Rodzina Netanjahu

#rodzinanetanjahu to proza dość niecodzienna. Pisana w narracji pierwszoosobowej wodzi nas tempem akcji to zwalniając, to przyspieszając. Efekt jest taki, że dajemy się wciągnąć w tę grę i bez opamiętania wczytujemy się w długie i chwilami mocno angażujące treści, by kilka stron dalej czytać o pomysłach zbuntowanej nastolatki.

Mamy tu sporo sarkazmu, stereotypowego spojrzenia, oczekiwań społecznych, historii, polityki.
Mamy też doskonale wykreowanych bohaterów, pełnych niedoskonałości i jak najbardziej rzeczywistych.

I o ile wcześniej mówiłam, że zakochuję się w literaturze pięknej, o tyle teraz widzę jak wiele jeszcze mogę w niej odkryć.

To książka, w której nie ma miejsca na nudę. Jest za to sporo przestrzeni na przemyślenia, poszerzanie horyzontów i spojrzenie na pewne rzeczy z dystansem i uwagą.
Jest też szczypta niebanalnego humoru, bez którego całość nie byłaby tak doskonała.

Polecam, warto zagłębić się w ten świat, w którym syjonista Netanjahu spotyka się ze zasymilowanym Blumem, co wywołuje groteskową katastrofę.

Porywające starcie na słowa i historyczno-religijne poglądy, których tłem są lata sześćdziesiąte i amerykański campus. Dodajcie do tego złośliwy, inteligentny humor, sporą dawkę absurdu i fenomenalny finał, a dostaniecie „Rodzinę Netanjahu” (plusem dodatnim jest tłumaczenie Agi Zano).

Oto Ruben, jedyny na uczelni Żyd, akademicki rodzynek. Po drugiej stronie - Żyd przyjezdny, owiany sławą i niesławą. Tak dwie różniące się od siebie osobowości, tak bardzo od siebie oddalone, że trudno oczekiwać jakichkolwiek wspólnych więzi, jakiegoś wątku, który mógłby ich zespolić. A jednak… Główny bohater zostaje wmanewrowany w przyjęcie na uczelnię nowego wykładowcy (i zaopiekowanie się nim) wyłącznie dlatego, że tenże jest Żydem – tak przynajmniej widzą to „władze”, uznając, że każdy Żyd dogada się z każdym Żydem, bo każdy Żyd myśli i postępuje tak samo jak każdy inny Żyd… Nie, nie, broń Boże, nie jesteśmy antysemitami, ale, no wiecie, rozumiecie. Kiedy rodzina Bencijona zwala się (inaczej się tego opisać nie da) do domu Rubena, otwierają się wrota piekieł, przy których armagedon to bajeczka na dobranoc dla trzylatka.

Cohen żongluje stereotypami (kompleks dużego nosa), żartuje bez znieczulenia (obrzezanie to nie krematorium), tożsamościowymi kliszami, naigrywa się z akademickich debat, dumy i ambicji niedocenianych doktorantów, pychy i samozadowolenia profesorów, którzy poza czubkiem swego nosa nie widzą niczego innego i równie interesującego. ...