Opinia na temat książki Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota

"- W niedzielę kopano?
- Edmund: Nie, niedzielę trzeba było uszanować."

Paweł Piotr Reszka wycisnął ze mnie łzy. Tematu nie wyczerpał i przez formę nie miał na to szans, ale zabawił się emocjami, przez co czytelnik nie może być obojętny. I o to chodzi. Bo temat jest ważny i należy o tym mówić.

"Ludzie chcieli żyć albo lepiej żyć, szacunek dla zmarłych nie był wtedy ważny. Staram się zrozumieć tych, którzy chodzili na Kozielsko, którzy zeszli na tak darwinistyczny poziom, nie przykładam do ich zachowania kategorii moralnych z zamożnego, spokojnego świata."

Czego mi brakowało, to głębszej analizy psychologicznej oraz socjologicznej, choć zmusiła by ona nas do uważniejszego przyjrzenia się ludziom od czasów pierwszych aktów nienawiści wobec Żydów. Spory zakres dziejów, ale istotny.

" Ona: - Czy chodzenie tam to był grzech? Jak one już były martwe a tu bida była, to nie jest grzech. Tak se myślę. A pan myśli, że to był grzech, rąbać te ciała, szukać tam grosza jakiegoś?
Ja: - To ludzie byli.
Ona: - Ale nieżywe."

Zróbcie dla mnie jedno - czytajcie. Sami oceńcie czego było za mało i co Wam się nie podobało, ale poznajcie treść tego... Hm. Podobno reportażu.

"Człowiek, który kopał na cmentarzu, by obrabować zamordowanych w obozie zagłady, nie grzebał w spalonych zwłokach, on przeszukiwał żużel albo węgiel, nie kawałkował łopatą ciał, tylko ciął rąbankę. Ten język chronił kopaczy przed nimi samymi. Pomagał podtrzymać iluzję, jesteśmy dobrzy, jesteśmy uczciwi, to nic takiego."