Serce Lodu

Krótka, przygodowa powieść fantasy o boleśnie wtórnej i wewnętrznie sprzecznej fabule, która, wedle opisu okładkowego, koncentruje się na poszukiwaniach potężnego magicznego artefaktu. Artefakt ten, podobnie jak większość przejawów magii w opisywanym świecie, jest pozostałością po dawnych istotach, które najprościej nazywać demonami. Nawet pobieżne porównanie opisywanych przez autora powszechnie stosowanych sposobów neutralizowania demonicznych szczątków pradawnych potęg z kompletnie bezsensownym zakończeniem losów tytułowego artefaktu od ręki ujawnia, że autor w trakcie pisania tej książki miał jakieś problemy z logiką i konsekwencją. Najpierw opisuje on potężne demony, których miejsca spoczynku tak emanowały mocą, że trzeba tam było budować sanktuaria by mocą modłów tysięcy wiernych ograniczyć moc magicznych pozostałości. Wyjaśniwszy to w treści powieści A. Saulski funduje czytelnikom zakończenie teoretycznie głównego wątku powieści, którego nijak nie daje się pogodzić z opisanymi wcześniej metodami zwalczania wpływu szczątków pradawnych potęg. Brak logiki i redakcji tekstu widać zresztą nie tylko w kwestiach podstawowych, ale pojawia się on nawet w konstrukcji krótkich, pojedynczych scen opisanych w jednym akapicie. Przykład: "...przebili się przez wściekły tłum, wydostali z Białej Fortecy. W obozie także trwała rzeź, tu była jednak inna, bardziej uporządkowana. [...] Rodziny ściskały się, mężczyźni obejmowali dawno niewidziane żony, tulili dzieci ramionami umazanymi krwią...

"Serce Lodu" chwyciłam tak od niechcenia, chcąc obejrzeć ilustracje, które zdobią wnętrze książki. I tak się stało, że po przeczytaniu pierwszej strony, powieść mnie dosłownie porwała.
Zaczyna się od razu - kolokwialnie mówiąc - z grubej rury. Jest sąd, jest kat i są egzekucje. I właśnie spod katowskiego topora nasz bohater zostaje zabrany na koniec świata, gdzie w mroźnej i nieprzyjaznej krainie ma odnaleźć zbuntowanego klechę i potężny artefakt.
"Zawsze tak było po walce. Ogarniała człowieka rozpierająca radość z rzeczy tak drobnej jak jeden więcej oddech, jedno więcej uderzeń serca. Drobnej, a bezcennej".
Arkady Saulski zabiera nas w podróż pełną krwi, śmierci, magii, ale i męstwa. Fabuła została poprowadzona w taki sposób, że nie można się od książki oderwać. Akcja ani na chwilę nie zwalnia, niemal cały czas coś się dzieje, ale nie odczuwamy znużenia książką.
"Nie lękam się zmian [...]. Lękam się tych, którzy je wprowadzają".
Na ogromny plus zasługują w moim przekonaniu sceny walki. Czytelnik nie ma wrażenia przerostu formy nad treścią, walki są dynamiczne i konkretne - bez zbędnego rozpisywania się na klika akapitów.
"Morze rzeczywiście było kobietą. Konkretnie: ku#wą. Wpuszczało do siebie praktycznie każdego, ale nie każdemu oferowało tę samą jakość usług".
Nie zrozumcie mnie źle, nigdy nie zasługiwałam na miano wybitnego konesera książek i raczej nie zasłużę, bo nie bywam wybredna. W mojej opinii jednak "Serce Lodu" to kolejna pozycja, ...