Pogodna dziewczyna

„Pogodna dziewczyna” to historia, w którą z początku kompletnie nie potrafiłam się wkręcić. Miałam problem z główną bohaterką, nawet nie jestem w stanie uzasadnić dlaczego. Po prostu się nie polubiłyśmy. Sama fabuła również nie nastrajała mnie pozytywnie: liczyłam na romans w miejscu pracy, podszyty zabawnymi wstawkami ze swatania szefów. Dostałam opowieść o dziewczynie z depresją, która urywa swoją chorobę przed otoczeniem, do tego ma nieprzepracowane relacje z matką, czy też związek z byłym partnerem, a przecież regularnie uczęszcza na terapię.

Gdy w książce nieśmiało zaczął pojawiać się główny męski bohater, Russel, wszystko zaczęło nabierać kolorów. Fabuła nabrała tempa, bo dwoje współpracowników ostro zabrało się do pracy, by przywrócić spokój w firmie i między nimi oczywiście również pojawiło się uczucie.

„Pogodna dziewczyna” to opowieść, która wraz z biegiem stron zyskuje. Gdy dotarłam do połowy nagle okazało się, że Ari jednak nie jest taka irytująca, jak wydawać się mogło, a Russel jest totalnym słodziakiem. Co ciekawe, autorka nie wykreowała go na idealnego bohatera romansu: Russ miał brzuszek, który często był jego kompleksem, jednakże główna bohaterka nieustannie dawała mu znać, że wszystko jest ok.

Książka pokazuje życie z depresją w sposób bezwzględny: jeden dzień jest cudowny, radosny tylko po to, by kolejny przyćmiły chmury. Akurat ten wątek bardzo mi się spodobał, myślę, że Rachel dobrze odda...

Książka pełna sprzeczności. Buzująca emocjami, a zarazem bardzo stateczna i niespecjalnie porywająca. Chwilami zachwycająca, żeby w momencie musieć się do niej zmuszać. Poruszająca trudny i ważny temat, ale przedstawiony trochę po łebkach.

Ari to dziewczyna, która kocha deszcz. Jest pogodynką w lokalnej stacji telewizyjnej, ma pogodne usposobienie, ale jak i w pogodzie, miewa pochmurne dni. Ari ma depresję. Ta choroba determinuje jej życie, trochę sabotuje jej decyzje, wpływa na to jak postrzega świat. Autorka pokazuje nam jednak obraz tej choroby, powiedzmy, oswojonej. Dziewczyna jest na terapii, bierze leki, a depresja, chociaż nie znikła, jest gdzieś obok. Ta historia to trochę opowieść o miłości romantycznej, trochę o miłości do siebie. Początkowo nie mogłam się wkręcić w czytanie, a sama bohaterka działała mi na nerwy. Tak do 100 strony było mi trudno, potem czytanie już poszło samo.
I tutaj mam taki zgrzyt, bo książka jest urocza, tak że mogłaby spokojnie zostać komedią romantyczną, a jednak jest o depresji, a ta nie jest urocza. Dlatego mam mocno mieszane uczucia.

Jeśli jesteście na początku tej książki, dajcie jej szansę - rozkręci się i czytanie będzie przyjemnością. Mnie się podobał pomysł, męski bohater, który zdobywa serce Ari, ale mam problem z tym muskaniem choroby. Ale czy wam to pasuje - musicie ocenić sami.