Skauting polski. Ustrój organizacyjny, cele i zasady

Ojczyzną skautingu jest Anglia. Początkowo był on wojskową organizacyą wywiadowczą młodzieży, powstałą w czasie wojny boerskiej; później rozwinął się za inicyatywą i kierownictwem jenerała Baden-Powella w organizacyę o charakterze wyłącznie wychowawczym. Zachowano zewnętrzną formę wojskową w celu łatwiejszego zrzeszenia młodzieży i w celu wyrobienia karności. Z Anglii przeszedł ten ruch do wszystkich prawie krajów Europy i do Ameryki. W Polsce rozwinął się najpierw w jej południowej części zwanej »Galicyą« na gruncie »Sokoła«. Przy końcu ostatniego dziesiątka lat powstały przy Sokole Macierzy we Lwowie t. zw. »Związki młodzieży sokolej«, z których w roku 1910 zorganizowano pierwsze drużyny skautowe. Popiera je gorliwie Sokół-Macierz, Tow. Naucz. Szk. Wyższ. i Rada Szk. Kraj. Zgodzono się tu na oddanie patronatu nad całą organizacyą skautową gniazdom sokolim pod naczelnem kierownictwem »Związku« tych gniazd. W r. 1911 wychodzi pierwszy podręcznik skautowy (»Skauting« A. Małkowskiego) a od 15/X. tego samego roku zaczyna wychodzić organ urzędowy »Naczelnictwa skautowego« p. t. »Skaut«, ukazujący się z przerwą roczną (1915) po dziś dzień. Młodzież przeważnie szkolna przystąpiła do skautingu z wielkim zapałem i to tak młodzież męska jak i żeńska, ta ostatnia tworząc własne oddzielne drużyny. ze Wstępu