Równoumagicznienie

Terry to ma jednak wyborne poczucie humoru. Nadal tworzy swój fantastyczny, momentami niedorzeczny świat, ubierając go w lekką, zabawną historię podszytą szyderstwem i wyśmiewającą ludzką głupotę oraz stereotypy rodem ze średniowiecza. Choć powieść niczym szczególnym mnie nie zaskoczyła, to zostawiła po sobie bardzo pozytywne wrażenia mimo, że z początku poczułam lekkie ukłucie zawodu widząc tutaj zupełnie nowych bohaterów wcale nie mniej pokręconych niż moja ulubiona trójka postaci z poprzednich części ze szczególnym uwzględnieniem postaci babci Weatherwax, jedynej w swoim rodzaju, której wypowiedzi aż ociekają cynizmem i brutalnym angielskim humorem.

Podoba mi się ten niebanalny świat Pratchetta z dużym poczuciem humoru i magicznym rozmachem więc lecę sobie czytać dalej...

P.S Gdzie w ogóle podział się Ricewind, Turysta i ich Bagaż...? 🤔

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pratchetta i już wiem, że nie ostatnie. Podoba mi się poczucie humoru autora, kreacje postaci oraz to co w zabawny sposób chce powiedzieć czytelnikowi. Bo jeśli uważnie się wczytać, pod tą lekką historią można znaleźć wiele ważkich refleksji (o różnicach między kobietami i mężczyznami, o równouprawnieniu, o przeznaczeniu).
Postać babci Weatherwax - majstersztyk!

W moim odczuciu zdecydowanie najsłabsza pozycja z przeczytanych przeze mnie książek ze Świata Dysku autorstwa Terry'ego Pratchetta. Losy Esk nie za bardzo mnie wciągnęły.

W "Równoumagicznieniu" spotykamy nowe postacie, m.in. Esmeraldę Weatherwax, zwaną Babcią Weatherwax, magów z Niewidocznego Uniwersytetu czy główną bohaterkę Eskarinę Kowal (zwaną Esk), wychowankę Babci Weatherwax.

"Równoumagicznienie" to 3 tom cyklu o Świecie Dysku. Książka jest pierwszą częścią podcyklu o Czarownicach z Lancre ("Równoumagicznienie", "Trzy wiedźmy", "Wyprawa czarownic", "Panowie i damy", "Maskarada", "Carpe Jugulum"). Powieść zawiera historię młodej dziewczyny posiadającej Moc, ale niemogącej zostać magiem z powodu uprzedzeń panujących wśród kadry Niewidocznego Uniwersytetu. Ma jednak po swojej stronie Babcię Weatherwax, która zawsze osiąga to, co zamierza. Czy z jej pomocą naszej bohaterce uda się osiągnąć cel i zostać pierwszą na świecie kobietą magiem?

Ta część mnie nie wciągnęła. Szczerze mówiąc po dwóch dobrych pierwszych tomach cyku trzecia książką jest troszkę rozczarowaniem. Nie wiem, może dalsze części z tego podcyklu będą lepsze, ale losy Esk mnie nie porwały. Mimo pełnej zawirowań fabuły ja się z deczka nudziłam.

Pomimo lekkiego rozczarowania książkę jednak polecam - to że mnie coś się nie podoba nie znaczy przecież, że ktoś inny nie będzie zachwycony ;). Z pewnością na tej książce nie skończy się moja przygoda ze Światem Dysku.
...

Jest to książka, która zawsze gwarantuje dobrą zabawę. Czy może być równouprawnienie między magami i czarownicami? Czy istnieje między nimi jakaś nić porozumienia? Wkraczamy w świat czarownic i z ich perspektywy oglądamy świat i magów. Czym jest magia dla magów, a czym dla czarownic? Czy te światy muszą być wrogie? Czarownica Weatherwax, twardo stąpająca po ziemi, jest moją ulubioną bohaterką tej części.

"Równoumagicznienie" skupia się na małej Esk, która jest pierwszą na świecie kobietą-magiem. Oddana pod opiekę babci Weatherwax, rozrabia ile wlezie, ale też uczy się wielu zaskakujących rzeczy i odwiedza zupełnie nieznane jej miejsca.

Chociaż podobała mi się magia pokazana w tej książce, a babcia Weatherwax jest jedyna w swoim rodzaju, to jednak lektura trochę mi się dłużyła. Humor oscyluje wokół płci i ich ról społecznych, żarty są faktycznie udane, ale sama fabuła raczej szybko wyparuje mi z pamięci.

Polecam fanom autora, którzy mają już kilka innych jego książek za sobą.

"Jest to opowieść o tym, czym jest magia i dokąd zmierza, a co ważniejsze, skąd przychodzi i po co."

Wbrew powyższej zapowiedzi książka jest o RÓWNOUPRAWNIENIU kobiet w prawach do magii. O tym, że magia jest w rzeczach zwykłych i objawia się właśnie wtedy, kiedy się jej nie potrzebuje. Po prostu nic na siłę - czyli najlepsze, najsilniejsze to, co niewymuszone. Innymi słowy: "Magia ma jednak w zwyczaju czekać w ukryciu niby grabie leżące w trawie".(s.) To też książka o kobiecym zdrowym rozsądku i poprzestawaniu na małym.

Ciekawe, co było inspiracją dla "ósmego syna ósmego syna". Ósemka to symbol doskonałości, mistycznej pełni (kobieta czyli 2 + mężczyzna czyli 3 +...drugi mężczyzna?;) oraz równowagi. Siódemka też jest doskonała, lecz skończona, ósemka zaś to doskonałość z nowym początkiem. Myślę, że jednak, powieść Orsona Scotta Carda "Siódmy syn" (1987), nie późniejszy o rok, siódmy album Iron Maiden, bo książka Pratchetta wyszła po raz pierwszy również w 1987. Nie wiem, czy to zamierzone, ale numerologiczna suma skróconego imienia Eskariny to też 8... Mamy tu kilka niezłych charakterystyk rzeczywistości społecznej, m.in. dlaczego i jak działa magia - "głowologia" (czyli siła sugestii słowa i roli społecznej), czy też czym się mentalnie różnią mężczyźni od kobiet. Mimo jasno widocznej tezy, bardzo dowcipna i dobroduszna lektura. Wystarczy włączyć żeńskiego bohatera, jak się okazuje, i równowaga wraca. Najwyraźniej też apetyt na oraz zrozumienie dla inte...

Czytane w oryginale.
Niestety, jedyna jak dotąd pozycja ze świata Dysku, której nie dałam rady dokończyć. Mniej więcej do połowy, póki historia toczyła się w Głupim Ośle, czytałam z przyjemnością. Od chwili wyjazdu Babci i Esk w Obce Strony – było już tylko coraz gorzej i gorzej. W pewnym momencie odkryłam, że już zupełnie mnie nie interesuje ciąg dalszy, książkę porzuciłam i na pewno do niej nie wrócę.