Opinia na temat książki Syn Nieskończoności

Niestety to jedna ze sztampowych i schematycznych młodzieżówek fantasy, w której nie liczą się żadne z klasycznych wartości literatury. Innymi słowy jestem zbyt starym zgredem, by docenić znaczenie pierdół, które stanowią sens życia aktualnie nam panującego młodego pokolenia ery internetu. Lajki, hajp, krindż i jutiuberzy w tekście wydali/wydały mi się podobne do znaczenia terenu moczem przez zwierzęta - nie miały żadnego znaczenia, ale stanowiły cezurę izolującą i eliminującą już na wstępie niewystarczająco przystosowanych do ery internetu czytelników. Nie dałem się zniechęcić, ale i tak ostatecznie poległem nie mogąc strawić banałów fabuły o supermocach, gwiezdnych istotach unoszących się na pierdach swojej wspaniałości oraz potomkach dawnej klasy robotniczej, którzy, jak wszystkie morloki, pragnęły niebiańskiej chwały przyrodzonej superbohaterom, ale zdobywać mogły ją jedynie kradnąc i mordując co wspanialsze celebrytki, celebrytów i unoszące się endemicznie nad nimi magiczne stworki. Przykro mi z powodu mojego szowinizmu, ale dotychczas naiwnie uważałem takie gnioty za domenę pisarek, taśmowo produkujących romansidła dla młodzieży, namolnie okraszone elementami nadprzyrodzonymi. Tę powieść wyprodukował jednak facet w niczym nie ustępujący wyżej wspomnianym autorkom. Pewnie miał dobre zamiary, bo twierdził w posłowiu, że książka ta dojrzewała w nim przez wiele lat. Rzeczywiście, sprawia ona wrażanie czegoś wyciśniętego na siłę z autora przez dział marketingu. W sumie jestem A. Silverze nawet wdzięczny, bo lektura ta (przyznaję, że pobieżna, bo po 100 stronach męki musiałem już przerzucać strony) przypomniała mi z niezwykłą jasnością, dlaczego książki Abercrombiego, Martina czy Eriksona wydają mi się tak interesującą lekturą. Po prostu jestem reliktowy i pradawny a młodzież niechybnie będzie tą książką zachwycona.