Opinia na temat książki Sklepy cynamonowe

Bruno Schulz. Napisał tylko dwa zbiory opowiadań, więcej nie zdążył. Ten jest pierwszy, czyli debiut. I to również mój debiut z jego dziełami. W moich licealnych czasach Schultza nie było w lekturze, potem się jakoś nie złożyło. I myślę, że dobrze, bo jako licealistka, jakieś kilka tysięcy książek temu nie wiedziałabym nawet jak się do takiej lektury zabrać lub uznałabym ją za bełkot, chyba.
Otworzyłam więc teraz „Sklepy cynamonowe". I co? Wylały się na mnie słowa, słowa, potoki słów, który mnie osaczyły, ale i urzekły. Duszno się zrobiło i gęsto, przed oczami pojawiły się uderzające i żywe obrazy, a słowa płynęły i płynęły. Treści ani fabuły długo nie dostrzegałam, od razu na pierwszy plan wysunął się klimat i zaatakował mnie język, niespotykany, barwny i zakręcony, pełen nieoczekiwanych znaczeń i skojarzeń. Takim językiem dziś się nie mówi, ale sekwencji słów nie odbierałam jako reliktu minionych czasów, raczej jako poezję popełnioną prozą lub prozę przepełnioną poezją.
Książki, choć krótka, nie dałam rady przeczytać na raz. Plątanina słów wymagała skupienia, ciszy i czasu, czasem głośnego przeczytania jakiegoś fragmentu. W końcu ze stron książki zaczął się wyłaniać obraz chłopca, wspomnienie jego dzieciństwa, rodziny, domu i miasteczka.
Skończyłam, odetchnęłam, bo lekko nie było i natychmiast zaczęłam czytać po raz drugi, bo odnoszę wrażenie, że w tym poetyckim wspomnieniu domowych zakamarków, krętych uliczek i duszach postaci, znajdę jeszcze coś więcej.

Często gdy czytam dzieło obcojęzycznego pisarza odczuwam niedosyt i tylko wyobrażam sobie jak język brzmi w oryginale. Współczuję tłumaczom „Sklepów cynamonowych”. Nie jest to proste zadanie.

Czy książką jestem zachwycona? Nie, raczej zaskoczona i oszołomiona.