Przedrzeźniacz

Najmocniejszym motywem tej książki, a jednocześnie najsłabiej wykorzystanym, jest przedstawienie rozkładu społeczeństwa. Paradoksalnie każdy praktykuje para-filozoficzne podejście do życia, gdzie skupia się na sobie i autoanalizie, co prowadzi do patologii: zamknięcia się nie tylko na innych, ale też na siebie i własne emocje, na wiedzę; zamykania się w sobie gdy tylko bodźce docierające z zewnątrz powodują dyskomfort psychiczny. Oczywiście, nie dzieje się to samoistnie, tylko po wielu latach prania mózgów oraz indoktrynacji, a także kształtowania społeczeństwa przez tych u władzy, którzy upodobali sobie bardziej maszyny jako te perfekcyjne, najlepsze, niezawodne. A to ostatnie właśnie - niezawodność - jest w powieści "Przedrzeźniacz" mocno kwestionowane. Mam wrażenie, że gdzieś między liniami tej świetnej dystopii można znaleźć krytykę dążenia do stworzenia perfekcyjnego człowieka, który na starcie wszystko wie. Bo to poprzez zaakceptowanie tych niedoskonałości stajemy się doskonalsi w swoich i oczach swoich bliskich. I o tym, w moim rozumieniu jest ta książka. I jeszcze o tym, że nie ma ludzkości bez bliskości. Polecam!