Strupki

Nie ocenię tej książki obiektywnie, bo raz, że została mi polecona przez osobę, z którą dzielimy podobne gusta, a dwa: tak mocno się utożsamiam z treścią, iż trudno tutaj krytykować. Gdybym zaczęła krytykować "Strupki", czułabym jakbym krytykowała samą siebie za coś, z czego powinnam być dumna. Na pewno Paulina Jóźwik powinna być dumna ze swojego dzieła.

"Strupki" nie porwie galopującą treścią, mrożącą krew w żyłach tajemnicą, nie porwie również rozbudowaną akcją.
To powrót do czasów dzieciństwa wielu z nas. To wieś, gdzie pod jabłonią leżą "papierówki", echem roznosi się dźwięk pracy przy żniwach, a wieczorem na poparzoną skórę babcia nakłada kwaśne mleko jednocześnie z czułością ścierając z górnej wargi pianę z tegoż świeżo wydojonego przed momentem wypitego napoju, o jakiego smaku można dziś jedynie pomarzyć.

"Strupki" wpędza w nostalgię za starą, polską wsią; za wielopokoleniową tradycją oraz delikatnie przełamuje bariery ukazując, że choć życie biegnie ku mecie - warto czasem zwolnić, wrócić do korzeni i spojrzeć na naszych przodków, którzy są malarzami naszych wspomnień.

Dom z czasów dzieciństwa często zostawiamy za sobą wyjeżdżając na studia a po nich rozpoczynając pracę. Zapuszczamy korzenie w innym miejscu, jednak często wracamy do swoich najbliższych, o których nie sposób zapomnieć.

Nasza bohaterka Pola wraca na wieś aby wziąć udział w pogrzebie babci, która ją oraz jej siostrę Irenę wychowywała. Ich rodzice zostawili dzieci u babci i wyjechali do pracy zagranicę. Później ich mama umarła a ojciec wcale nie myślał o powrocie w rodzinne strony i przejęciu opieki nad dziećmi.
Po wyjeździe na studia Pola niezbyt często odwiedzała dom rodzinny,opiekę nad babcią borykającą się z Alzheimerem pozostawiając na barkach swej siostry Ireny. Dziewczyny bardzo się od siebie różniły, lecz łączyła je samotność i żadna nie ułożyła sobie życia prywatnego.

Tak już jest, że śmierć osoby najbliższej z jednej strony scala rodzinę w smutku, z drugiej zaś ożywia wspomnienia. Pola odkrywa rodzinne tajemnicę, o których wszyscy milczą i ma okazję inaczej spojrzeć na wiele spraw z przeszłości. Chwil przeżytych obojętnie czy są one dobre czy też złe nie można wymazać gumką ze swojej pamięci i o nich zapomnieć.
Muszę przyznać, że książka ta ma w sobie coś co urzeka. Z jednej strony mamy Polę, która nie mogąc pogodzić się z chorobą babci ucieka i się od niej zupełnie odsuwa, z drugiej strony mamy jej siostrę Irenę, która stoi przy babci w tych trudnych chwilach i jest dla niej opoką. Dwie siostry, a jakże różne charaktery.
Akcja opowi...