Opinia na temat książki Profesor Stoner

Książka, która podzieli czytelników - na tych, co będą zachwyceni oddaniem życia w pełni, bez sztucznych barwników, z maksymalnie smutnym pożegnaniem i goryczą w przełyku. Druga barykada będzie niezadowolona z przesadnie realistycznego tonu opowieści, która nigdy nie błądzi po omacku wirtualnych światów. Bez fajerwerków, bez pozorantów, bez literackiej nadziei w żółci słów. Mało wylewne, chłodne, oblane straconą szansą na spełnienie. Jedna z nielicznych książek, co dzieje się na wykładach w szkole i potrafi zaangażować, jak ekstremalny sport w sobotę. Epizodyczność narracji, niemal jak w kaprawym losie naszych przodków. Blisko utraconej miłości, rozczarowania młodzieżą, nieidealną uczelnią, edukacją na styku niepotrzebnej wiedzy nieprzydatnej do niczego, gdy pod stopami wyżarty piasek, ból stawów i pęknięcia w symbiozie pure nonsensu. Rzeczywistość w ,,Profesorze Stoner'', to jama przemijania, reasumująca bezsens naszych działań, których nikt ostatecznie nie doceni. Szukanie akceptacji w bezsensie ma wartość, ale co, gdy czujemy, że odnieśliśmy porażkę? A może w życiu nie ma, i nigdy nie było żadnych zwycięzców, optymizm to choroba szkoleniowa, a my po prostu żegnamy się z przyziemną Ziemią bez triumfu?