Przynęta

Nie raz mówiłam, że nie mogę przebić się przez tę książkę. Że zapału starcza mi na kilkadziesiąt stron, a potem ani rusz. Przyznam, że tym razem było podobnie. Początek mnie wykończył. Nie wiem czy to „wina” długich opisów, przekonania, że i tak i tak wiem co jest na początku, ale nadal było mi ciężko.
I ponownie powiem, że nie wiem czy tym razem przeszłam tę niewidzialną linię i dlatego poszłam dalej, czy akurat teraz w przeciwieństwie do poprzednich razów, podobało mi się. Zresztą, w sumie, czy to ma znaczenie?
Nie, nie ma.
Tym bardziej, że bardzo mi się to podobało. Co ważne udało mi się odkryć na kartkach Przynęty moja ukochaną Garwood, która we współczesnym wydaniu jest lekko inna, ale nadal pozostaje autorką, która potrafi budować napięcie miedzy bohaterami, a jej mężczyźni nadal poruszają moje biedne serce.
Podobała mi się fabuła. Powiązanie rodzeństwa z przyjacielem jednego z nich. Tego typu trójkąty są tym co lubię, cenię i bardzo jestem „za”. Piękne studium męskich bohaterów: walecznych, oddanych, kochających, opiekuńczych. Nie ma szans, aby serce mocniej nie zabiło. Taka Laurant to ma szczęście. Brat, narzeczony, przyjaciele narzeczonego i cała rodzina.
Choć pewnie Przynęta klasyfikowana jest jako sensacja, to nie ona jest tutaj głównym bohaterem. Oczywiście, że cała fabuła kręci się wokół sensacji, ale podobnie jak w innych książkach, Garwood bardzo ładnie i dokładnie kreśli tło wydarzeń. Jest więc sporo bohaterów drugoplanowych, którzy niekied...