Rzeczy, o których nie rozmawiałyśmy, kiedy byłyśmy dziewczynami

Potężne rozczarowanie literackie, choć temat ważki i bardzo na czasie. Nie spodziewałam się, że książka tak dobrze oceniana przez czytelników i kilkakrotnie nagradzana będzie dla mnie tak męcząca. Bo jej lektura była dla mnie istną drogą przez mękę. Spodziewałam się błyskotliwego, wielogłosowego reportażu na temat seksualnego wykorzystywania w bliskich relacjach, przez mężów, partnerów, przyjaciół, znajomych. To zjawisko, niestety, częste i jak dotąd marginalizowane. W zamian dostałam surowy zapis strumienia świadomości autorki i stenogram jej osobistych i telefonicznych rozmów ze sprawcą.
Nie umniejszając zarówno wagi przestępstwa, którego ofiarą padła, jak i doznanej przez nią traumy,
lektura urywanych, poszarpanych rozmów dwojga byłych przyjaciół, operujących w kontakcie własnym kodem językowym oraz bardzo subiektywnych rozterek, jakie autorka miała po tych rozmowach było dla mnie zwyczajnie nudne.
Przemyślenia autorki, jej dzielenie włosa na czworo, poszukiwanie drugiego dna i skomplikowane analizy być może są przydatne w terapii, w której od lat uczestniczy, ale dla mniej jako czytelnika jej taplanie się w emocjach jest kompletnie zbędne i męczące.
Może to kwestia wrażliwości bądź sposobu odbioru świata, ale postawa autorki wobec swoich przeżyć sprzed lat zupełnie mnie nie przekonuje. Pomimo własnych, nie mniej trudnych doświadczeń, w żaden sposób nie potrafię odnaleźć się w tej narracji.
Książka nie zachwyca ani językowo, ani kompozycyjnie. Uryw...