Skowyt nocy

To moja trzecia książka Krzysztofa A. Zajasa. I raczej ostatnia. „Oszpicyn” czytałam kilka lat temu i nawet mi się podobał. Urzekł mnie dobry styl autora, umiejętność budowania nastroju a także połączenie wątków historycznych i nadprzyrodzonych. Po kilku latach, w tym roku, trafiłam na „Wiatraki”. To było już coś zupełnie innego, komiksowa opowieść z cyklu „zabili go i uciekł”. Czytało się nieźle, chociaż już bez zachwytu.

Natomiast „Skowyt nocy” uwierał mnie od samego początku. Wielostronicowe, pseudofilozoficzne rozmowy głównego bohatera z psem, które nic nie wnoszą do akcji a tylko służą nabiciu wierszówki, irytowały mnie i zniechęcały. W końcu zaczęłam je omijać. Gdy dochodziło wreszcie do akcji, ta była tak nieprawdopodobna, że zęby bolały. Nie lubię opowieści o superbohaterach i nie byłam przygotowana na to, że pod przykrywką kryminału autor mnie nimi uraczy. Męczyłam tę książkę długo i bez przyjemności, mając wrażenie, że czytam kompletną bzdurę.

"Skowyt nocy" to druga część trylogii pomorskiej i świetna kontynuacja serii o inspektorze Andrzeju Krzyckim i podkomisarzu Lucjanie Bałysiu.

Krzycki walczy ze słupską mafią, na czele której stoi były komendant policji - Artur Kała oraz musi uwolnić z jego rąk podkomisarza Bałysia.

W tle mamy brudne interesy, handel ziemią i firmę budującą wiatraki na Pomorzu oraz skorumpowaną policję. Nie wiadomo komu można zaufać, a Krzycki musi znaleźć Lucka, zanim Kała go zabije.

Wysoki poziom literacki, niebanalni bohaterowie, ciekawa intryga kryminalna i zaskakujące zakończenie, to atuty powieści.

Krzysztof A. Zajas ma niezwykle poczucie humoru i tworzy śmieszne oraz oryginalne powiedzonka, które uwielbiam cyt.: „Zamknij się. Ten ich technik to taki ciotas, że wstyd dupę ściska. Jak on się nazywa? Grzywka? Grzebyk? Nasz Jurek Gargulski by go jednym psikiem aerozolu w krasnala zmienił i w probówce zamknął. Palant nie z tej ziemi”.

"Skowyt nocy" to świetna powieść kryminalna mająca niepowtarzalny klimat, którą warto przeczytać.