Czarodzicielstwo

Żył sobie pewien człowiek, który miał ośmiu synów.

Wreszcie doszedłem do tego, o co chodzi z tym ósmym synem ósmego syna, bo nie rozumiałem memów, a to się w tym tomie wyjaśnia. Z trudem przyzwyczajałem się do frazy Pratchetta (bez wątpienia nie jest to lektura dla ludzi podobnych Rincewindowi, czyli myślących z szybkością dryfu kontynentalnego) i od trzeciego tomu nie mam z nią już kłopotu. Mało tego: Czarodzicielstwo uważam za dość udany odcinek, pozwalający się nieco zorientować w poglądach autora na świat. Ale nie, żeby zaraz napisać z tego recenzję - co to, to nie. Po prostu trudno jest pisać recenzję o czymś takim. Musi się chyba skończyć na paru osobistych reminiscencjach.

To pierwszy tom Dysku, w którym mi tak wyraźnie przebijają aluzje do świata rzeczywistego. Jeśli założyć, że magowie to politycy, to sprawa jest nader prosta. Oni kształtują swoje przeznaczenie, a prawie nie dotykają ziemi. No i nie umiejętności czynią z nich polityka, lecz czynniki zewnętrzne, niczym kapelusz czyni maga z Rincewinda. I mają tendencje do pięcia się w górę po trupach. I nie umieją współpracować. I lubią się napompować ponad miarę i ubierać drogo i niesmacznie. No i kogo jeszcze może dotyczyć zdanie: Magowie zawsze potrafią uratować cię z kłopotów, w jakie tylko magowie mogą cię wpędzić? A potem oczekują, że będziesz im wdzięczny ?? (s.216) No, chyba, że chodzi o naukowców - ci w wielu kwestiach są im podobni. Pojawiają się też Hashashi...

Czarodziejstwo nie jest moją ulubioną książką z serii. Czyta się wspaniale, ale czegoś brakuje. Rincewid przechodzi samego siebie, natomiast Bagaż jest marginalny. Dużo jest w niej chaosu.

Polubiłam Conenę, córkę Cohena Barbarzyńcy, i... to tyle z plusów. Niestety bohaterka nie występuje w innych książkach z cyklu. Było kilka scen zabawnych, trafnych, ale w większości towarzyszy czytelnikowi chaos. Kilka dni po lekturze ciężko by mi było powtórzyć przebieg wydarzeń. Wystarczy chwila nieuwagi, żeby stracić orientację. Czterej Jeźdźcy wyjątkowo mnie irytowali. Gdybym zaczęła czytać Świat Dysku od początkowych przygód Rincewinda, czułabym się mocno zniechęcona.

Zbyt duża dawka humoru zabija akcję. Losy bohaterów były mi zupełnie obojętne. Niektóre wątki są niezrozumiałe dla ogółu fabuły. Po raz kolejny mam wrażenie, że o ile zawiązanie akcji i wprowadzenie bohaterów zachęcają do lektury, to później i tak wszystko rozpływa się w popisie literackich żarcików Autora. Powtórka z rozrywki. Kolejna próba podejścia do cyklu Świata Dysku i znów rozczarowanie. Szkoda.