Zimny trop

Po przeczytaniu pierwszego tomu cyklu o Tomku Winklerze już wiedziałam, że mam nowego ulubieńca wśród detektywów. Tomek Winkler to były policjant, obecnie detektyw. Obdarzony mocnym kręgosłupem moralnym, ciętym językiem i błyskotliwym umysłem. Byłam zachwycona powieścią Dwudziesta trzecia i z niecierpliwością czekałam na kolejne spotkanie z Tomkiem i jego babcią Romą.

Tomek Winkler wysłał Romę do Polanicy, by wypoczęła, gdy on sam miał wielkie plany – zająć się przygotowaniem świątecznego bigosu i sprawą, przez którą został niechlubnie wydalony z policji. Niestety, dostał zlecenie nie do odrzucenia. Jego babcia Roma nakazała odszukać zaginionego Juliana Sztyca, jej młodzieńczą miłość. Poszukiwanie zaginionego okazuje się nieproste, sprawa jest dużo bardziej skomplikowana. W tle jest zabójstwo syna i wnuka Juliana przed laty, olbrzymi majątek i wspólnik o dziwnej przeszłości.
Powieść ma świetny klimat. Postaci są żywe, barwne i wyraziste, obdarzone charakterami nie do podrobienia. Tomek z Romą wiodą zabawne słowne potyczki. Lubię ten charakterystyczny humor autorów, ich lekkie pióro i umiejętność tworzenia zawiłych intryg. Są to niebagatelne zalety tej powieści.
Jedyną wadą, według mnie, jest poprowadzenie wątku Skamieliny. Nie tak go sobie wyobrażałam:) Ale tak naprawdę to nie wada, tylko moje pobożne życzenie. Autorzy uczynili ten wątek dramatyczniejszym:)
Natomiast babcia Roma jest ukochaną przeze mnie postacią. Żywa, bystra, o ciętej riposcie star...

Wraz z początkiem roku postanowiłam kontynuować czytanie serii o Tomaszu Winklerze. Tym razem Tomek postanawia wynagrodzić swojej babci Romie emocje związane ze śledztwem z pierwszej części cyklu i wysyła ją na zimowy turnus do sanatorium. Roma spotyka tam dawnego ukochanego, który jednak po paru dniach znika bez śladu. Tomek rusza do Polanicy na pomoc zdenerwowanej babci, nie wiedząc, że ładuje się w całkiem grubą aferę.

Zauroczenie pierwszą częścią cyklu przeszło mi na tyle, że dostrzegam pewne wady tej opowieści. O ile jestem w stanie wyobrazić sobie detektywa jadącego cały czas na fajkach i koniaku, to starsza pani padłaby trupem po wtłoczeniu w siebie takiej ilości alkoholu. Poza tym, jeżeli policja zatrzymuje prawo jazdy, to jego odbiór nie odbywa się przez podrzucenie koperty z dokumentem. Zaczęły mi też przeszkadzać przeplatania dialogów wewnętrznymi rozważaniami Tomasza, który, zwłaszcza na rauszu, często plecie androny. To wszystko pewnie zrekompensowałaby obecność Romy, jednak w tej części jest jej bardzo mało. Ciekawa jestem trzeciego tomu – wygra ilość czy jakość?

Zimny trop jest drugim tomem przygód Tomasza Winklera, który zawsze bierze sprawy trudne i niewyjaśnione przez policje. Sięgając po drugą część nastawiałem się na dobry kryminał z ciekawą zagadką, ale również miałem obawy jak sobie autorzy poradzą w kolejnej części. Pomimo pewnej niepewności z chęcią zabrałem się do czytania oczekując znów dobrego kryminału z dozą humoru jak poprzednio otrzymałem.

Książka Zimny trop jest kolejną częścią przygód Winklera podejmującego się trudnych spraw, nieraz nie rozwiązanych przez policje, bo nie ma tropów i poszlak, aby zatrzymać sprawcę. W kolejnej sprawie jest zatrudniony przez babcię Romę w celu odnalezienia dawnego znajomego jakiego spotyka ona w sanatorium do jakiego trafia dzięki Tomaszowi. Zaginiony przepadł bez śladu i nikt nie wie gdzie podziewa się. Śledztwo prowadzone przez Winklera odsłania pomału tajemnice rodzinne i powiązania z człowiekiem, który mógł być po części sprawcą. Autorzy stworzyli kolejny ciekawy kryminał z warstwą obyczajową i dawka humoru pojawiającego się podczas czytania. Bohater nie ma łatwego zadania, bo nawet przy wsparciu Steców musi uważać na policje i niektóre działania na pograniczu prawa, bo łatwo może wylądować w wiezieniu za utrudnione śledztwa. Dochodzenie prowadzone przez niego jest bardzo dobrze poprowadzone i zawiera wiele zwrotów akcji mogących zmącić obraz w czasie czytania. Pojawiające się informacje od świadków lub rodzinny przynoszą nieraz mylące i fałszywe tropy jed...

"Zimny trop" to drugi tom cyklu kryminalnego z Tomkiem Winklerem, autorstwa Beaty i Eugeniusza Dębskich, wydany przez Wydawnictwo Agora.

Wydarzenia z części pierwszej są płynnie kontynuowane, dlatego zalecam trzymać się kolejności wydania. Tomek budzi się w szpitalu, mocno pokiereszowany po ostatniej sprawie, której sukces przypisuje sobie policja. I gdy podejmuje decyzję, by rozwiązać zagadkę spisku lekarzy, przez który został wyrzucony z "firmy", niespodziewanie o pomoc prosi go babcia Roma.

Tym razem Tomasz podejmie się sprawy tajemniczego zaginięcia. Chodzi o starszego pana, bliskiego przyjaciela Romy z czasów studenckich. Pojawia się również nowa barwna postać - Dorota, która chce napisać książkę o tym, co spotkało Tomka, a tymczasem podejmuje u niego pracę. Jego relacja z Iwą zaczyna się coraz bardziej komplikować, a na horyzoncie pojawia się zabójczo urocza wnuczka zaginionego - Jagoda.

Wartka akcja, humor i duet, którego jeszcze w literaturze nie było, Tomek i babcia Roma, zawojowali moje serce już od pierwszego spotkania. Miłośnicy napitków wszelakich od kawy i herbaty począwszy, na tych bardziej wyskokowych skończywszy.
Niewątpliwie ogromnym atutem, tuż obok rewelacyjnej fabuły, są tutaj charakterni bohaterowie. Akcja nie pędzi na łeb na szyję, przeciwnie toczy się tempem, które pozwala nam dobrze przyjrzeć się wszystkim postaciom i ich otoczeniu. Rozwiązanie jest zaskakujące i nieprzewidywalne, a liczne i sugestywne próby wywiedz...

„Zimny trop” Dębskich, drugi tom serii kryminalnej o Tomaszu Winklerze, jest idealną lekturą na jesienno-zimowy czas – wydarzenia toczą się głównie w Polanicy na chwilę przed świętami Bożego Narodzenia, a klimat oddany jest naprawdę przyjemnie, choć przecież mamy do czynienia z kryminałem! Ale kryminałem w szerokim pojęciu tego słowa – przy tym tomie odkryłam, że autorzy z każdym kolejnym tytułem testują nowy podgatunek kryminału, więc i ten tom różni się pod względem zagadki kryminalnej i sposobu jej prowadzenia od poprzednich. Początkowo wydaje się, że będzie to historia zwykłego zaginięcia, jednak im dalej w lekturę, tym na światło dzienne wychodzą nowe fakty z przeszłości rodziny zaginionego, co całkowicie zmienia podejście do sprawy. I choć ten podgatunek nie jest całkiem przeze mnie lubiany, to przyznaję, że bawiłam się naprawdę dobrze. Na pewno udział w tym miały rewelacyjne kreacje postaci i przezabawne, inteligentne dialogi naszpikowane zabawą językiem polskim. Uwielbiam ten styl! Ponadto to kryminał przedstawiający pełne życie postaci, czyli nie skupiamy się tylko na intrydze kryminalnej, ale na wszystkim czego w tym czasie doświadczają. To może trochę spowalnia akcję, ale nadaje poczucia pełności, co mocno sobie cenię. Już teraz żałuję, że do nadrobienia pozostał mi już tylko jeden tom (zaczęłam w 2022 roku od tomu czwartego, a dopiero po jego lekturze zabrałam się za nadrabianie wcześniejszych trzech). Gorąco polecam całą serię o Winklerze!

"Zimny trop" to druga część cyklu z Tomkiem Winklerem - prywatnym detektywem, byłym policjantem.
Tym razem szuka znajomego swojej babci Romy z dawnych lat. Roma będąc w sanatorium spotyka ukochanego z lat studenckim, który nagle znika. Czy detektywowi uda się rozwiązać tajemnicę nagłego zniknięcia?

W tej książce, jak i pierwszej części, podoba mi się swoisty humor ekscentrycznej babci Romy, jej dialogi z wnukiem. Początkowo wydawałoby się, że to bardziej lektura obyczajowa, ale wątek kryminalny zaczyna się rozwijać. Początkowo akcja toczy się powoli, dopiero pod koniec nabiera tempa. Zakończenie czyli rozwiązanie zagadki zaginięcia starszego pana zaskoczyło mnie!

Ciekawe są też napisane monologi głównego bohatera, jego przemyślenia.

Ta książka to gwarancja dobrej lektury! Polecam czytać tę serię w kolejności! Z chęcią przeczytam teraz trzecią część!

Nie wiem, co ten cykl w sobie ma, ale po raz kolejny czuję, że znam tą książkę jak własną kieszeń i po raz kolejny jednak wychodzi na to, że nie. To zupełnie jak wtedy, kiedy spotkacie bratnie dusze. Czujecie, że się znacie, przyciąga was do siebie coś niezwykłego, choć tak naprawdę spotykacie się pierwszy raz. Ja wiem, że nigdy wcześniej nic nie czytałam tego autora, a mimo to mam nieodparte wrażenie, że już skądś ją znam... Być może wiąże się to z tym, że bardzo polubiłam bohaterów. Zwłaszcza starsza panią. Tym razem to ona będzie potrzebowała pomocy. Sprawa jest na tyle pilna, że Tomek bardzo się w nią angażuje. Tym razem nie wchodzą w grę mroczne porachunki, nie chodzi o bestialskie mordowanie niewinnych ludzi, tylko o coś znacznie ważniejszego. O miłość...

Otóż babcia Roma zakochała się ze wzajemnością. Miły starszy pan, który pokazał jej, że bez względu na wiek wciąż można kochać. Wciąż można chcieć być potrzebnym, czuć przy sobie bliskość tej ciepłej duszyczki, która przytuli i ukaże tą ładniejszą sferę świata. Nic w tym wszystkim nie byłoby dziwnego, gdyby nie nagłe zniknięcie jej przyjaciela. Nic nie wskazuje na to, że mógłby komuś zaszkodzić. Zupełnie jak w bajce o duszku Kacperku. Był, wszyscy go widzieli, wyciągnął od każdego ciepło i w momencie, kiedy zdjął swoje ubranko, okazało się, że go nie ma...
Wtedy też wszystko, co mogło być przeciwieństwem wcześniejszego życia daje o sobie znać. Śnieg zasypuje tropy, po cóż miałby przestać padać? Koledz...

Moje pierwsze spotkanie z Tomkiem Winklerem. Spotkanie zupełnie przypadkowe, dostałem tę książkę do recenzji.
Mówi się, że pierwsze wrażenie jest najważniejsze i tutaj nie wypadło ono dobrze. Może dlatego, że nie znałem poprzedniej historii, a może taki był zamysł autorów, by na początku nic nie było jasne. Na szczęście historia szybko się rozkręciła, nabrała tempa, które towarzyszyło już do końca. Postaci po kolejnych stronach nabrały charakteru.
Bardzo podobało mi się umieszczenie w treści książki pewnych smaczków, żartów, odniesień do innych dzieł kultury. Nie znając kontekstu, można tego nie zauważyć (pewnie wszystkich nie zauważyłem), ale jeśli się skojarzy, to ma się dodatkową radość z lektury.