Spacerownik. Pałac Kultury i Nauki. Socrealistyczna Warszawa

To specyficzna książka, moim zdaniem odpowiednia dla miłośników opisywanego gmachu, gdyż jeśli ktoś go nie lubi i uważa, że należałoby go zburzyć, to absolutnie do niego nie trafi.
Ja jestem miłośniczką Pałacu, znam go od dziecka, bywałam w teatrach i kinach, zwiedzałam Muzeum Techniki, odwiedzałam Pałac Młodzieży, uwielbiałam wjeżdżać na taras widokowy - więc dla mnie opowieść o powstaniu gmachu, o ludziach, którzy go projektowali i upiększali, o autorach rzeźb i projektów wnętrz, to opowieść o czymś ważnym, opowieść przyjemna.

Ksiązka zachwyca szczegółowością, opisem detali, na które nawet bywając wewnątrz, można nie zwrócić uwagi, łatwo przeoczyć. Ileż tu szczegółów o kolumnach, stiukach, kasetonach, o odpowiednio układanych marmurowych podłogach, o fantastycznych żyrandolach, o tym, jak powstawały rzeźby zdobiące Pałac, o tym, co się mieściło w poszczególnych salach i jak wyglądało wówczas, kiedy powstało. Fascynujące.

Opowiada też o miejscu, czyli o tej części miasta, w której został zbudowany, o tym, co mieściło się tu wcześniej, np. dowiedziałam się, że w miejscu, gdzie teraz jest fasada Pałacu Młodzieży - w 1900 roku powstała firma, która z czasem przekształciła się w fabrykę traktorów Ursus.
I że na początku nosiła zupełnie inną nazwę, gdyż założona została przez 7 inżynierów finansistów, a kapitałem początkowym był posag dla 7 córek właścicieli, co znalazło odzwierciedlenie w owej wczesnej nazwie P7P czyli - Posag siedmiu Panien. Do tej...