Syn Nieskończoności

„Syn nieskończoności” to książka w wersji „zrób to sam”. Większość wydarzeń, akcja oraz dialogi są tak słabo opisane, że wiele rzeczy musimy sobie po prostu dopowiedzieć sami.

Debiut fantastyczny Adama Silvery trudno nazwać pełnoprawną książką. Podczas lektury miałem wrażenie, że w ręku trzymam tak naprawdę notatki autora, które pewnej nocy dały drapaka z jego biurka, postanowiły włamać się do drukarni i rozłożyć na taśmie z okrzykiem „no to jazda!”. Technicznie niedomaga tu niemal wszystko, a sama książka w wielu miejscach przypomina wypracowanie napisane na kolanie czasie przerwy śniadaniowej.

Za mocną stronę historii można uznać pomysł na połączenie elementów składających się na wizję świata. Ja naprawdę byłem gotów polubić ten projekt – wątek fantastyczny stanowił połączenie „X-menów”, Harry’ego Pottera oraz garści stworzeń zaczerpniętych z mitologii. Bohaterowie posiadali niezwykłe zdolności, czarne charaktery faszerowały się doładowującą alchemią, a jakaś grupa machała zawzięcie różdżkami. No i było naprawdę dużo rodzajów feniksów. To tyle jeżeli chodzi o plusy...

Czasem bywa tak, że autor postanawia wrzucić nas na głęboką wodę. Wiadomo, nie ma czasu na wyjaśnienia, trzeba ratować świat lub księżniczkę. Reszta wyjdzie przecież w praniu. W swojej książce Silvera stosuje podobne podejście. Tyle tylko, że zabiera nas na środek jeziora i wyrzuca za burtę w jutowym worku i z zawiązanymi rękami. Do pomocy oferuj...

Niestety to jedna ze sztampowych i schematycznych młodzieżówek fantasy, w której nie liczą się żadne z klasycznych wartości literatury. Innymi słowy jestem zbyt starym zgredem, by docenić znaczenie pierdół, które stanowią sens życia aktualnie nam panującego młodego pokolenia ery internetu. Lajki, hajp, krindż i jutiuberzy w tekście wydali/wydały mi się podobne do znaczenia terenu moczem przez zwierzęta - nie miały żadnego znaczenia, ale stanowiły cezurę izolującą i eliminującą już na wstępie niewystarczająco przystosowanych do ery internetu czytelników. Nie dałem się zniechęcić, ale i tak ostatecznie poległem nie mogąc strawić banałów fabuły o supermocach, gwiezdnych istotach unoszących się na pierdach swojej wspaniałości oraz potomkach dawnej klasy robotniczej, którzy, jak wszystkie morloki, pragnęły niebiańskiej chwały przyrodzonej superbohaterom, ale zdobywać mogły ją jedynie kradnąc i mordując co wspanialsze celebrytki, celebrytów i unoszące się endemicznie nad nimi magiczne stworki. Przykro mi z powodu mojego szowinizmu, ale dotychczas naiwnie uważałem takie gnioty za domenę pisarek, taśmowo produkujących romansidła dla młodzieży, namolnie okraszone elementami nadprzyrodzonymi. Tę powieść wyprodukował jednak facet w niczym nie ustępujący wyżej wspomnianym autorkom. Pewnie miał dobre zamiary, bo twierdził w posłowiu, że książka ta dojrzewała w nim przez wiele lat. Rzeczywiście, sprawia ona wrażanie czegoś wyciśniętego na siłę z autora przez dział marketingu. W sumie ...

Z autorem miałam styczność po raz pierwszy i na początku ciężko było mi się przyzwyczaić do jego stylu pisania. Mało opisów, głównie akcja i dialogi. Szybko się jednak przekonałam, że jest to wyjątkowo zachęcające, a szybki rozwój akcji przyprawia o ciarki - w pozytywnym znaczeniu.

Otwiera się przed nami całkiem nowy fantastyczny świat o Niebiańskich i Widmach, który wciąga czytelników w wir fascynujących i przyprawiających o wiele emocji wydarzeń, a wpleciony w to wszystko wątek o braterskiej miłości dodaje tej książce niesamowitej atmosfery.

Uwielbiam fantastykę i świetnie było poznać świat stworzony przez autora w tej książce. Zdecydowanie sięgnę po kolejny tom!

No cóż... Mamy fantastyczne stwory. Postaci, które posiadają nadludzkie moce. No i dobra, książka fantasy gotowa! Ależ by było super, gdyby to tak wyglądało. Autor sam chyba sam podszedł w ten sposób do opisania realiów, w jakich osadził akcję powieści...

Niestety kreacja świata praktycznie w tej książce nie występuje, bohaterowie też raczej jacyś tacy nieporadni, jakby sami nie do końca wiedzieli co mają robić albo po co. Przykro mi, ale dla mnie świat fantasy oparty na kilku nawiązaniach do innych dzieł popkultury i opisanie krótko historii Feniksów, nie jest dobrym sposobem na budowanie świata.

Szkoda, bo opowieść z potencjałem, niestety trochę mocno zmarnowanym.

Mówi się, że nie ocenia się książki po okładce, ale widząc tę od razu oceniłam, że to będzie niezła przygoda.

W czasie wojny tej w realnym życiu jak i w tej wymyślonej zawsze krzywdzone będą osoby, które na to nie zasłużyły i w tym przypadku jest tak samo. Mamy braci Emila i Brightona, którzy od małego podziwiali grupę strażników o nazwie Iskry. Chcą być jednymi z nich i uwolnić Świat od Widm, które mieszają, krzywdzą i zabierają magiczne moce dla własnego użycia.

Jak to bywa między braćmi nie tylko różnią się charakterem, ale i podejściem do życia i czymś, co przydarzy się któremuś z nich. Przeczytacie i się dowiecie, ale żaden z was na pewno nie spodziewa się, co mogłoby spotkać Ich. Spotykamy się ze Światem, w którym rządzi magia, ale nie każdemu jest ona dana. Jedni cieszą się inni nie.

To moja pierwsza przygoda gdzie główną rolę odgrywają Feniksy i gdzie przedstawione są w magiczny sposób, że chce się bardziej zagłębić i doświadczyć ich mocy. Na początku książki jest słowniczek wyjaśniający, kto kim jest dla naszego lepszego zrozumienia i to jest mega plus, bo mi bardzo pomógł.

Pokłon dla autora, że stworzył bohatera, który po tym, co w sobie odkrył nie popada w zachwyt, ale walczy ze sobą w środku do tego dołożyć inne życiowo/rodzinne zdarzenia, które mają duży wpływ na relacje miedzy braćmi i mamy mieszankę, która lada chwila powinna wybuchnąć, ale tutaj właśnie opisane jest to w taki ...

Dwóch braci. Każdy z nich w dzieciństwie marzył by zostać bohaterem. Dorastając, podziwiają Iskry, strażników, którzy bronią świata przed widmami. Z nich dwóch, to Brighton pragnął być kimś wyjątkowym, Emil natomiast miał inne priorytety. Gdy niespodziewanie spokojniejszy z braci zapłonął ogniem feniksa, sprawy zaczynają przybierać nieoczekiwany obrót. Okazuje się, że chłopak jest odrodzonym wybrańcem i powinien stanąć na czele Iskier. Wszyscy zdają sobie sprawę, że serce Emila jest zbyt łagodne by być w stanie zabić kogoś w imię dobra, nawet gdy ten ktoś sieje strach i zniszczenie.

"Syn Nieskończoności" to książka, w którą z początku ciężko było mi się wciągnąć. Poznajemy głównych bohaterów, obserwujemy ich zafascynowanie Iskrami, a także działania by pokazać obdarzonych mocą z lepszej strony. Brighton prowadzi kanał na YouTube i marzy o tym, by zostać sławnym. Jego brat natomiast woli trzymać się z boku.
W książce znajdziecie wątek LGBT, który jest delikatnie wprowadzony i dotyczy między innymi Emila, ale nie tylko. Pomimo, że początki nie były zachwycające, to z każdą kolejną stroną czytało mi się coraz lepiej, a gdy akcja się nieco rozpędziła, nie mogłam oderwać się od lektury. Najbardziej fascynowała mnie psychologiczna strona głównych bohaterów. Byłam zaskoczona tym, jak Brighton zareagował na moce swojego brata, serce mi rosło widząc empatyczną stronę Emila, ale z drugiej strony widziałam, że kto ma miękkie serce musi mieć twardą... Wiadomo!
Ad...

"- Wybrańcy niekoniecznie istnieją - stwierdza Maribelle. - Sami wybieramy, czy i za co chcemy walczyć. Jednak wydajesz się bardziej predysponowany do tej walki niż większość ludzi."
Rety, jaka to była fajna historia, 400 stron, a przeczytałam ją w dwa dni, tak się wciągnęłam. Od razu uprzedzę, że Adam Silvera nie daje czytelnikowi żadnej taryfy ulgowej i od razu wrzuca nas w stworzone przez siebie uniwersum, więc na początku jest trochę trudno się połapać co i jak, ale mi to w ogóle nie przeszkadzało. Świat wykreowany przez autora jest ciekawy i spójny, znajdziemy w nim magię, magiczne stworzenia (feniksy, hydry), a także ludzi obdarzonych niezwykłymi mocami. Centralnym punktem opowieści jest historia dwóch braci bliźniaków, których los rzuca w sam środek niezwykłych zdarzeń. Bardzo podobało mi się to, jak została przedstawiona relacja miedzy rodzeństwem, w której oprócz miłości i lojalności, nie zabraknie również zazdrości i rywalizacji. Poza tym jest jeszcze Ness, postać tak nieoczywista i intrygująca, że nie mogę się wprost doczekać jakie będą jego dalsze losy. No i to zakończenie, które kompletnie mnie zaskoczyło i sprawiło, że będę niecierpliwie czekać na następny tom.

Pierwsze spotkanie z autorem, mimo tego, że na półce są wszystkie jego książki 🙈
Ale jak?! Jak tak można?! Zakończenie jest takie, że w tym momencie mam ochotę zacząć kolejną część!

Od samego początku sporo się dzieje, dużo akcji, nie ma czasu na nudę. Plus za "słowniczek" na początku z wyjaśnieniem kto jest kto 😉
Dwóch braci: Brighton - ten energiczny, odważny, żądny mocy, cały czas działa i chce pomóc, ale czasami też zachowuje się jakby miał 10 lat!🙈
Emil - ten rozsądny, spokojny i dobry brat, ale jak trzeba to zrobi wszystko, żeby pomóc rodzinie, chociaż też były momenty, że zachowanie nie wskazywało na swój wiek 😊

Historia wciągnęła mnie od pierwszych stron, co chwilę pojawiało się w głowie "WHAAAT?!" i myślę, że to właśnie to zadecydowało o ocenie.
Fajne połączenie fantasy z YouTubem (i dobrze, że od połowy książki nie było go tak dużo🙈), fajnie przedstawione relacje między bohaterami, fajnie, choć momentami chaotycznie, przedstawiona historia, ale jak można wydać taką książkę bez natychmiastowej kontynuacji?! Tak się nie robi! 😁

Ostatnie 100 stron to ciągły ruch i WOW za WOWem 😂🙈
Z wielkim zaciekawieniem czekam na drugi tom!

Moje kolejne podejście do książek autora, jednak tym razem jest ono zdecydowanie gorsze.

Może nie powinnam oceniać tej książki w skali 1-10 jako 6, ponieważ to pierwszy tom serii, w związku z czym pewne wątki z pewnością będą miały swoje rozwinięcie w kolejnych częściach, jednak mimo to jestem jakoś dziwnie zniesmaczona po lekturze. Z jednej strony fajnie się bawiłam, ale z drugiej nie jestem w ogóle zaciekawiona tym co będzie miało miejsce dalej.
Jedyne co bardzo mi się podobało i czym autor mnie zaskoczył, to to, że główny bohater w ogóle nie przypomina typowego "wybiawiciela". Nie jest podobny do bohaterów, których zadaniem było ocalić świat.

Wydaje mi się, że nie jest to najlepsza książka autora, a za razem nie jest to jakieś wielkie wow dla młodzieży czytającej fantastykę, ale nie mogę też pisać, że ta książka jest bez sensu i osiągnęła totalne dno, bo tak nie jest.
Mam do niej mega mieszane uczucia, ale po drugi tom raczej nie sięgnę.

Naprawdę liczyłam na coś więcej jeśli chodzi o tą książkę. Zapowiadało się po opisie super - niebiańskie istoty, magiczne stworzenia, feniksy.

Niestety na tym się skończyło. Owszem, niby wszystko to jest, ale tak mnie znudziła ta książka, że naprawdę w pewnym momencie miałam ochotę odłożyć ją na bok.

Przeznaczona jest zdecydowanie dla nastoletnich czytelników - i im może się spodobać.

Jednak ja osobiście szukam czegoś innego w książkach. Silnych postaci, dobrze wykreowanych scen walki, emocji.

Tu mi zabrakło tego wszystkiego.

Jak na mój gust za bardzo chaotycznie jest wszystko napisane. Sceny walk również są słabo rozrysowane.

Drugi tom sobie daruję.

Podsumowując mnie osobiście książka się nie wciągnęła (zwłaszcza, że po serii z Kate Daniels poprzeczką była wysoko ustawiona), jednak gusta czytelników są różne - może wam akurat ta powieść się spodoba.

Jest to moja ulubiona książka Silvery. Przeczytałam wszystkie na ten moment książki tego autora i moim iż mogę uznać go za jednego z moich ulubionych autorów i lubię wszystkie jego książki to zdecydowanie ta moim zdaniem jest najlepsza .