Wrogie terytorium

Cykl "Beniamin Ashwood" czerpie całymi garściami z niechlubnej tradycji najbardziej sztampowych produktów fantasy, w których obowiązkiem głównej/głównego bohaterki/bohatera jest odwiedzenie wszystkich lokacji jakie inwencja autorska raczyła umieścić na obowiązkowo załączonej do każdego tomu mapie. W pierwszym tomie nudnych jak flaki z olejem "przygód" Benjamina Ashwooda i jego wybranej księżniczki A.C. Cobble przeganiał dwójkę głównych postaci z centrum na zachód, a w drugim (równie fascynującym) z zachodu na północ. W trzecim, konsekwentnie, choć całkowicie bezproduktywnie, z północy na wschód (i tak, zgadliście, w następnym tomie planują udać się ze wschodu na południe a nietrudno chyba odgadnąć, że na szósty pozostanie im epicentrum tej geograficznie wyrafinowanej i sześciotomowej eksplozji niesamowitego talentu autora).
Bohaterskie podróże służą oczywiści pielęgnacji niezmierzonych talentów obojga głównych postaci, narastających w tempie wykładniczym (on kosi demony jak zboże i już po kilku miesiącach samodzielnej nauki staje jak równy mistrzom miecza a ona czaruje zupełnie nie tak jak powinna to robić niedouczona praktykantka) i przez trzy tomy nie przybliżyły ich ani o jeden krok do rozwiązania demonicznych i czarodziejskich problemów zwisających posępnie nad ich głowami. Dość napisać, że po zakończeniu trzeciego tomu sytuacja Beniamina i Amelii jest dokładnie taka sama jak była na koniec tomu pierwszego, a konkretnie planują oni uciekać przez kolejne tomy. Uci...

To już trzecia część zadziornego piwowara, który ma wyjątkowy talent do pakowania się w kłopoty.

To co w wielu innych seriach mogłoby być gwoździem do trumny, a w Beniamin Ashwoodzie sprawdza się idealnie to prostota formy. Nieskomplikowany i przyjemny język, nieprzekombinowana fabuła, brak rozbudowanego świata, który dopiero z czasem nieco się poszerza oraz bohaterowie, jakimi są normalni ludzie. Niczego nie otrzymują za darmo, niesamowita moc nie spada im z nieba. Nie. Na wszystko muszą zapracować ciężką i mozolną pracą, i dopiero po karkołomnych treningach są w stanie zobaczyć pierwsze efekty.

Fabuła powoli idzie do przodu, niezwykle miłym zaskoczeniem był rozwój relacji głównych bohaterów, gdzie już od dłuższego czasu coś było czuć w powietrzu, ale do tej pory było raczej grzecznie i spokojnie. Choć w dalszym ciągu wątek miłosny jest tutaj bardzo delikatny i jeśli ktoś nie lubi takich motywów, to tutaj nie będzie mu przeszkadzał.

Bardzo lubię powracać do tego świata. Powieści Cobbla po prostu dobrze się czyta. Nawet gdy nie dzieje się z pozoru zbyt wiele potrafi zauroczyć i wciągnąć czytelnika, a zanim on się obejrzy, pochłonie całość.

Od początku serii bardzo mocno rozbudowany jest motyw drogi. I tak samo było w przypadku „Wrogiego terytorium”. Co więcej, mam wrażenie, że do tej pory każdy tom oparty jest na podróży z punktu A do punktu B, wykonania jakiegoś questa i dalszej podróży już w inne miejsce. I niestety, cierpi na tym tr...

Powieści o przygodach Beniamina Ashwooda i jego kompanach zdecydowanie nie są pozycjami wybitnymi, ale czyta się je bardzo przyjemnie. Poza tym każda kolejna część serii jest coraz lepsza, co daje nadzieję, że kolejne tomy mogą być powieściami wybitnymi, gdyż już teraz seria przeskoczyła poprzeczkę oddzielająca książki dobre od przeciętnych.

„Wrogie terytorium” to według mnie jak na razie najlepsza część cyklu. Tym razem mniej jest walki z demonami, a więcej z ludźmi, którzy są równie potworni co stwory, a może nawet i gorsi. Dlatego Beniamin i Amelia niejednokrotnie staną oko w oko ze śmiercią. Nieraz będą chcieli również odwrócić się od całego zła świata i żyć spokojnie, jednak nie jest to możliwe. Akcja jest dynamiczna, dzięki czemu książkę czyta się jednym tchem. Pomimo tego, że powieść ma ponad 500 stron to przeczytałem ją w 3 dni. Gdy już zacząłem, ciężko było mi wyobrazić sobie kolejny dzień bez czytania o przygodach młodych bohaterów.

Zawsze uważałem, że to detale decydują o tym czy dana książka jest bardzo dobra i dlatego we „Wrogim terytorium” zwróciłem uwagę na jeden drobny szczegół. Choć Beniamin przeszedł już w życiu wiele to nadal nie zapomina kim jest i zwraca uwagę na piwo. Prawdziwy piwowar na zawsze pozostanie piwowarem!

Z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Czuję w kościach, że będzie jeszcze lepszy niż ten, ale o tym przekonam...

Ben wciąż jest w drodze. I więcej Wam nie zdradzę. Za dużo spoilerów mogłoby się pojawić, a tego chcę uniknąć.

Oj jak ja polubiłam tę serię! I Benka lubię. I Rhysa wciąż kocham. I Amelia równa babka jest. Przyznam, że nie bardzo ogarniam, jakim cudem tak długa wędrówka bohaterów nie jest nudna. Serio, trzeci tom podróży, a ja siedziałam z wypiekami na twarzy i książkę pochłonęłam w dwa wieczory. Co najlepsze - wciąż mi mało!

To nie jest jakieś wybitne dzieło literatury fantastycznej, ale to się tak przyjemnie czyta, ja się tak dobrze przy tym bawiłam, że mogę wyłącznie polecać Ashwooda. Zatem polecam i niecierpliwie czekam na kolejny tom. Założę się, że będzie co najmniej tak samo dobry jak ten.