Pustkowia

Ostatnio po dawkowaniu sobie przez kilka dni lektury Ketchuma postanowiłam sięgnąć po coś, wydawałoby się lekkiego i skromnego objętościowo, w tym gatunku. O dziwo natchnęło mnie w wyborze znów na pewien rodzaj makabry, szkoda tylko, że tak nieszczególnie opisanej.
O ile początkowe krótkie rozdziały skutecznie trzymały mnie w wysokim napięciu co będzie dalej i jaki sens ma gra prześladowcy, to zaraz po tym, gdy dochodzi do odkrycia się porywacza moje zainteresowanie treścią stawało się coraz mniejsze. Samo opisywanie tortur było raczej niesmaczne niż wzbudzało jakiekolwiek inne emocje. Wynurzenia mordercy dają jasny pogląd na to z kim mamy do czynienia, a nawet kiedy zaczęły się jego psychiczne problemy. Książkowy przykład psychopaty cięższego kalibru, lubującego się w zadawaniu cierpienia innym. To przemoc i patrzenie na cudzy ból jest nagrodą samą w sobie.

Najchętniej bym tu opisała całą sytuację już z początku książki, ale tym samym odkryłabym karty i odebrała innym posmakowania tej przygody. Powiem tylko,że to nie moja bajka i to może nie ze względu na samą treść, ale sposób podania, gdzie lektura po pierwszym wyhamowaniu traci impet już do końca i po części nuda wieje jak piachem na opisanej pustyni. To tak jakby został zerwany wątek, o dość makabrycznym podłożu i następuje wyciszenie, zupełne oderwanie od tego co było. Po jakimś czasie znów pojawia się groźny wątek i ciśnienie lekko się podnosi. Tyle,że czytelnik może odnieść też wrażenie, że coś tu jest ni...