Requiem dla analogowego świata

Przenieśmy się 22 lata wstecz. Bohaterowie powieści „Requiem dla analogowego świata” mają 13 lat. Właśnie zaczynają swoje ostatnie analogowe wakacje, kiedy czas spędzało się wyłącznie na zewnątrz, do domu wracało się tylko żeby szybko coś zjeść, a wieczorem spać.

Jest to też dla chłopców ostatnie lato dzieciństwa – są już w wieku kiedy zaczynają eksperymentować z dorosłością, to ostatni moment kiedy marzenia dziecięce są jeszcze ciągle aktualne, ale rzeczywistość już zaczyna rozczarowywać, a emocje co chwilę biorą górę. Ciągną też używki, które są zabronione, to czas pierwszych papierosów i alkoholi.

Ale jest to też czas, kiedy pokój oblepiało się plakatami z Bravo i Popcornu, nagrywało piosenki na kasety, czasy jojo, vibovitu i wycieczek rowerowych. Dla chłopców najważniejsza była piłka, dla dziewczyn skakanie w gumę. Dobry, spokojny czas, kiedy rzeczywistość była mniej skomplikowana, a świat jakby bliżej.

Muszę przyznać, że powieść oczarowała mnie swoim stylem. Narratorem powieści jest jeden z chłopców, który ma bardzo wybujałą ( w pozytywnym sensie!) wyobraźnię, jest typem gawędziarza, lubi tworzyć historie i równoległe światy. Język jest dosyć poetycki, ale i okazyjnie nie stroni od wulgaryzmów, co jednak kompletnie nie kuje w oczy, jak to nieraz bywa. Rozdziały są dosyć długie, a w styl trzeba się trochę wgryźć, przez co zdecydowanie polecam się za nią zabrać, kiedy mamy trochę więcej czasu – zdecydowanie lepiej czytać ją jedynym większym ciąg...

Rok 1997 powraca!

Głośne osiedla to już dawno poszło w niepamięć. Dla osób pamiętliwych i mających sentyment do tego okresu książka będzie dobrym rozwiązaniem.
____
Czwórka przyjaciół w czasie wakacji poszukuję przygód. Czy szkoła która dobiegła końca może powrócić lecz w innym formacie?
Deszczowe lato przyniesie wiele zmian...
____
Nie ukrywam że te lata nie są mi znane, nie znaczy że ich nie rozumiem. Jestem osoba która korzysta z larytasów 21 wieku lecz jeśli mam być szczera nie bardzo mi się podoba. Książka to księga pamięci chwil, zabawy i pokazaniu czytelnikowi (szczególnie młodszym jak w moim przypadku) że bez niektórych rzeczy szło funkcjonować. Mam sentyment do tej pozycji. Droga koleżanko pamiętasz jak tworzyliśmy bazę? Czym większą tym lepsza a wyposażenie było miodzio 😂 Tęsknię za nimi 😢
Przepraszam młodszych że to powiem ale czasy bez elektroniki rozwiniętej były najlepsze.
Jeśli tak jak ja chcecie trochę powspominać ta lektura nie tylko przedstawi przygody czwórki znajomych, zwiedzanie garaży czy granie w piłkę, może coś o czym dawno zapomnieliśmy.
Fajnie było 🤟
Polecam ❤️

"Requiem dla analogowego świata" to powieść nostalgiczna. To historia o świecie, który istnieje już tylko w naszych wspomnieniach, i który już nie będzie taki sam.
Jest to dobra książka, choć nie dla każdego. Długie opisy sprawiały, że czasami miałam ochotę ją odłożyć i zastanowić się czy doczytać ją do końca.
Jednak mimo to udało mi się ją skończyć. Czy żałuję, że sięgnęłam po tę pozycję? Moja odpowiedź brzmi NIE, ponieważ czytając ją przypomniały mi się czasy mojego dzieciństwa. Warto przeczytać ją właśnie choć z tego powodu, aby powspominać czasy kiedy to żyło się inaczej, można by rzec beztrosko.
Ta książka to wspomnienia lat, które już zapewne nie wrócą i za, którymi ja osobiście tęsknie. Choć urodziłam się cztery lata po wydarzeniach zapisanych na kartkach tej książki, to i tak moje wczesne lata dzieciństwa wyglądały jak opisane w tej powieści.
Gra w piłkę z innymi dzieciakami z bloku, gumy kulki czy Turbo, to są rzeczy które pamiętam bardzo dobrze. Oprócz tego zabawa na trzepaku, Nadal stoi w tym samym miejscu co wcześniej, lecz teraz nikt już się na nim nie bawi.
W całej historii autor zadbał o to aby podróż w przeszłość była ciekawa i pełna emocji. Tak jak pisałam na początku minusem są długie opisy, przy których chciało mi się zasnąć, czegoś tutaj zabrakło.
Mimo tego, że poleciała mi łezka przy czytaniu tej książki, nie mogę jej nazwa bardzo dobrą pozycją, lecz tylko dobrą, tak jak pisałam na początku.
Jednak mimo wszystko warto sięgnąć p...

Cieszę się, że miałam przyjemność przeczytać tą książkę. To historia czworga przyjaciół z kutnowskiego podwórka. Wszystko się dzieje w 1997 roku. Miałam wtedy 10 lat i czułam się jakbym znała tych chłopaków i razem z nimi biegała za piłką. Dzięki tej lekturze mogłam wrócić do dzieciństwa i przypomnieć sobie jak to kiedyś było. Pamiętam jak chodziliśmy do parku i wracaliśmy wieczorem jak już mama wolała w końcu do kąpieli. Pamiętam, że byliśmy brudni i zmęczeni ale szczęśliwi. Całe dnie spędzaliśmy na dworze jeżdżąc na rowerach, grając w podchody, w gumę, w chowanego. To były czasy.. W książce czytamy wyznania chłopca- opowiada o wakacjach, szkole, o bójkach, pierwszym papierosie, pierwszym piwie, o swoim wymarzonym komputerze. Piękne czasy, które utraciliśmy bezpowrotnie.
Bardzo dziękuję za tą pozycję i polecam wszystkim. Zwłaszcza tym, którzy nie znają tych czasów, aby mogli sobie uświadomić jak to kiedyś było. A wy? Jak wspominacie swoje dzieciństwo?