Człowiek, który spadł na ziemię

Kolejna książka z serii Artefakty, prezentującej w założeniach interesujące pozycje klasycznej SF z drugiej połowy XX wieku. Książka krótka, jak zwykle elegancko wydana w twardych okładkach z wszytą zakładką.

Oryginał został wydany w 1963 roku i z anachronicznością oraz nietrafnością części wizji autora trzeba się po prostu pogodzić z założenia (zawsze uwielbiałem naukowców ery kosmicznej uparcie posługujących się suwakami logarytmicznymi). Początkowo w ogóle źle odebrałem tę książkę, głównie z powodu tego, że jak zupełny naiwniak uwierzyłem w bzdury wypisane przez wydawcę na okładce. Fabuła powieści opisuje na wizytę na Ziemię Thomasa Newtona, przybysza z Marsa, planety spustoszonej przez wojny i zasiedlonej przez dogorywającą w suszy i zimnie cywilizację, mającą z nami wspólnych przodków (mniej więcej). Cywilizacja ta, chociaż lepiej rozwinięta od naszej, wysyła na Ziemię swojego przedstawiciela ostatniej szansy żeby ukradkiem zdobył dla niej wodę. A przynajmniej tak głosi opis okładkowy. Mając go w pamięci, czytałem książkę z narastającym niedowierzaniem. Jak niby Newton miałby to zrobić pod względem logistycznym? Marsjanin na Ziemi zajmuje się początkowo kapitalistycznym zdobywaniem kasy przez potajemną sprzedaż patentów ze swojego rodzimego świata (to, że nie ma żadnych dokumentów nie przeszkadza mu w szybkim zbudowaniu superkorporacji). Za uzyskane miliony buduje statek. Nie bardzo wiedziałem po co, bo dość trudno byłoby mu wlać oceany do ładowni i wystrzelić j...