Krew Kamienia

Początkowo nie zapowiadało się bardzo źle. Historie o zemście często pojawiają się w literaturze fantasy i bywają całkiem emocjonujące. Niestety w tym przypadku fabuła szybko zmienia się w najbardziej chyba nużący motyw fantasy, czyli łażenie bez końca po jaskiniach i lochach z potworami. Powieść stanowi bardzo luźną kontynuację "Serca lodu", którego bohaterowie pojawiają się epizodycznie w "Krwi kamienia". Wspólny jest także wątek poszukiwań pozostałości po dawnych magach. Trzy główne wątki powieści, chociaż owinięte wokół trzech różnych grup postaci, rozczarowująco łączą się w tym samym podziemiu i kończą się wielorozdziałowymi krwawymi nawalankami w podziemnych kryptach dawnej cywilizacji. Już w czasach popularności Conana był to oklepany motyw a autor niestety nie wnosi do niego niczego nowego, kończąc książkę w przewidywalny od początku sposób. Gdy dodamy do tego seryjne cudowne uzdrowienia, rozległe rany od miecza zszywane na kolanie tak solidne, że można walczyć w kilka dni po zranieniu i radosne trafianie na tajemne komnaty zawierające - jakże niespodzianie - aktualnie brakujące bohaterom wyposażenie, całość staje się po prostu irytująca. Przyznaję, że styl autora nieco się poprawił w porównaniu do "Serca lodu", ale dalej zdarzają mu się humorystyczne wpadki typu twardej żołnierki ze zwiadu, która odparzywszy sobie dupę na siodle stwierdza, że ją "pupa pali". Szczęśliwie za to w tekście nie ma współczesnego słownictwa, co zdarzało się w poprzednim tomie. Za zaletę moż...