty tom jednego z bardziej męczących cykli fantasy (przynajmniej wśród tych, które zdołałem przetrzymać bez narażania się na trwałe urazy psychiczne) za mną i wciąż brak jest w nim jakichkolwiek śladów oryginalnej myśli autora. Wtórność i powtarzalność pomysłów niełatwo jest znieść nawet w krótkiej powieści a co dopiero w nadmuchanym objętościowo do granicy marketingowego szaleństwa, sześciotomowym cyklu. Bohaterski piwowar-rębajło oraz jego ukochana eks-księżniczko-czarodziejka dalej łażą po mapie w towarzystwie niezbędnej ekipy pomagierek i pomagierów, robiąc co tylko w ich mocy, żeby fabuła nie wykazywała żadnych rzeczywistych oznak zmierzania ku niechybnie szczęśliwemu zakończeniu. Autor z niestrudzoną premedytacją stawia im na drodze nowe, zupełnie nieistotne przeszkody, które wytrwała aż do bólu w oczach czytelników ekipa równie bohatersko jak bezcelowo pokonuje. Nawet niezbyt wyrafinowane intelektualnie postaci z książki zaczynają się z czasem orientować, że miotają się bez sensu po kolejnych lokacjach i w ich dialogach pojawiają się stwierdzenia, które każdego, nienastawionego tylko na zysk autora powinny podświadomie zaniepokoić, jak choćby celne podsumowanie całego czwartego tomu: "Teraz jesteśmy w gorszej sytuacji niż przed wyprawą na Kontynent Południowy". To dosłowny cytat z książki i w moim przekonaniu, jakże trafna, autodiagnoza. Wystarczyłaby ona być może również za całościową opinię na temat jakości prozy A.C. Cobble'a, ale gwoli ścisłości trzeba dod...

Spojrzałam na okładkę i od razu zobaczyłam tytuł „Pustynny horyzont”. Byłam przekonana, że widzę dobrze, aż nie spojrzałam na pełną listę tytułów serii. Tam już nie było ilustracji, która mi tak namieszała w głowie 😉Właściwie to się dużo nie pomyliłam, bo w tej części wędrujemy z Benem przez pustynię i to całkiem sporą.

Ten tom różni się trochę od pozostałych. Tym razem wchodzimy w nową kulturę, poznajemy nowe obyczaje i trochę inny świat niż ten znany nam z Ostępów czy Miasta. Ja należę do grupy „lubię piosenki, które już kiedyś słyszałam”, więc nie bardzo lubię takie poznawanie, ale Cobble potrafi mnie wciągnąć we wszystko. Tak było i tym razem. Czytałam z otwartą buzią, przeżywałam przeokrutnie wszystkie przygody benkowej ekipy i wciąż rósł mój zachwyt nad rozwojem Benka.

Był też moment, kiedy miałam focha na autora, ale na szczęście szybko mi przeszło. Kto czytał i wie kogo w tej książce kocham najbardziej, ten na pewno wie o co mi chodzi ☺️

Czytajcie, bo ta seria to jest po prostu czysta przyjemność ☺️