Śmierć druga

„Śmierć druga” Beta i Eugeniusz Dębscy, IV część niezwykłej serii.

Długo wyczekiwany nieziemsko przystojny Tomasz Winkler z niesamowitą babcia Romą, wracają. W tej części do tego duetu dołącza Iwa.

Fenomenalne podstacje, glina, emerytowana babcia i Dziewczyna Winklera to kreatywne, idealnie zgrane trio.
Glina, który ma zawsze pod górkę, kłopoty przyciąga jak magnes.
Babcia Roma nobliwa staruszka, cięty język, ukochany koniaczek i papierosek, a przy tym ta naiwność dziecięca.
Iwa Dziewczyna Winklera, twardzielka, która sardonicznym humorem i ciętym językiem, idealnie wpasowuje się do tego duetu.

Zaskakująco wciągający kryminał, który podbije serce miłośników opowieści detektywistycznych. Przepychanki słowne, ironiczne dialogi sprawiają, że książka zyskuje finalnie, momentami rozbawiła mnie do łez.

Czytanie książki „Śmierć druga” bez znajomości pierwszego tomu jest oczywiście możliwe. Jednak żeby dogłębnie poznać i zrozumieć, postać Winklera i babci Romy, proponuję zacząć od pierwszej części „Dwudziesta trzecia”. Polecam gorąco.

Moi ulubieńcy: Tomasz Winkler i babcia Roma wracają w kolejnej książce cyklu. Powieść mroczna, intryga wielowątkowa, splątana, akcja bardzo dynamiczna. Ale jak zawsze, sporo w niej ironii i specyficznego, niepodrabialnego stylu oraz ciepłego humoru, które uwielbiam:)
Wszystkie książki tego pisarskiego duetu biorę w ciemno. Stworzyli doskonałych bohaterów i dali im możliwość porwania czytelników w swój świat w najlepszym możliwym stylu:)

To moje drugie spotkanie z z autorami serii "Tomek Winkler", otrzymałam ją w ramach akcji recenzenckiej Wydawnictwa AGORA i portalu "Lubimy Czytać".
Seria opowiada o losach detektywa Tomasza Winklera, ale jednak moim zdaniem, postacią przyciągającą czytelnika jest jego babci Roma Wiśniowiecka. Nie dość, że pomaga wnukowi w rozwiązywaniu wielu spraw kryminalnych, to jeszcze jej humor i cięty czasem język dodaje tu kolorytu. Chociaż wydawałoby się, że taki sposób wypowiadania się może niezbyt pasuje do starszej pani, lecz znam takie panie (sama właściwie jestem już starszą panią), które również w znakomity i równie zabawny sposób potrafią się wypowiadać.
Już na pierwszych stronach zaczynają się emocje. Nad ranem, dwaj żule przechodzący skrótem obok stadionu, przypadkowo napotykają się na jeże liżące coś dziwnego, po dokładniejszym przyjrzeniu okazuje się, że to krew leżącego obok w krzakach nieboszczyka.

Ni stąd, ni zowąd odkryłam wielką tajemnicę wszechświata: dokąd nocą tupta jeż. A mianowicie niczym na najlepszych polskich weselach on idzie "na jednego" 🍷.

Dwóch miejscowych pijaczków natyka się na rodzinę jeży pochlipujących ludzką krew, spływającą z leżących za krzakiem bzu zwłok. W ten oto sposób rozpoczyna się "Śmierć druga", czyli czwarta część przygód prywatnego detektywa Tomka Winklera, który jest jedynym z moich literackich ulubieńców. Oczywiście jest i Roma, która mogłaby służyć za wzorzec z Sèvres, jeśli chodzi o postać babci, ale zdecydowanie najlepsze u Państwa Dębskich jest poczucie humoru, a przecież piszą oni o całkiem poważnych, a często i makabrycznych sprawach.

Przyjaciel zabija przyjaciela.
Gdy policyjne dochodzenie utyka w martwym punkcie, śledczy zwracają się o pomoc do Winklera. Problem w tym, że zna on podejrzanego i wierzy w jego niewinność.

Sama fabuła, mimo że dość wciągająca tym razem rozwijała się wyjątkowo powoli. Cały czas towarzyszyło mi niedoparte przekonanie, że czwartej części w pierwotnych planach nie zakładano i pisana była trochę na doczepkę, a na tle poprzednich tomów wypada ciut słabiej. Jednak moja sympatia dla bohaterów i niewątpliwego talentu pisarskiego Państwa Dębskich, zdecydowanie przeważa nad takimi drobnostkami.

„Śmierć druga” to tom czwarty serii kryminalnej o detektywie Tomaszu Winklerze pióra Beaty i Eugeniusza Dębskich. Książkę spokojnie można traktować jako osobną powieść, jednak gwarantuję, że warto od razu zaopatrzyć się we wszystkie cztery tomy, bo po tej lekturze i tak nikt nie zwalczy chęci, by nadrobić wcześniejsze trzy ;) Historia poprowadzona jest z początku spokojnie – mamy miejsce na poznanie się z postaciami, które są wykreowane naprawdę świetnie. Chodzi przede wszystkim o duet Tomasza z jego babcią Romą, których współpraca dodaje książce uroku i niepowtarzalności. To drugie podbija też styl w jakim jest pisana – tu w każdym zdaniu czuć miłość do języka polskiego. Autorzy się nim bawią, przy okazji dając nam doskonały humor i rozładowanie ciężkich emocji, które niesie ze sobą fabuła. Z czasem akcja przyspiesza, tropy się wyostrzają, humor zostaje w tle, a emocje buzują tak, że finał czyta się z zapartym tchem i w sumie nie wie się, co robić – czy łapać za chusteczkę, żeby zyskać trochę ostrości ( ;) ) czy szkoda na to czasu, lepiej czytać dalej w tempie najszybszym z możliwych. Dawno nie czytałam tak zajmującego polskiego kryminału, który choć bazuje na klasyce, to niesie sobą niepowtarzalną przygodę i zostaje w głowie na długo. Gorąco polecam!

Kolejne spotkanie z Tomkiem Winklerem i babcią Romą. Babcia jest mim zdaniem najciekawszą postacią serii. Jej humor i język nie bardzo pasuje do postaci starszej pani, ale dodaje kolorytu całej powieści. Niestety tutaj jakoś w połowie babcia zniknęła z kart książki. Za to dostajemy Winklera wraz z towarzyszem, którzy niczym kowboje wpadają do podbydgoskiej miejscowości robić porządek. W książce trochę dużo znajomych znajomych, ale dla ciągłości fabuły ma to sens. Język książki specyficzny, bawienie się słowem dodaje humoru takiego, jaki lubię.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Agora.

Z książkami Państwa Dębskich jest tak, że od razu po kilku pierwszych wersach wiadomo kto jest pisarzem. Mają unikatowy styl i każda z części jest napisana niemal identycznie, jeśli chodzi o podział na akcję, rozwinięcie i koniec. Początek służy by jak najbardziej zachęcić czytelnika do przeczytania książki. Znajdujemy tutaj niby trupa, ale okoliczności w jakich się do spotyka są zawsze szokujące. Z pewnością nie podejrzewałabym o takie rzeczy rodzinę jeży:-) No więc skoro już trupek nam się pojawia, to później spotkamy tych, którzy lubią sobie żartować. To niby kryminał, ale zdobi go do końca czarny humor. Postacie nie są sztywne, choć słowa jakimi się posługują bywają proste i niecenzuralne. Nasi bohaterowie z wcześniejszych części również tu powracają, a my cieszymy się, że znowu ich spotykamy. Zazwyczaj, kiedy dochodzi do morderstwa, to podejrzanym staje się najbliższa mu osoba. Tak jest też tutaj. Policja jest przekonana, że sprawcą jest jego najlepszy przyjaciel. By jednak rozwiązać tą tajemniczą zagadkę będą zwracali się do detektywa, który jest najgłówniejszą osobą w serii. Wszystko by prosto się ułożyło, gdyby nie pewien szczegół. Detektyw ma podstawy do tego, by uwierzyć w niewinność przyjaciela denata. Jak zwykle będzie musiał poroztrząsać swoje domysły z kimś jeszcze, gdyż w pewnym momencie coś mu przestaje pasować. Zatem, kto tak naprawdę zabił Rafała Górę i jaki mógł mieć motyw?
Książka jest naprawdę ciekawa, gdyż tutaj wciąż coś się dzieje. Bohaterzy j...