Opinia na temat książki Solaris

Zabrałam się za „Solaris” z góry wiedząc, że będzie klapa i …
Nie mogę w to uwierzyć, przeczytałam dwukrotnie raz za razem. Przy pierwszej lekturze przyjęłam się fabułą, zakumplowałam z jedynymi czterema bohaterami, przeniosłam się do ich dziwnej rzeczywistości i zrozumiałam, że to powieść popełniona przez pisarza z wyobraźnią dla czytelnika z jeszcze większą wyobraźnią. Nie czytało się lekko, opisy się dłużyły, narastająca na Solarisie psychoza niepokoiła, prezent, który dostali astronauci przeraził, a nieznane pojęcia i zjawiska, których nie umiałam pojąć deprymowały. Mimo to szybko połknęłam książkę, ale okazało się, że to ona właściwie połknęła mnie. Siedziała mi w głowie i ćmiła. Nie mogłam się pozbyć uczucia, że przeczytałam ją zbyt powierzchownie.
Więc przyszło drugie czytanie i odkrycie Ameryki, drugiego dna, zachwyt intelektem autora i wykreowanym przez niego światem. Żywy rozumny ocean jest nie do zapomnienia, ale posłużył autorowi tylko jako pretekst do zastanowienia się nad naszą cywilizacją, nad ograniczeniem ludzkiej percepcji, niemożności wyrwania się z kręgu ziemskich pojęć. Książka spowodowała, że na świat i na nas ludzi spojrzałam innym okiem. I nie jestem dumna z tego co widzę.

PS.
Właśnie poczytałam opinie czytelników, którzy są entuzjastami Lema i już wiem, że przegapiłam jeszcze inne dno powieści. Coś czuję, że przede mną za jakiś czas „Solaris” po raz trzeci.