Opinia na temat książki Szczelinami

"pociąg jedzie ty śpisz ja piszę..."
a między szczelinami naszych myśli, wlatuje życie innych i czasami w nas zostaje...

Książka przeznaczona jest dla czytelnika wrażliwego, równie jak pisarz, poszukującego i ciekawego nowych form wyrażania emocji i uczuć. Autor słowa w książce nazywa niewierszami a swoje dzieło przedstawia z punktu widzenia kobiety, do tego poetki. Snuje rozważania kobiety po przejściach, tej kiedyś i tej dziś. Tylko co to znaczy po przejściach? Każdy z nas jest po różnych doświadczeniach, przeszedł przez różne etapy życia. Wszyscy coś przeżyliśmy, zyskaliśmy albo utraciliśmy. Obserwujemy dorastanie bohaterki, okres pierwszego zakochania, wyprowadzki z domu, macierzyństwa, rodzicielstwa, relacji między rodziną, partnerem i innymi ludźmi. Widzimy jej rozterki, dylematy, radości i żale, rozczarowanie i smutek. Poznajemy jakże inaczej ukazany świat cielesności, nagości bohaterki - dosadnie i bez upiększeń, zaskakujący, bez cenzury i tabu. Wiele tu jest powrotów i kroków w tył, do czasów, które ją ukształtowały, wpłynęły na takie a nie inne postrzeganie świata. Dużo pytań pozostaje bez odpowiedzi, ale jedno jest pewne - bije z tej książki prosta prawda życia.

Od pierwszych stron autor nie ułatwia czytania a zmusza do samodzielnego odkrywania, znaczenia jego słów i tego co chce przekazać. Każdy odbierze i zobaczy w książce co innego, bo tak się dzieje, gdy słowa autora przefiltrujemy przez własne doświadczenia. Dla mnie najcenniejsze to pokoleniowe spojrzenie na wszystkie aspekty życia, to uchwycenie duszy, myśli, indywidualności człowieka. To książka o wspomnieniach domu rodzinnego, domu dziadków, o relacjach i uczuciach do drugiego człowieka, o stosunku do przedmiotów, smaków, zwyczajów, do codzienności. Wszystko to poznajemy oczami dziewczynki, później dorosłej kobiety. Jest to też książka o zmarłych, o niewypowiedzianych tajemnicach, o traumach - "...najłatwiej kochać wszystko co martwe".