Przeboje PRL. Hity rocka

Historia najpopularniejszych zespołów rockowych, czy jak władza chciała BigBeatowych albo Młodej Generacji, opowiedziana słowami Sławomira Kopera i Marka Sierackiego. Wiele ciekawostek na temat tego jak powstawały zespoły oraz piosenki. Gdzieś w tle siermiężny PRL. Miło powspominać i sięgnąć w trakcie po znane i nieznane piosenki, o których mówią autorzy. W książce kilka zdjęć, troche niedosyt, bo mogłoby być więcej, ale na plus zamieszczone zostały zdjęcia mało popularne.

Po takich zapowiedziach na okładce, wydawało mi się, że będzie to faktycznie jakiś cymes, szczególnie, że miało być o zespołach rockowych, na których się wychowałam. Cóż, może moje oczekiwania były zbyt wygórowane, ale jakoś nie udało mi się wpaść w zachwyt.
Autorzy omawiają w sumie tylko siedem zespołów: Czerwone Gitary, Breakout, Trubadurów, SBB, Dżamble, Perfect i Maanam - jak dla mnie to trochę mała reprezentacja rocka z PRL-u, gdzie Budka Suflera, Republika, Lady Pank, Kult, Tilt, Kobranocka? Gdzie TSA, Proletaryat, KSU? Widać, że autorom nie było po drodze do Jarocina - a tam się działo. To pierwszy zarzut, że tak ograniczona reprezentacja.
Drugi - że wbrew zapowiedziom, nie jest to napisane w sposób zachęcający do lektury. Owszem, trochę się dowiadujemy o tarciach w Czerwonych Gitarach, o tym, że nie dogadywali się Stan Borys i Tadeusz Nalepa, o koncertach granych gdzieś w Holandii, żeby zarobić na sprzęt - ale to strasznie suche. Pojechali, zagrali, zrobili świetne wrażenie, kupili sprzęt, jakiego nie było w Polsce. I tyle. Niewiele dowiadujemy się o nich jako ludziach, nawet jeśli autorzy nas informują, kto się z kim ożenił, ewentualnie rozwiódł, kto miał załamanie nerwowe z przepracowania, kto szedł na kompromisy, a kto twardo trzymał się swojej wizji - to i tak mnie to nie obchodzi. Nie obchodzi zaś, bo widzę tylko literki na papierze, nie ludzi, nie zostałam zainteresowana ich losem, nie wiem nic o ich uczuciach, całość jest jak dla mnie napisana jak ...