Surrealistka

Surrealiści to artyści obdarzeni nieokiełznaną wyobraźnią. Obrazy przez nich tworzone są jak wizje ze snu, bajki albo koszmaru. Rzeczywistość miesza się z wytworami wrażliwych umysłów.
Leonora Carrington to Angielka z dobrej i bogatej rodziny. Już jako dziecko sprawiała rodzicom kłopoty wyrzucana z kolejnych szkół za złe zachowanie. Wymogła na ojcu zgodę na studiowanie malarstwa, zamieszkała na stancji. Jako dwudziestolatka poznaje Maksa Ernsta, starszego od niej o 26 lat, żonatego malarza pochodzącego z Niemiec a zamieszkałego w Paryżu. Rażeni strzałą Amora wyjeżdżają do Paryża. Eleonora zrywa kontakt z rodziną, ale chętnie korzysta z funduszy przysyłanych przez matkę. Zakochana w Maksie poznaje słynnych surrealistów: Picassa, Dalego, Bretona, Eleonorę Finn. Światek artystyczny żyje hedonistycznie, czerpie z życia przyjemności pełnymi garściami, czują się wolni, nie stronią od alkoholu, łamią zasady moralne.
Gdy Hitler dochodzi do władzy stwierdza, że surrealiści to "degeneraci". Maks Ernst staje się personą wrogą i poszukiwaną. Musi się ukrywać, uciekać. Wojna rozdziela kochanków, Maks poszukuje swojej muzy, podąża za nią przez Europę; Leonora chce wyjechać z przyjaciółmi do Stanów, przeżywa załamanie nerwowe, trafia do szpitala psychiatrycznego
Ich dalsze losy są także ciekawe, oboje rozwijają się artystycznie ale już w Stanach.
Warto przeczytać by poznać życie i twórczość znanych malarzy. Czyta się szybko. Przyjaźń, miłość, namiętność, zazdrość, miesz...

"Surrealistka" to opowieść o życiu wybitnej, acz zapomnianej dziś malarki Leonory Carrington.
Kobieta wychowała się w poprawnym towarzysko domu, pod okiem radykalnego, zamkniętego na nowości świata ojca.

Dlatego nie dziwi fakt, że kiedy poznaje wybitnego, surrealistycznego artystę, Maxa Ernsta, jej serce zaczyna wyrywać do wolności. Zakochuje się w blisko dwie dekady starszym malarzu, zdaje się, że z wzajemnością. Postanawiają razem wyjechać do Paryża i celebrować życie.

Kochanek, sam będąc już wtedy znanym artystą, wprowadza ją w niezwykły świat surrealistów. Obracają się w kręgu wybitnych twórców tego obszaru sztuki, takich, jak Salvador Dali czy Pablo Picasso.

Kiedy Hitler rozpoczyna nagonkę na twórców surrealizmu, określając ich jako degeneratów, a ich dzieła jako na wskroś gorszące, para postanawia uciec na wieś. Wyjeżdżają pełni nadziei, że wojenna rzeczywistość ich tam nie dosięgnie.
Niestety wojna dociera w najbardziej skryte i sielankowe obszary Francji. Ernst, jako Niemiec z pochodzenia, zostaje wtrącony do więzienia. Leonora musi uciekać z Francji. Drogi kochanków rozchodzą się. Czy będą jeszcze kiedyś razem? Czy los ich na nowo połączy?

Nigdy nie byłam smakoszem sztuki, jednak Michaela Carter oddała w tak wciągający sposób atmosferę surrealistych kręgów lat 30 i 40 XX wieku, że chce mi się zagłębić w temat.
Muszę przyznać, że spodziewałam się opisu jednej wielkiej imprezy, z jaką dotychczas kojarzył m...

Przyznam, że książką zainteresowałam się ze względu na okładkę. Miała w sobie coś poetyckiego i wcale się nie pomyliłam. Nigdy nie dowiedziałabym się o Leonorze Carrington, gdyby właśnie nie ta książka. I choć każdy teraz pomyśli, że przedstawia ona jej życiorys i suche fakty jej początków, to jest w głębokim błędzie. Tutaj historia jest naprawdę interesująca i powiedziałabym nawet fascynująca. Podobało mi się, kiedy Leonora zaczęła eksperymentować ze swoją sztuką. Od zawsze pragnęła czegoś więcej niż tylko zwykłej sztuki. Wiele rzeczy ją fascynowało i interesowało do tego stopnia, że sama zaczęła poprzez doświadczenia i podpatrywanie innych artystów, poszukiwać swojego niewymuszonego i ekscentrycznego natchnienia. To właśnie w Paryżu poznała wielu sławnych malarzy, dzięki którym mogła nadać swoim pracom pewien indywidualizm. Zdobyła tam uznanie za które ją podziwiałam. Jak zwykle jednak wojna musiała zniszczyć wiele marzeń. Bardzo ciężko czytało mi się opisy transportu ludzi, którzy za wszelką cenę chcieli być bezpieczni. Kawałek chleba był dla nich czymś więcej niż pożywieniem. Bardzo chcieli poczuć się wolni, choć w ich sytuacji te słowa zakrawały na absurdalność.
Ja za każdym razem ze wstrzymanym oddechem czytam sceny w książce, gdzie są opisy wojny. Przeżywam je bardzo, gdyż podziwiam wszystkich, którzy to przetrwali. Może właśnie dlatego tak bardzo przeżyłam i tą powieść.

,, Żołądek odmawia mu posłuszeństwa, a on, śliski od potu, zwija się w kłębek. W ...

To jednak dzieje się później, kiedy świat dziecka staje się światem artysty, a choć oba są do siebie podobne, odróżnia je istotna rzecz: artysta jest świadom niebezpieczeństw takiego świata...

Młoda Leonora wchodzi w świat surrealistów, zakochując się przede wszystkim o prawie trzydzieści lat starszym mężczyźnie Maxie. Cała powieść opiera się na ich miłości, a także przeciwnościach losu, jakimi jest wojna, inne kobiety czy ich własne uczucie.

Nie da się czytać tej książki, nie zaglądając w internet i sprawdzać prace i biografie wspomnianych w książce artystów. Para naszych głównych bohaterów jest uważana, za jednych z pierwszych surrealistów. Ich prace są bardzo ciekawe, a niektóre naprawdę powodują, że chce się zrozumieć to, co siedziało w głowie malarzowi. To, że książka oparta jest na prawdziwych wydarzeniach pobudza wyobraźnie i daje w jakimś stopniu alternatywny obraz rzeczywistości.

Uważam, że Autorce należą się ukłony w pas za zrobienie niesamowitego reaserchu na temat surrealizmu i ich przedstawicieli, że bardzo dobrze opisała życie Maxa i Leonory. Że w niesamowity sposób pokazała czasy II Wojny Światowej i tułaczce artystów na Zachód. Jednak mnie osobiście trochę powalił styl pisarski. Był dla mnie zbyt kwiecisty, powodujący, że po prostu się męczyłam czytając, mimo że byłam ciekawa co wydarzy się dalej z naszymi bohaterami. Osobiście uważam, że książka ta nie tylko zabawia, ale i uczy. Jest świetną nauką na poznanie świata surrealistó...

Oryginalny tytuł Surrealistki to Leonore In The Morning Light a nie The Degenerates.