Opinia na temat książki Ślepnąc od świateł

Przejęłam się kilka lat temu hasłem reklamowym „Zakochaj się w Warszawie”’ odkryłam w niej ciekawe miejscówki, urokliwe tereny zielone, doceniłam możliwości, które niesie ze sobą miasto oraz mnóstwo udogodnień, zaakceptowałam pęd, w jakim się żyje, zaprzyjaźniłam się z sympatycznymi mieszkańcami miasta. Już prawie udało mi się w mieście zakochać. I tu nagle - trach! „Ślepnąc od świateł” i całkiem inne oblicze Warszawy. Strach się bać. Książka o światku, którego nie znam, ani nie posmakowałam, ale wierzę, że może istnieć i prawdopodobnie istnieje. Zresztą Warszawa - miasto to równorzędny bohater pierwszoplanowy powieści. Brudna, żarłoczna, brutalna i jej niektórzy mieszkańcy - celebryci, politycy, rekiny biznesu i ich zblazowane dzieci i żony, dziwki, gangsterzy, policja. Wiem, wiem, to tylko pewien wycinek stolicy, w dodatku w bardzo ostrej karykaturze, ale jak tu się w niej po takiej terapii szokowej zakochać?

Warszawę oglądałam oczami cynicznego i bardzo samotnego warszawskiego słoika, handlarza kokainą - Jacka, faceta nie do zidentyfikowania, bez życiorysu i nazwiska, wyrachowanego bandziora ze swoistym kodeksem moralnym. Za sprawą jego opowieści „Ślepnąc od świateł” odczytałam jako historię o samotności, żądzy bogactwa i wybicia się nad przeciętność, bólu i utracie wolności w imię kultu pieniądza oraz upadku człowieka i norm. Zaniepokoiło mnie też, czy przypadkiem nie moich, skoro książka mnie tak zafascynowała.
A język i wulgaryzmy (tu też przeżyłam na początku terapię szokową)? Dla mnie uzasadnione. Cóż, oprócz dzieł Bruno Schulza i Olgi Tokarczuk istnieje inna literatura.

Gdyby tak autor:
- pokusił się o głębszą kreację drugoplanowych postaci, bo wszystkie są dla mnie takie same, wszystkie złe, a różnią się tylko imionami i funkcjami
- zminimalizował pretensjonalne, przynudnawe monologi głównego bohatera i jego wewnętrzne wizje (Jacek twierdzi, że nie bierze, a ględzi jakby brał),
to oceniłabym powieść jako wybitną, za te dwa defekty jest „tylko” -8 punktów.