Przyjaciel

Doprawdy przedziwna to książka. Prosta okładka sugeruje czytelnikowi, że tekst w środku obroni się sam. A tekst? Na początku miałam wrażenie lekkiego chaosu. Narratorka, wspominając przyjaciela, który popełnił samobójstwo, przytacza różne luźne myśli, uwagi, przypomina sobie jego słowa. Książka jest utkana z takich wspomnień, historii przyjaźni z dogiem-arlekinem, a także odnośników do literatury. Mój podziw budzi oczytanie Autorki – porusza się ona z łatwością po współczesnej literaturze, przytacza „smaczki” dotyczące autorów oraz cytaty.

Książka, choć nie posiada rozbudowanej fabuły, chwyta za serce, a tytułowego „przyjaciela” możemy rozumieć dwojako: może to być zmarły mężczyzna, ale też pies, z którym narratorkę połączyła szczególna więź.

Bardzo podoba mi się forma książki, która daje czytelnikowi szansę na różnego rodzaju doświadczenia – zabawa różnymi formami, akcja tocząca się niespiesznie.

Siłą tej książki jest jej zwykłość. Narratorkę – choć jest pisarką i wykładowcą obracającym się w pisarskim światku – dotykają przyziemne problemy. Autorce udało się stworzyć specyficzny klimat, płynnie przechodzić od momentów zabawnych do smutnych, chwytających za serce. Oby więcej takich książek!

"Przyjaciel" to niewielka objętościowo książka, a wywołała we mnie sporo mieszanych uczuć. Z jednej strony miałam wrażenie, że czytam coś bez polotu, pracę z kursu twórczego pisania napisaną przez kogoś, komu zupełnie brak talentu, a jest jedynie rzemieślnikiem. Takim zupełnie zwyczajnym. Nic nadzwyczajnego. Z drugiej strony, miałam wrażenie, że autorka opowiada trzy zupełnie różne, niezwiązane ze sobą historie. Historię swojej niespełnionej miłości, pod przykrywką przyjaźni, drugą - historię psa i trzecią - historię tego, ile wie o pisarzach i literaturze. Przyznaję, że najbardziej zaciekawiła mnie historia psa, bo dog niemiecki to jedna z moich ulubionych ras (oprócz owczarków podhalańskich). Losem Apolla przejęłam się prawdziwie. Historia druga, o miłości, była nudna, banalna, a bohaterka wydała mi się wręcz głupia. No bo przecież to naiwne wierzyć w takie "przyjaźnie". No cóż, każdy ma prawo robić z siebie debila. I trzecia historia, to mam wrażenie, że autorka chciała wtrącić mnóstwo wstawek literackich, chyba, żeby zabłysnąć intelektem. No niee, mówiąc kolokwialnie, kupy się to nie trzymało. Ani trochę. A że książka jest krótka, to wytrwałam do końca. I okazało się, że im dalej, tym lepiej. Tym bardziej składa się to wszystko w jedną całość. W historię przesmutną, o nieszczęśliwym życiu, braku jego sensu i miłości w nim. A dokładniej, miłości odwzajemnionej. O braku nadziei. Ciężko mi po tej lekturze. I smutno. I przykro. I tęskno do spacerów z wielkim psem. Ale wr...

Zaryzykowałam z tą książką, ponieważ raczej nie czytam takiej literatury. Okazało się, że mnie wciągnęła i bardzo dobrze mi się ją czytało.