Psychopaci

„Psychopaci” to książka z literatury faktu autorstwa Stephena Seagera, lekarza psychiatry, który od kilkunastu lat pracuje w Napa State Hospital, szpitalu psychiatrii sądowej w Kalifornii, potocznie zwanym Gomorą. W książce autor skupia się na swoim pierwszym roku pracy w tej placówce, opisuje swoje prywatne odczucia, sytuację rodzinną oraz przygotowanie (a raczej nieprzygotowanie) personelu tam pracującego. Nie znajdziemy więc tutaj mrocznych opowieści o psychopatach, a raczej spojrzenie na to, jak wygląda praca w szpitalu, w którym teoretycznie leczy się groźnych przestępców niestabilnych psychicznie. To praca trudna, ciężka i groźna – groźby od pacjentów są tam na porządku dziennym, zdarzają się też próby morderstwa. Autor nie wybiela, nie piętnuje też tamtejszych zachowań, a przedstawia po prostu swoje doświadczenia i na tym przykładzie wskazuje niedociągnięcia systemu oraz sugeruje co można zrobić, by tą sytuację poprawić. Moim zdaniem jest to ciekawa książka i dla osób interesujących się tematem psychiatrii od strony praktycznej, systemowej będzie to na pewno interesująca lektura.

Żywym stoi mi wspomnienie, gdy na stronie Empiku zobaczyłam okładkę tej książki. Ślinianki zaczęły pracować intensywnie jak na widok bezy z kremem cytrynowym, z ekscytacją dodałam do koszyka i wprost nie mogłam się doczekać, aż ta cegła trafi w moje łapki. Psychopaci Stephena Seager'a to pozycja, która wydawała się stworzona dla mnie - tyle, że jednak nie.

To prawdziwy sukces aby przekuć jeden rok pracy w danym zakładzie w ponad czterysta stronicową książkę oraz bądź co bądź aktyw , który wciąż przynosi zyski. Zwłaszcza, jeśli należałeś do grupy, której zwolnienia nigdy nie dotyczyły, aż nagle zaczęły. Co wcale nie znaczy, że książka jest dobra - bo ta książka jest trochę ab gymnic - obiecuje, że będziesz miał boskie ciało - a cudów nie ma, pozostaje tylko spocony brzuch i podwyższony rachunek za prąd.

Dawno nie męczyłam tak długo jednej książki. Wszystko zapowiadało się świetnie - tematyka psychopatów i pierwsze strony, które elektryzowały. Do tego moja ulubiona objętość - 400 stron. Nic nie podpowiadało, że będzie to pamiętnik psychiatry - nużący. Nie zrozumcie mnie źle, jest mnóstwo książek, które są gorsze niż ta. Wydaje mi się, że tutaj zawiniły moje oczekiwania, które zupełnie rozminęły się z treścią.

Do tego nie ukrywam, że dochodzą smaczki z tłumaczeniem. Biegnij,lesie, biegnij - no błagam! Czy tylko ja oglądałam Forresta Gump'a? Życie jest jak pudełeczko czekoladek, ale ja tutaj trafiłam na anyżek.*

...

W głównej mierze jest to refleksja lekarza co do uczuć i emocji, ktore towarzyszą mu od początku pracy w Gomorze. Byłam zawiedziona po przeczytaniu tej pozycji. Może ozekiwałam bardziej szczegółowych opisów leczenia czy przyczyn tak zaawansowanych urojeń? Mimo wszystko polecam przeczytać. Można lepiej zrozumieć pracę, którą każdego dnia wykonują lekarze i pielęgniarki w tak szczególnym miejscu, jakim jest szpital psychiatryczny Gorman State.

Spodziewałam się książki skupiającej na historiach morderców i gwałcicieli, a otrzymałam skróconą biografię lekarza.Opisy przypadków mało szczegółowe, ale czyta się to wyjątkowo płynnie i dobrze.

Stephen Seager jest psychiatrą, chwilowo bezrobotnym. Znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, dlatego pilnie szuka zatrudnienia. Zgłasza się do szpitala psychiatrycznego, gdzie zostaje przyjęty. Chwilę przed rozpoczęciem dnia pracy dowiaduje się, że został przeniesiony na oddział dla osób chorych psychicznie, które dokonały przestępstwa.Stephen przyjmuje pracę, jednak każdego dnia zastanawia się, czy dobrze robi. Ma żonę, dziecko, a jednocześnie codziennie ryzykuje życiem.

"Za mną przykucnął wytatuowany biały mężczyzna, silnie umięśniony, o czerwonych, wściekłych oczach. Wyprostował się i mnie popchnął. Uderzyłem potylicą o ścianę. Światła zamigotały. Coś mokrego spłynęło mi na kark".

Autor opisuje swoją pracę na oddziale. Pokazuje jak niebezpieczne mogą być starcia z takimi osobami. Wie, że jego życie jest zagrożone. Nieraz pacjenci grożą, że go zabiją. Jednak z jakiegoś powodu psychiatra dalej tam pracuje. Przebywając z pacjentami, czuje że coraz mocniej łączy ich więź trudna do opisania. Z jednej strony boi się ich, jest na nich wściekły za to, co zrobili, a z drugiej czuje, że stają się dla niego coraz bliżsi.

Chociaż w szpitalu psychiatrycznym opisywanym w książce mieszkają osoby skrajnie niebezpieczne, personel stara się zapobiegać rutynie i co i raz wprowadza do ich życia nowe rozrywki - baseball, koszykówkę, spotkanie z okazji Wigilii. Efekty takich działań bywają różne... Nieraz kończy się to bójką, ale personel wie jak re...

„PSYCHOPACI”

Stephen Seager Wydawnictwo Filia

Jak już pewnie wiecie uwielbiam książki na faktach o psychopatach. Kiedy zobaczyłam na portalu legimi ebook „Psychopaci” nie mogłam przejść wobec niego obojętnie. Koniecznie musiałam go przeczytać. Nie żałuję.
Autor i psychiatra Stephen Seager opisuje swoją pracę w Kalifornijskim szpitalu psychiatrycznym Gorman State. Tutaj znajdują się najgorsi psychopaci na świecie. Zwłaszcza w bloku C. Pacjenci odsyłani są z więzień w celu leczenia. Niektórzy z nich mają schizofrenie paranoidalną, różnego typu paranoje, a jeszcze inni udają chorych psychicznie. Tutaj trzeba mieć oczy szeroko otwarte i nigdy nie wolno obracać się tyłem do pacjentów. Co tutaj w „Gomorze” się dzieje to głowa mała. Nie ma żadnych praw. Tutaj nikt nie liczy się z nikim. Często psychopaci atakują lekarzy, pielęgniarzy i samych siebie. Dokładnie trzeba patrzeć im na ręce. Sprawdzać, czy nie przemycili jakiś niebezpiecznych przedmiotów.
Niestety „Gomora” pochłonęła nie jedno istnienie. Dzięki autorowi możemy wejść do miejsca głęboko ukrytego przed zwykłym obywatelem. Szczerze mówiąc mało osób chciałoby pracować w takim szpitalu. Doktor Seager idąc do pracy nie był pewien czy wróci z niej żywy.
Książka „Psychopaci” głównie skupia się na pracy doktora oraz jego codziennego życia. Zabrakło mi bardziej rozwiniętych opisów pacjentów.
Po przeczytaniu „Psychopatów” jestem cały czas w szoku. Nie mogę dojść do siebie. Nigdy w życiu nie chc...

zawsze się zastanawiałam czemu ludzie popełniają przestępstwa? czemu ktoś zabija drugiego człowieka? w najgorszym wypadku czemu ktoś po zabiciu drugiej osoby zjada jego ciało? kończąc studia kryminalistyczne nadal nie byłam w stanie odpowiedzieć sobie na te pytania... kiedyś ktoś mi powiedział że jeżeli jesteś w stanie popełnić samobójstwo to jesteś w stanie zabić druga osobę ale ile w tym prawdy? czy może dlatego większość morderców była w stanie popełnić samobójstwo w więziennej celi? Stephen Seager zabiera nas w podróż to szpitala psychiatrycznego (Gorman State) gdzie przyjmowano morderców, gwałcicieli, kanibalów i innych którzy mieli problemy umysłowe... ale czy aby każdy jeden miał depresję, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zaburzenia osobowości, czy zaburzenia lękowe? czy może udawali chorobę psychiczną żeby nie być w więzieniu ze względu na popełnione zbrodnie? Seager pokazał jak to wszystko wygląda od środka, czy pokazał wszystko ? pewnie nie bo inaczej by zburzyło to naszą koncepcje szpitali psychiatrycznych. 😉

Książka stworzona jest w dość ciekawy sposób – ze swoich przeżyć autor stworzył pewnego rodzaju powieść, więc czyta się ją prawie jak specyficzny thriller. Sięgając po tę pozycję liczyłam na to, że autor trochę bardziej zagłębi się w poszczególne przypadki osób przebywających na oddziale, przybliży czytelnikowi ich profile, sposób i metody leczenia – według mnie jest to potraktowane trochę po macoszemu, a szkoda. Przedstawiona historia w moim odczuciu miała jeden cel – uświadomić ludziom jak bardzo fatalne są stosowane procedury, zabezpieczenia w tego typu ośrodkach. I na jak niskim poziomie nadal znajduje się opieka zdrowotna do osób chorych psychicznie. Swoje zadanie książka spełniła, przynajmniej w moim przypadku – byłam przerażona tym, że pacjenci tak często i w banalny sposób łamiąc zakazy są w stanie dotkliwe zranić personel szpitala bądź zagrozić ich życiu w znaczący sposób.

Doktor Seager opisał swoją pracę w kalifornijskim szpitalu psychiatrycznym, nazywanym powszechnie Gomorą. Na oddziale przebywali psychopatyczni mordercy, gwałciciele i złodzieje, a personel placówki każdego dnia był narażony na niebezpieczeństwo. Pomimo wielu obaw i początkowego przerażenia doktor Seager postanowił kontynuować swoją pracę w szpitalu, z którym związał się na dłuższy okres. W książce opowiada o swoim podejściu do pacjentów, dylematach moralnych i strachu o rodzinę. Wspomina również o przemocy, jakiej czasami więźniowie poddawali pielęgniarki i lekarzy. A mimo to coś sprawiło, że zdecydował się pracować w Gomorze jako psychiatra… Bardzo ciekawa książka, która pokazuje różnorodność świata i miejsca, w których można odnaleźć czyste zło.

Myślę, że ciekawa aczkolwiek bez fajerwerek.
Na pewno było bardzo ciężko opisać cały rok przebywania w takim miejscu w zaledwie 400 stronach, ale udało się. Możemy przeczytać o „ciekawych” przypadkach. Trochę grozy, trochę rozrywki, czyli urozmaicenie, pokazanie wielu aspektów i osobowości chorych psychicznie ludzi.