Pył

„I widziałem w wyobraźni mojej pokolenia zanikłe, śród mgły i pyłu, nie poznające się nawzajem, walczące przeciw sobie, zabijające się minami nawzajem; ale tumany pyłu, zawsze wznosiły się ponad niemi. I ja widziałem wśród nich wszystkich tych, co rany mieli, co umrzeć musieli. Dostrzegłem wśród nich, tkliwe, delikatne dusze, które dokonywały rzeczy najszczytniejszych i najpiękniejszych, jak owi duchowni lekarze egipscy, którzy chorych i umierających ratowali od śmierci a na rany kładli lekarstwa mistycznych symboli.”

Odwiedziny głównego bohatera dawno niewidzianych znajomych mieszkających wśród norweskich fiordów i rozmowa z ich kilkuletnimi synami, stały się pretekstem do prowadzonych przez dorosłych rozmów i rozważań dotyczących wychowania, wiary, życia wiecznego. Przez cały czas przewija się myśl o konsekwencji wyborów oraz odpowiedzialności za wybory dokonane przez innych pod wpływem naszych działań, słów, uczuć.

Piękno i spokój zimowego krajobrazu kontrastuje z niepokojem oczekiwania na nieuchronne. A kiedy następuje koniec tego króciutkiego opowiadania otwierają się drzwi do naszych myśli i emocji…