Opinia na temat książki Stoner

Pragnienie bycia sobą.

Poszukiwanie spokoju oraz stabilności.

Ucieczka w naukę.

„Miłość do literatury, do języka, do tajemnicy umysłu oraz serca przejawiająca się w maleńkich dziwnych i niespodziewanych połączeniach liter układających się w czarny i beznamiętny druk — tę miłość, którą ukrywał, jakby była zakazana i niebezpieczna, zaczął ujawniać, najpierw nieśmiało, potem odważniej, a w końcu z dumą.“

Powieść, która mnie zachwyciła. Która początkowo trzymała mnie na dystans, by później wciągnąć w objęcia liter. Historia boleśnie zwyczajna, w czym tkwi jej największa moc. Stworzona z urywków życia, wiwisekcji niestabilnych jednostek, ważniejszych momentów w dziejach. W tle przemija wojna, nadchodzi kolejna, a w centrum jest bohater, który targany jest przez swoje decyzje. Jego dysfunkcyjne życie rodzinne oraz praca na uniwersytecie, gdy pozbawiony jest ambicji, by piąć się po szczeblach kariery — to centrum fabuły. Emocje jednostki skomplikowanej, rewelacyjnie przedstawionej. Pojawia się miłość, chęć buntu czy ciepłe relacje, a jednak całość zostaje zdominowana przez przytłoczenie i niemożność do odnalezienia równowagi. Bywa wzruszająco, ale przede wszystkim całość wzbudza ogrom frustracji oraz przemyśleń, które nie przestają krążyć po głowie wraz z końcem lektury.

„Uniwersytet to dom wariatów. Chociaż nie, teraz to się nazywa przytułek dla obłąkanych, starych, zniedołężniałych, niezadowolonych oraz nieprzystosowanych pod każdym innym.“

Powieść ląduje na liście najlepszych tytułów mojego życia tuż obok literatury Steinbecka. To zaskakująco wysokie odznaczenie w świecie mojego postrzegania książek.

przekł. Maciej Stroiński