Opinia na temat książki Stulecie winnnych. Początek

Nie jestem zachwycona, ale zadowolona, że ta część powstała i że ja jej nie zbagatelizowałam.
Gdybym czytała chronologicznie, czyli od tego tomu, to sądzę, że po kolejne bym nie sięgnęła. Byłaby to dla mnie duża strata, bo zasadnicza trylogia: „Ci, którzy przeżyli”, „…walczyli”, „…wierzyli” mnie oczarowała, a rodzinę Winnych pokochałam, wszystkich razem i każdego z osobna. Podobało mi się wszystko i nie przeszkadzały mi żadne niedoróbki. Widziałam je, ale...co z tego? Saga doskonała.

A „Stulecie Winnych. Początek”? Tych, którzy nie czytali 3 głównych tomów, informuję - nie jest to lektura pasjonująca, ot taka sobie poprawna wiejska retro-obyczajówka, z minimalną ilością historii w tle. Przychodzi mi do głowy takie skojarzenie - „Chłopi” w wersji light.
Ale jeśli ktoś czytał, to całkiem inna sprawa - bardzo polecam. Wizytę w Brwinowie u starych znajomych, poznanie historii rodu i rodzinnych tajemnic. Gdzie zdun Antoni poznał żonę? Skąd u Bronki zamiłowanie do czytania? Czemu Roman został kaleką? Która synowa była faworytką teściowej? Jak Stach uczył się stolarki? Oraz odpowiedzi na dziesiątki innych pytań. Może Bronka za bardzo kryształowa, czarne charaktery zbyt ponure, żywot rodziny za bardzo wyidealizowany, a tło historyczne ledwo zasygnalizowane, ale co tam! Wizyta w chałupie Winnych, przy stole suto zastawionym potrawami w wersji „po pańsku”, bo tak potrafiła gotować Bronia, to czysta przyjemność. Nie dlatego, że to literatura takich wysokich lotów, ale z powodów sentymentalnych.