Opinia na temat książki Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota

Robotę w tym reportażu robi temat. Przeczytałam o niechlubnej karcie naszej historii i pochorowała mi się dusza. Mój Boże, co też my mamy jeszcze w zanadrzu?
Nie będę się tu rozpisywać o temacie płuczek, o którym do tej pory nie wiedziałam, ani popisywać elokwentnymi sformułowaniami o polskich kopalniach złota, bo temat jest zbyt bulwersujący i żałosny, a ja na ten temat za mało wiem. Najbardziej poruszył mnie fakt, że autor opisuje nie pojedynczą akcję, lecz trwający wiele lat proceder, do czasów współczesnych, bo do początków lat 80 (sic!). Jeśli mnie - czytelnika skromnych 240 stron książki, tak bardzo dotknął temat, to jak bardzo przeżywać to musiał autor, który obcował z nim przez wiele dni. Brawo za zajęcie się tematem w ogóle.
Ale jak na moje potrzeby, za wykonanie - mniejsze brawa. Zabrakło mi opisu uwarunkowań historycznych, socjologiczno - psychologicznego tła, autorskiej narracji i kontekstów. Denerwowało jednostronne przedstawienie hien i zwyrodnialców parających się haniebnym procederem (nie było innej strony medalu?) oraz mentorsko - oceniający ton pytań zadawanych przez autora. Żeby czytelnik wiedział jak ma to wszystko ocenić i nie pomylił się przypadkiem. Takie pisanie pod z góry założoną tezę.

Reportaż jest chaotyczny i dla mnie powierzchowny, po przeczytaniu „Płuczek” czuję się, jakbym tylko polizała temat. Odnosiłam też wrażenie, że czytam luźne notatki do mającej dopiero powstać porządnej publikacji. Jeśli ktoś nie znał tematu (jak ja), to polecam. Niechże przeczyta, dowie się, zainspiruje i poszuka innej pozycji na ten temat (sama szukam).

Za podjęcie tematu przez autora - duże brawa, z doborem treści już dużo gorzej, a ostateczne wykonanie pozostawia wiele do życzenia.