Opinia na temat książki Świat inkwizytorów. Płomień i krzyż t. II

Naprawdę, chciałabym powiedzieć coś sensownego o tej książce. Naprawdę... Ale cholera - no nie da się. Cykl Inkwizytorski poznałam jakoś w gimnazjum. Jak dobrze liczę - będzie to minimum 8 lat temu, jeśli nie więcej. Od tego czasu zapomniałam już, co było w głównej historii. Gdzieś tam może mi świta jakaś Anielica z odciętymi skrzydłami, jakiś Jezus Chrystus karmiący się krwią, wiem, że chyba był jakiś Kościany Galeon, ale czy na bank to było w tej książce? Nie wiem. Piekara ma tak lekceważący stosunek do swoich czytelników, że zrobił z tego cyklu maszynkę do trzepania kasy. Znaczy i tak "wow", że w przeciągu roku (czy tam 2) wydał aż 3 książki (?). Szkoda tylko, że żeby te pozycje trzymały się kupy, pora by było wrócić do poprzednich tomów. A tego ani mi się robić nie chce, ani nie uważam, żeby było trzeba marnować na to tyle czasu.

Co do samego tomu 3. Zwalona chronologia to jest raz, ale tak to już bywa, kiedy piszemy prequele, żeby niby jakoś, w bardzo dziwny sposób, połączyć to z dawno porzuconym głównym wątkiem.
Na karty książki wraca też Mordimer. Ale w sumie mogło by go tam nie być. Ot - sprowadzony do roli jełopa i chodzącego wibratora. Nic ciekawego i chyba trochę gdzieś zagubił się pierwotny charakter tej postaci.
Intryga? A no, jakaś niby była. Tylko taka strasznie przegadana i naciągana. Wyprawa na Ruś? Tak naprawdę średnio widzę w niej cel. Odzyskiwanie wspomnień? Lepiej, lepiej, ale wciąż to za mało.
Skad taka "wysoka" (chociaż jak na taką falę krytyki to faktycznie nie tak źle) ocena? Jak powiem, że czytało się lekko, łatwo i przyjemnie to zostanę zjedzona? No trudno. Tak niestety było.
Dla fanów cyklu polecam. Reszcie nie.