Sepia

Gdyby nie spora ilość całowania i migdalenia się, pomyślałabym, że czytam jakąś książkę napisaną przez Marcina Szczygielskiego, dedykowaną dzieciom. Tylko że u Pana Marcina, jest lepiej, bez rozciągania w nieskończoność zakończenia i postacie są bardziej prawdziwe.

Jednak i "Sepia" nawet mi się podobała. Mamy więc dorosłych, niby to mądrych i wygadanych, a jednocześnie z niezbyt otwartymi umysłami. "Wyrośniętych" już z tego co wciąż mogą "zobaczyć dzieci". Mamy w końcu i te dzieci, a właściwie jedną rezolutną dwunastolatkę, która wie i widzi lepiej i szerzej niż umysły skostniałych dorosłych.

Mamy również, dziwną aurę, spowijającą Sepię, niewielkie miasteczko i tylko ją. Poza Sepią pogoda jest zupełnie normalna. Obie właścicielki księgarni "Papierowa sowa" mnie totalnie irytowały. Przemądrzała Zuza, która wszystko wiedziała najlepiej i wszystkich pouczała. Policjanta jak ma prowadzić śledztwo, ojca jak ma traktować własne dzieci. Mimo że ani nie była policjantką, ani nie miała własnych dzieci. Ale to nie nowina, wszak nie od dziś wiadomo, że najlepiej wychowuje się dzieci cudze 😉

Oraz niewidoma Ewelina, wyidealizowana do bólu, przez co nie do końca prawdziwa. Dość infantylne dialogi (czy coś), ale znakomity pomysł na fabułę i za ten pomysł ode mnie gwiazdka dodatkowa. Raczej nie sięgnę po inne książki tej młodej pisarki, dla mnie są zbyt dziecinne, chociaż momentami autorka próbowała temu zaradzić, opisując stan ofiar...

"- Każdy się boi - wyszeptała.- ale chodzi o to, czy to ty robisz coś ze strachem, czy strach robi coś z tobą..."

Macie czasem tak, że jak zerkniecie na okładkę to czujecie że książka będzie dobra? Takie przeczucie miałam gdy dostałam propozycję zrecenzowania Sepii.

Klaudia Zacharska przenosi nas do odciętego przez żywioły małego miasteczka.
Zacinający deszcz, otulająca mgła oraz wszechogarniający mrok opanowują Sepię. Nie zidentyfikowane zagrożenie potajemnie wkrada się wśród mieszkańców siejąc plagę nieszczęść, zniszczeń, dramatów.

Strach czy lęk nieustannie istnieją w naszym życiu. Potrafią sparaliżować, wywołać panikę, ciągłe uczucie zagrożenia.
W książce odkrywamy różne barwy strachu: strata dziecka, krwawa zemsta, wrogość czy fobie.

Dwie przyjaciółki i współwłaścicielki "Papierowej Sowy" urokliwej księgarni znajdują się w samym środku wydarzeń. Pod ich opiekę niespodziewanie trafia dwunastoletnia Ola. Gdy tajemnicza siła zbiera swoje żniwo i obdziera z nadzieji, wspólnie starają się zapobiec katastrofie. Ale czy można walczyć z własnym strachem?

Wreszcie trafiłam na książkę, która przyprawiła mnie o gęsią skórkę, niepokój i szybsze bicie serca. Zaczęłam się zastanowić, które moje lęki, gdyby się urzeczywistniły, mogłyby mi zagrażać. Jak wiadomo to umysł potrafi być największym wrogiem człowieka.

Świetny pomysł na fabułę, powoduje, że ciężko oderwać się od wykreowanego świata. @klaudia Zacharska że pisani...

Ta książka to prawdziwa niespodzianka. Zaczyna się ze strachem, dawkując odrobinę obyczajówki i delikatnie przechodząc w zjawiska paranormalne. Następnie poczytamy o niewinnej miłości do wyjątkowej kobiety, która nie zauważa zalotów wstydliwego mężczyzny. Poznamy historię małżonka wciąż tęskniącego za zmarłą żoną i innego, który wie o zdradach swojej małżonki. Mieszkańcy Sepii mają ogrom problemów z którymi każdy z nich radzi sobie po swojemu. Każde emocje są szczerze opisane, z inną intonacją i klimatem. Jedynie te dziwne zjawiska zaczynają przybierać na sile, a w głowie pewnej osoby rodzą się psychiczne myśli. Czuje fascynację czymś, co jest nie zdrowe i przeczy człowieczeństwu. Bywają osoby, które nad wyraz wyczuwają coś złego i potrafią to opisać, lecz bywają i takie, które niczego nie zauważyły. Są zbyt zajęte własnymi problemami by to dostrzec, poczuć i usłyszeć. Te szepty naprawdę przerażały...
Są takie momenty, gdzie można czytać pod strachem i takie, kiedy czytając autentycznie się boimy. Bardzo dobry klimat zagrań psychologicznych połączonych z pewną rezerwą i obojętnością. Jeśli już czujemy, że nic nas nie zaskoczy, to niemal od razu dzieje się coś mrocznego, potrafiącego wywołać spore ciarki na plecach. Dodam, że Sepia to małe miasteczko do którego ciągnie coraz więcej ludzi i nie wiedzą nawet dlaczego. Od pewnego momentu zacznie dziać się tam coraz gorzej i straszniej. Niby czytelnik będzie chciał jakoś racjonalnie wytłumaczyć dziwne wypadki, które zaczn...

Autorka przenosi nas do malowniczego miasteczka Sepia , w którym mieści sie księgarnia Papierowa Sowa prowadzona przez Zuzę i Ewelinę.
Zuza jej właścicielka ma dosyć specyficzne poczucie humoru, ale jest życzliwą i troskliwą osobą.
Pewnego dnia pod jej opiekę trafia dwunastoletnia Ola, która straciła matkę.
Niespodziewanie życie w miasteczku zamienia się w koszmar. Odcięta przez powódź zostaje nękana tajemniczymi śmiertelnym wypadkami.
Zuza musi chronić Olę, która pierwsza dostrzega zależność między licznymi tragediami.
Wspólnie podejmują próbę powstrzymania kolejnych katastrof.
Czy uda im się obronić przed własnym strachem?
Czy spokojne miasteczko może być nawiedzone ?

To powieść, która od pierwszych stron wzbudza ogromną ciekawość.
Czytelnik spotyka się z całym wachlarzem odczuć. Od bólu strachu, radości po zaskoczenie, a może i obłęd.
To wszystko serwuje nam fabuła i bohaterowie, którzy są dosyć różnorodni.
Czuć klaustrofobiczny klimat małej mieściny.
Przy okazji dowiedziałam się co jest pantofobia. 🙂