Przedwiośnie

Po wielu latach od pierwszego przeczytania, rozpoczynając pracę w szkole ponadgimnazjalnej i przygotowując się do tegorocznego Narodowego Czytania – powróciłam do „Przedwiośnia”.
I niestety nie mam dobrych wieści na temat tej lektury.
Wszyscy wiemy, o czym książka traktuje, z jakich części się składa, że jest analizą i syntezą pierwszych lat niepodległości, i jeszcze próbą diagnozy, i marzeniem Żeromskiego o Polsce… Wszyscy, podobnie jak Cezary Baryka, nie zobaczyliśmy nigdy osławionych opowieścią jego ojca szklanych domów. Ciekawe, co Żeromski napisałby dzisiaj, jak przedstawiłby sytuację Stuletniej Niepodległej. Bo oto mimo upływu wieku wciąż nie jest lepiej, a wręcz gorzej; Polska wciąż pozostaje marzeniem (zmieniło się tylko tyle, że można ją znaleźć na mapie), a przedwiośnie niekończącą się porą roku. Z tego punktu widzenia „Przedwiośnie” jest nadal aktualne i nic nie wskazuje na to, by przestało. Dlatego jest książką bardzo ważną, której nie powinno się rozpatrywać jako opowieści o tym, co minęło. To książka bardzo na czasie.
Wg mnie najbardziej zapadają w pamięć i najmocniejsze wrażenia wywołują „Rodowód” i „Szklane domy”. To części, w których poznajemy historię rodziny Baryków, cudowne lata w Baku przerwane wybuchem I wojny światowej i wyruszeniem Seweryna na front. Tęsknota za Polską trapiąca jego żonę w tym momencie nie ma już tamy i zatapia Jadwigę. Dorastający Cezary najpierw korzysta ze swobody spowodowanej nieobecnością ojca i bezradnością matki. Po...

Zastanawiam się czy ktoś ma podobne odczucia co ja dotyczące głównego bohatera. Nie umiem znieść Cezarego Baryki, nienawidzę go. "Przedwiośnie" to chyba jedyna lektura, która doprowadziła mnie do płaczu. I to nie dlatego, że tak się wczułam w fabułę, tylko ze złości. Dosłownie płakałam ze złości z powodu nienawiści do głównego bohatera. Nie mogłam uwierzyć jak można sobie tak igrać z uczuciami kobiet, ranić je i być na to kompletnie obojętnym. Gdyby nie on, książka byłaby całkiem niezła.

Zmieniłam nastawienie do Żeromskiego po tej powieści. Jest zupełnie inna niż utwory tego pana, które miałam nieprzyjemność czytać wcześniej. "Przedwiośnie" było przede wszystkim ciekawe, a to właśnie tej cechy brakuje obecnie lekturom szkolnym. Nie polubiłam co prawda głównego bohatera, ale jego perypetie, stopniowe przemiany (chociażby pod względem uczuć do matki) zdecydowanie mnie zajęły. Podobnie jak reszta czytelników mam sentyment do wydarzeń w Nawłoci.

Jedna z niewielu lektur, która udało mi się przeczytać. Niestety mam awersję do tych książek (może to dlatego, ze je muszę czytać, a ja zawsze się przeciwko wszystkiemu buntuje i nie robię tego co muszę)m które znajdują się w kanonie lektur szkolnych. Tym razem jednak MEN trafił idealnie, bo książka jest niesamowita. Czy ta się ją szybko i z zapartym tchem. Wspaniała kreacja bohaterów, szczególnie Cezarego. Barwne opisy przyrody (mimo iż ociupinkę nużące).

Tak... szklane domy, rewolucja, nowa Polska, ktorej nie ma. Walka ze zbyt wolnymi przemianami. Jesli rozpatrywac ta ksiazke jako historyczna, to bylaby swietna, gdyby wiecej bylo tej walki z przemianami, bo wydaje mi sie, ze chodzilo o jedne z rzadow Witosa, kiedy to kazal stlumic powstania. Ech... no i to zycie w Nawloci, piekne, utopijne, bo prawie bez problemow, a przynajmniej tych narodowosciowych.

Zdecydowanie jedna z lepszych lektur. Było mi ciężko przebrnąć przez pierwszą część ale potem cały pobyt Baryki w Polsce mnie wciągnął. Wzmianki polityczne nie przeszkadzały mi zbytnio choć oczywiście wolałam czytać o pobycie w Nawłoci. Po tej lekturze na pewno zmienię zdanie co do samego Żeromskiego, którego wcześniej nie mogłam przetrawić...

Bardzo spodobała mi się ta opowieść. Czytałem z przyjemnością i było mi łatwo utożsamić się z głównym bohaterem. Z przejęciem śledziłem jego losy.Ostatnie strony czytałem późno w nocy, a moja wyobraźnia w pełni scaliła się ze słowem pisanym, przez co słyszałem dobrze dźwięki rewolucji.Jest to jedna z najciekawszych książek z kanonu szkolnego.

Doskonała książka, jak chyba większość Żeromskiego. Nie przepadam za nim, ale muszę przyznać, że pisał świetnie. Z czystej ciekawości i chęci przeczytania pochłonęłam w trzy dni przed maturą. Jakie było moje zaskoczenie, gdy właśnie z niej miałam na następny dzień pisać wypracowanie. Tak więc podwójnie nie żałuje. :)

Na początku zapowiadała się nawet ciekawie. Ta cała rewolucja w Baku, walki, skutki wczesnego komunizmu. Dużo się działo. Ale z czasem akcja ustała. Wszystko stało się takie monotonne, a same przemyślenia Baryki mnie nużyły. Książka jest zdatna do przeczytania, ale sama z siebie nigdy bym po nią nie sięgnęła.

Jedna z najlepszych lektur. Choć niekiedy przydługie opisy mogą trochę zniechęcić może nie licząc działających na wyobraźnie drastycznych opisów biedoty polskiej czy żydowskiej. Sam bohater ani dobry ani zły raczej zagubiony w czasie w którym przyszło mu żyć. Na pewno do niej jeszcze wrócę.

Tak, tak i jeszcze raz tak :) Najlepsza książka Żeromskiego (jeśli chodzi o lektury). Bardzo mi się podobała część I i II, a z III niewiele zrozumiałam (np. rozmowa z Gajowcem), tak to jest jak się książki czyta w tramwajach, autobusach, taksowkach, korytarzach, przerwach, na chodnikach :P

ze wszystkich zmęczonych przeze mnie książek Żeromskiego ta była chyba najbardziej nudna i męcząca, po za tym pisana marnie, wyraźnie "na kolanie". To że czarny charakter z KPP ma znaczące nazwisko Lulek (nazwa trującej rosliny) nie zmienia faktu że główny bohater jest beznadziejny.

Przynam, że jak przerabialiśmy tą lekturę w liceum olałam ją totalnie! Niestety musiałam przeczytać Przedwiośnie do matury ustnej z polaka i co ? Mogę powiedzieć, że mnie totalnie zaskoczyła, wspaniała, bardzo ciekawa, wartka fabuła. Jeszcze raz totalny zaskok :).

Książka, która obudziła we mnie miłość i poszanowanie dla książek a w szczególności do lektur! Szczerze polecam bo naprawdę warto! Przeczytałem ją w liceum i po niej nie opuściłem juz żadnej z omawianych lektur!